فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة اوحدالدین کرمانی

از بهر شناختن نکو کن خود را زیرا که سزا نکو بود نیکو را بس نادره رسمی است که در راه طلب تا بی تو…

آن را که فراموش نئی یادش کن پیوسته غم تو می خورد شادش کن در عشق تو پیر گشت رنجش منمای در بندگیت به مزد…

ای از پی دیدنت منوّر چشمم نور تو گرفته است سراسر چشمم از خاک در تو سرمه ای بخش مرا تا جز تو کسی نماند…

ای دل اگرت هست خرد راهنما در هر سوری که آیدت بیش نما ساکن شو و بر متپ که هرگز نشود تدبیر من و تو…

این راز درونی مشمر کاری خُرد کاینجای نه صاف می گذارند نه دُرد دنیا داری و عاقبت خواهی بُرد این به باشد چو عاقبت خواهی…

بنیاد دل ما غم تو ویران کرد ما را هوس عشق تو سرگردان کرد زآنجا که تویی مگر که لطفی بکنی پیداست کز اینجا که…

تا خواجه زنور خویش منفک نشود در عالم اهل دیده بی شک نشود رو دیده به دست آر که اسرار خدا با عقل مزوِّر تو…

چون آینه کرد صفّه ای را نقّاش تا نقش سه صفّه رو نماید زصفاش هستی تو چهار صفّهٔ چین علوم یا قابل نقش باش یا…

خود را تو قباپوش کن و ذاکر باش وین جام بقانوش کن و ذاکر باش گر می خواهی طریق اسرار خدا در سینهٔ خود گوش…

در سایهٔ رحمت تو خورشید شویم وز لطف تو نیکبخت جاوید شویم جز لطف تو اومید نداریم دگر مپسند که از لطف تو نومید شویم…

رخسار به خون دیده باید شستن کانجا گل بی خار نخواهد رستن با نیک و بد زمانه می باید ساخت تا خود به چه زاید…

عمری گشتم شیفته و آواره نومید شدم زخویشتن یکباره ای آنک به هیچ چاره محتاج نئی دریاب کسی را که ندارد چاره اوحدالدین کرمانی

گر غمگینم چو از توَم دلشادم واَر دلشادم چو با توَم آزادم تن با تو به شادی و به غم در دادم یعنی که کریم…

من خاک تو در چشم خرد می آرم عذرت نه یکی نه ده که صد می آرم سر خواسته ای به دست کس نتوان داد…

هر چند که در شهر به رندی فاشم وانگشت نمای جملهٔ اوباشم یا رب تو مرا از درِ خود دور مکن مگذار که رسوای جهانی…

یا رب تو مرا به خلق محتاج مکن عقلم به هوای طبع تاراج مکن گر من دم معراج زنم این هوس است از خاک در…

یاری که منزّه آمد از شبه و بدل دریاب او را به علم ذوقی و عمل کی ذات مقدسش نماید به تو روی از فاو…

از عشق تو هر لحظه فغان در بندم بیم است که شوری به جهان در بندم یا رب تو مرا به لطف توفیقی ده تا…

آن قوم که راه بین فتادند و شدند کس را زیقین خبر ندادند و شدند آن بند که هیچ کس ندانست گشود یک بند دگر…

او را زدرون خانه دردی باید کز قصّه شنیدن این گهر نگشاید در خانه اگر تو را بود چشمهٔ آب به از رودی که از…

ای در عالم عیان تر از هر چه عیان در بی چونی نهان تر از هر چه نهان نزدیک تری به بندگان از ره جان…

با دادهٔ حق اگر تو راضی باشی از همچو خودی کی متقاضی باشی راضی شو و خوش باش که یک هفته دگر مستقبلی آید که…

بی باد تو آب و گل ما هیچ بود بی عشق تو جان و دل ما هیچ بود از ذکر تو یک نفس اگر وامانیم…

تا خاک تو کحل دیدهٔ ما گردد در دیدهٔ ما سرّ تو پیدا گردد یا رب تو به فضل خویش جایی برسان زان پیش که…

چون از خُم تست می چه صافی و چه درد از تو چه بزرگ تحفه ای جان و چه خرد هم بار تو گر بار…

در آتش عشق رنگ دل بزاید جز در غم عاشقی طرب نفزاید در عشق دل و دلبر ثابت باید یا رب تو دلی بخش که…

