فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة اوحدالدین کرمانی

بنیاد دل ما غم تو ویران کرد ما را هوس عشق تو سرگردان کرد زآنجا که تویی مگر که لطفی بکنی پیداست کز اینجا که…

تا خواجه زنور خویش منفک نشود در عالم اهل دیده بی شک نشود رو دیده به دست آر که اسرار خدا با عقل مزوِّر تو…

چون آینه کرد صفّه ای را نقّاش تا نقش سه صفّه رو نماید زصفاش هستی تو چهار صفّهٔ چین علوم یا قابل نقش باش یا…

خود را تو قباپوش کن و ذاکر باش وین جام بقانوش کن و ذاکر باش گر می خواهی طریق اسرار خدا در سینهٔ خود گوش…

در سایهٔ رحمت تو خورشید شویم وز لطف تو نیکبخت جاوید شویم جز لطف تو اومید نداریم دگر مپسند که از لطف تو نومید شویم…

رخسار به خون دیده باید شستن کانجا گل بی خار نخواهد رستن با نیک و بد زمانه می باید ساخت تا خود به چه زاید…

عمری گشتم شیفته و آواره نومید شدم زخویشتن یکباره ای آنک به هیچ چاره محتاج نئی دریاب کسی را که ندارد چاره اوحدالدین کرمانی

گر غمگینم چو از توَم دلشادم واَر دلشادم چو با توَم آزادم تن با تو به شادی و به غم در دادم یعنی که کریم…

من خاک تو در چشم خرد می آرم عذرت نه یکی نه ده که صد می آرم سر خواسته ای به دست کس نتوان داد…

هر چند که در شهر به رندی فاشم وانگشت نمای جملهٔ اوباشم یا رب تو مرا از درِ خود دور مکن مگذار که رسوای جهانی…

یا رب تو مرا به خلق محتاج مکن عقلم به هوای طبع تاراج مکن گر من دم معراج زنم این هوس است از خاک در…

یاری که منزّه آمد از شبه و بدل دریاب او را به علم ذوقی و عمل کی ذات مقدسش نماید به تو روی از فاو…