غزلیات فارسی میرزا غالب دهلوی

مدام محرم صهبا بود پیاله ما به گرد مهر تنیده ست خط هاله ما زهی ز گرمی خویت نفس گرانمایه گداز ناله ما آبیار ناله…

گستاخ گشته ایم غرور جمال کو؟ پیچیده ایم سر ز وفا گوشمال کو؟ تا کی فریب حلم خدا را خدا نه ای آن خوی خشمگین…

فغان که برق عتاب تو آنچنانم سوخت که راز در دل و مغز اندر استخوانم سوخت به ذوق خلوت ناز تو خواب گشت تنم قضا…

شکست رنگ تا رسوا نسازد بی قراران را جگر خونست از بیم نگاهت رازداران را ز پیکان های ناوک در دل گرمم نشان نبود به…

ساخت ز راستی به غیر ترک فسونگری گرفت زهره به طالع عدو شیوه مشتری گرفت شه به گدا کجا رسد زان که چو فتنه روی…

رشک سخنم چیست؟ نه شهد هوس ست این تلخابه سر جوش گداز نفس ست این ای ناله جگر در شکن دام میفشان سرمایه آرایش چاک…

دل تاب ضبط ناله ندارد خدای را از ما مجوی گریه بی های های را آید به چشم روشنی ذره آفتاب بر هر زمین که…

در تابم از خیال که دل جلوه گاه کیست؟ داغم ز انتظار که چشمش به راه کیست؟ از ناله خیزی دل سختش در آتشم کاین…

خوشا حالم تن آتش بستر آتش سپندی کو که افشانم بر آتش ز رشک سینه گرمی که دارم کشد از شعله بر خود خنجر آتش…

چیست به لب خنده از عتاب شکستن رونق پروین ز آفتاب شکستن گر نه ورق راست ز انتخاب شکستن چیست به رخ طرف آن نقاب…

جلوه معنی به جیب وهم پنهان کرده ایم یوسفی در چارسوی دهر نقصان کرده ایم پشت بر کوه ست طاقت تکیه تا بر رحمت ست…

تا ز دیوانم که سرمست سخن خواهد شدن؟ این می از قحط خریداری کهن خواهد شدن کوکبم را در عدم اوج قبولی بوده است شهرت…

بی دل نشد ار دل به بت غالیه مو داد گویی مگر آن دل که ز من برد به او داد سخته ست دل غیر…

به خلوت مژده نزدیکی یارست پهلو را فریب امتحان پاکبازی داده ام او را ز محو پرده محمل، مگو فرهاد را میرم که می خاید…

بتی دارم ز شنگی روزگاران خو، بهاران بر به مستی خویش را گرد آر و گوی از هوشیاران بر خمی از می به ما بفرست…

ای که گفتی غم درون سینه جانفرساست، هست خامشیم اما اگر دانی که حق با ماست، هست این سخن حق بود و گاهی بر زبان…

آنان که وصل یار همی آرزو کنند باید که خویش را بگدازند و او کنند وقتست کز روانی می ساقیان بزم پیمانه را حباب لب…

اختری خوشتر ازینم به جهان می بایست خرد پیر مرا بخت جوان می بایست به زمینی که به آهنگ غزل بنشینم خاک گلبوی و هوا…

هر که را بینی ز می بیخود، ثنایش می نویس بهر دفع فتنه حرزی از برایش می نویس ای رقم سنج یمین دوست بیکاری چرا…

ننگ فرهادم به فرسنگ از وفا دور افگند عشق کافر شغل جان دادن به مزدور افگند شادم از دشمن که از رشک گدازم در دلش…

منع ز صهبا چرا باده روان پرور است خوف ز عصیان عبث خواجه شفاعتگر است پرتو مهر و مه است نور به چشم اندرون گر…

لطفی به تحت هر نگه خشمگین شناس آرایش جبین شگرفان ز چین شناس بازآ که کار خود به نگاهت سپرده ایم ما را خجل ز…

گفتم ز شادی نبودم گنجیدن آسان در بغل تنگم کشید از سادگی در وصل جانان در بغل نازم خطر ورزیدنش وان هرزه دل لرزیدنش چینی…

غمت در بوته دانش گدازد مغز خامان را لبت تنگ شکر سازد دهان تلخ کامان را قضا در کارها اندازه هر کس نگه دارد به…