در راه طلب عُجب خطایی است بزرگ تسلیم و رضا مهر گیایی است بزرگ در راه بماندنت خطایی نبود افتادنت از راه خطایی است بزرگ…

راضی چو نئی بدانچ او با تو کند آن کن که خوش آیدت چو رو با تو کند خود با تسلیم و [با] رضا کن…

فرمان فرمان اگر فرستی شاید درمان درمان ما از آن افزاید عصیان عصیان گرچه زما می آید احسان احسان زحضرتت می آید اوحدالدین کرمانی

گفتم که زرخ پردهٔ عزّت بردار بسیار کس اند منتظر آن دیدار نیکو سخنی بگفت آن زیبایار دیدار قدیم است برو دیده بیار اوحدالدین کرمانی

ملک تو نکاهد ار مرا بنوازی و افزون نشود اگر مرا بگدازی نومید نیم ز لطف تو آخر کار جایی برساندم به بازی بازی اوحدالدین…

هر چند که عقل داری و دیده و هوش ایمن مشو و به دیگران پرده بپوش کانجا که قضا بر تو کمین بگشاید نه دیده…

یا رب تو مرا زخواب بیداری ده وز مستی غفلتم تو هشیاری ده دریافتن آنچ مرا به بودَه است من عاجزم ای خدا توَم یاری…

از ذکر شود خانهٔ فکرت معمور وز ذکر شود دیو و شیاطین زتو دور گر تو نفسی به ذکر حق بنشینی بیزار شوی ز خویش…

آن دم که بهم زدیم تنها من و تو با خلق نکرده ایم پیدا من و تو هر یک به گمان بیهده می گویند حال…

ای از پی لطف تو دل من نگران چون پوشیدی تو پرده بر من مدران زین پس من و بندگیت تا من بزیم تو نیز…

ای در طلب تو عاقلان دیوانه در راه غم تو آشنا بیگانه چون می نتوان با تو شدن هم خانه در نور خودم بسوز چون…

با رنگ ز تیغ او دلم نزداید می باشم از آن گونه که او فرماید نومید نیم ز فضل او زیرا کاو هرگه که دری…

بی جام چو جمشید نمی شاید بود بی شام چو خورشید نمی شاید بود گیرم که به طاعت تو مشغول نیم از لطف تو نومید…

تا در نرسد وعدهٔ هر کار که هست سودت نکند یاری هر یار که هست تقدیر به هر قضاءِ ناچار که هست در خواب کند…

چون دایرهٔ وجود من بنهادند در مشورتم پیام بفرستادند چون کار مرا قرار بی من دادند دانم که مراد من درو بنهادند اوحدالدین کرمانی

خوش باش که در ازل بپرداخته اند نرد من و تو بی من و تو ساخته اند بر نطع قضا به کعبتین تقدیر نرد من…

در عالم عشق هر که را یار بود صندوق وجودش همه اسرار بود با این همه گر زخود نشانی بدهد در حال مقامش رسن و…

راه تو به جز تو دیگری ننماید بی حکم تو کس را نفسی برناید بگشای در بستهٔ شادی بر ما هرگه که دری ببست صد…

فرمان ده ملک انبیا کیست؟ تویی مصداق تعزُّ من تشا کیست؟ تویی روشن نظر لقد رَای کیست؟ تویی مرد ره حضرت دنا کیست؟ تویی اوحدالدین…

لا همچو نهنگ در کمین است ببین الّا چو خزینه در یقین است ببین راهی است زتو تا تو کشیده چو الف سرّ ازل و…

من خواهم راز آشکارا نکنم والبته هر آنچ هست پیدا نکنم آن تو همان است که گویی که مکن چون مقدور است چون کنم تا…

هر چند که روشنی فزاید خورشید در دیدهٔ خفّاش نیاید خورشید دل طاقت نور تو کجا دارد پس آنجای که خفاش نماید خورشید اوحدالدین کرمانی

یا رب تو مرا بُوی دلی روزی کن در کوی دلم تو منزلی روزی کن عمرم بگذشت و حاصلی نیست مرا ای حاصل جمله حاصلی…

از عقل بلند اگر نیم پستم گیر هشیار زمانه گر نیم مستم گیر با هر که زتو گریختم سود نداشت از تو به تو در…