شدم سپاسگزار خود از شکایت شوق زهی ز من به دل بی غمش سرایت شوق به بزم باده گریبان گشودنش نگرید خوشا بهانه مستی خوشا…

ز من گسستی و پیوند مشکل افتاده ست مرا مگیر به خونی که در دل افتاده ست رسد دمی که خجالت کشم ز گرمی دوست…

ذوقش به وصل گر چه زبانم ز کار برد لب در هجوم بوسه ز پایش نگار برد تا خود به پرده ره ندهد کامجوی را…

دل بردن ازین شیوه عیانست و عیان نیست دانی که مرا بر تو گمانست و گمان نیست در عرض غمت پیکر اندیشه لالم پا تا…

در بند تو چشم از دو جهان دوخته ای هست هشدار که شهباز تو آموخته ای هست افغان مرا بیهشی ساخته ای نیست در زمزمه…

خوش وقت اسیری که برآمد هوس ما شد روز نخستین، سبد گل قفس ما مهتاب نمکسار بود باده ما را ای بی مزه بی روی…

چون عذار خویش دارد نامه اعمال ما ساده پرکار فراوان شرم اندک سال ما میل ما سوی وی و میلش به سوی چون خودی ست…

جلوه می خواهیم آتش شو هوای ما مسنج دستگاه خویش بین و مدعای ما مسنج گر خودت مهری بجنبد کام مشتاقان بده ور نه نیروی…

تا رغبت وطن نبود از سفر چه حظ؟ آن را که نیست خانه به شهر از خبر چه حظ؟ از ناله مست زمزمه ام همنشین…

بود بدگو ساده با خود همزبانش کرده ام از وفا آزردنت خاطرنشانش کرده ام بر امید آن که اختر در گذر باشد مگر هرزه می…

به پایان محبت یاد می آرم زمانی را که دل عهد وفا نابسته دام دلستانی را فسونی کو که بر حال غریبی دل به درد…

بتان شهر ستم پیشه شهریارانند که در ستم روش آموز روزگارانند برند دل به ادایی که کس گمان نبرد فغان ز پرده نشینان که پرده…

ای کرده غرقم بی خبر شو زین نشانها یک طرف رختم به ساحل یک طرف شستم به دریا یک طرف از عشق و حسن ما…

آن که بی پرده به صد داغ نمایانم سوخت دیده پوشید و گمان کرد که پنهانم سوخت نه بدر جسته شرار و نه بجا مانده…

هر ذره را فلک به زمین بوس می رسد گر خاک راست دعوی ناموس می رسد زان می که صاف آن به بتان وقف کرده…

نمی بینیم در عالم نشاطی کاسمان ما را چو نور از چشم نابینا ز ساغر رفت صهبا را مکن ناز و ادا چندین دلی بستان…

من به وفا مردم و رقیب به در زد نیمه لبش انگبین و نیمه تبر زد در نمکش بین و اعتماد نفوذش گر به می…

لرزه دارد خطر از هیبت ویرانه ما سیل را پای به سنگ آمده در خانه ما تفی از برق بلا تعبیه دارد در خویش دهن…

گر نه نواها سرودمی چه غمستی؟ من که نیم گر نبودی چه غمستی؟ زنگ زدودن نبرد ز آینه کلفت گر همه صورت زدودمی چه غمستی؟…

غم من از نفس پندگو چه کم گردد بر آتشم چو گل و لاله باد دم گردد بدا معامله، او بی دماغ و من بی…

شبهای غم که چهره به خوناب شسته ایم از دیده نقش وسوسه خواب شسته ایم افسون گریه برد ز خویت عتاب را از شعله تو…

زاهد که و مسجد چه و محراب کجایی؟ عیدست و دم صبح می ناب کجایی؟ دریا ز حباب آبله پای طلب تست نور نظر ای…

دیگر از گریه به دل رسم فغان یاد آمد رنگ پیمانه زدم شیشه به فریاد آمد دل در افروختنش منت دامن نکشید شادم از آه…

دل برد و حق آنست که دلبر نتوان گفت بیداد توان دید و ستمگر نتوان گفت در رزمگهش ناچخ و خنجر نتوان برد در بزمگهش…

در بستن تمثال تو حیرت رقمستی بینش که به پرگار گشایی علمستی غم را به تنومندی سهراب گرفتم خود موج می از دشنه رستم چه…

خود را همی به نقش طرازی علم کنم تا با تو خوش نشینم و نظاره هم کنم خواهی فراغ خویش بیفزای بر ستم تا در…