غزلیات شمس مغربی

مرا از روی هر دلبر تجلی میکند رویش نه از یکسوش می بینم که میبینم ز هر سویش کشد هر دم مرا سویی کمند زلف…

عشق من حسن ترا درخور اگر هست بگو چون منت در دو جهان مظهر اگر هست بگو منظری نیست ترا بِه ز‌دل و دیده من…

ز دریا موج گوناگون برآمد ز بیچونی برنگ چون برآمد چو نیل از بهر موسی آب گردید برای دیگران چون خون برآمد که از هامون…

دلی دارم که در روی غم نگنجد چه جای غم که شادی هم نگنجد میان ما و یار همدم ما اگر همدم نباشد دم نگنجد…

چون عکس رخ دوست در آینه عیان شد بر عکس رخ خویش نگارم نگران شد شیرین لب او تا که به گفتار درآمد عالم همه…

تو ز مائی ولی ما را ندانی ز دریایی ولی دریا ندانی اگر دریا ندانی آن عجب نیست عجب این است که صحرا را ندانی…

بی نقاب آن جمال نتوان دید در رخش جز مثال نتوان دید روی او را بزلف و خال توان دید بی زلف و خال نتوان…

ای همه صفات من آینه صفات تو نیست حیات من بجز شعبه ای از حیات تو جام جهان نمای من صورت توست گرچه هست جام…

ای بلبل جان چونی اندر قفس تن‌ها تا چند درین تنها مانی تو تن تنها ای بلبل خوش‌الحان زان گلشن و زان بستان چون بود…

اگرچه پادشه عالمم گدای توام تو از برای منی و من از برای توام جهان که بنده از بندگان حضرت تست از آن فدای من…

هیچ دانی که کیستیم و شما سایه آفتاب نور خدا سایه آفتاب تابش اوست تابش مهر هست عین ضیا نیست خورشید از شعاع بعید نیست…

مَهَت هر لحظه از کو می‌نماید هلال‌آسای ابرو می‌نماید سر از جیب پری‌رویان برآرد رخ از روی پری‌رو می‌نماید به هر سوزان کنم هردم توجه…

ما سالها مقیم در یار بوده ایم اندر حریم محرم اسرار بوده ایم با یار خوشخرامم و خندان بکام دل بیزحمت و مشقت اغیار بوده…

صنما هر نفسی در گذرت می‌بینم بر دل و دیده و جان جلوه‌گرت می‌بینم گرچه صدبار کنی جلوه مرا هر نفسی لیک هر لحظه به…

ز روی ذات بر افکن نقاب اسما را نهان به اسم مکن چهرۀ مسمّا را نقاب بر فکن از روی و عزم صحرا کن ز…

دلی دارم که باشد جای جانان مدام از دل بود ماوای جانان دلی دارم چو آینه که دائم در او بینم رخ زیبای جانان سویدائیست…

چون رُخَت را هر زمان حُسن و جمالی دیگر است لاجَرَم هردم مرا با تو وصالی دیگر است اینکه هر ساعت جمالی می‌نماید روی تو…

ترا که دیده نباشد نظر چگونه کنی بدین قدم که تو داری سفر چگونه کنی ترا که هیچ ز احوال خود خبر نبود بگو ز…

بیا در بحر و دریا شو رها کن این من و ما را که تا دریا نگردی تو ندانی عین دریا را اگر موجت از…

ای هر نفس تافته بر دل ز‌ تو نوری از سرّ تو جان یافته هر لحظه سروری در سایه جان ز آتش سودای تو سوزیست…

ای از دو جهان نهان عیان کیست وی عین عیان پس این نهان کیست آنکس که به صد هزار صورت هر لحظه همی شود عیان…

اگر ز روی براندازد او نقاب صفات دو کَون سوخته گردد ز نور پرتو ذات به پیش تاب تجلی ذات محو شود چنانکه هست کشته…

هر زمان خورشید او از مشرقی سر بر کند ماه مهر افزاش هر دم جلوه دیگر کند از برای آنکه تا نشناسد او را هر…

می حدیثی از لب ساقی روایت می کند باده از سرمستی چشمش حکایت میکند از حدیث مستی چشمش دلم سرمست شد قصهمستان مگر تا چون…

ما مست و خراب چشم یاریم آشفته زلف آن نگاریم از روی نگار همچو مویش سودا زدگان بیقراریم چون چشم خوشش همیشه مستیم مانند لبش…

صفا و روشنی کاندرون خانه ماست ز عکس چهره آندلبر یگانه ماست خرد که بیخبر از کاینات افتاده است خراب جرعه از باده شبانه ماست…

ز چشم من توئی در جمال خود نگران چرا جمال تو از خویشتن شود پنهان چو حسن روی ترا کس ندید جز چشمت پس از…

دلا گر دیده ای داری بیا بگشا بدیدارش ز رخسار پریرویان ببین خوبی ز رخسارش چو خورشید پریرویان هزاران مشتری دارد بده خود را بجز…

چون تافت بر دل من پرتو جمال حبیب بدید دیده جان حسن بر کمال حبیب چه التفات بلذات کائنات کند کسی که یافت دمی لذت…

پیش و قد ریش از سر و گلستان دم مزن در تماشای بهار و باغ و بستان دم مزن چون دل دیوانه در زنجیر زلف…

بیا که کرده ام از نقش غیر آینه پاک که تا تو چهره خود را بدو کنی ادراک اگر نظر نکنی سوی من در آینه…

ای نهان در ذات پاکت ذات کَون وی عیان نور تو در مرآت کَون مدتی بیمدت دور زمان بود دایم با تو خوش اوقات کَون…

او چون فکند خویش تو خود را میفکنش از خود شکسته است ازین بیش مشکنش تا شد دلم مقیم سر زلف دلبرت از یاد رفت…

اگر ز جانب ما ذلت و نیاز نباشد جمال روی ترا هیچ عز و ناز نباشد ز سوز عاشق بیچاره است ساز جمالت جمال را…

هر سو که دویدیم همه سوی تو دیدیم هر جا که رسیدیم سر کوی تو دیدیم هر قبله که بگزید دل از بهر اطاعت آن…

منم که روی ترا بی‌نقاب می‌بینم منم که در شب و روز آفتاب می‌بینم تویی که پرده ز رخسار خود برفکندی که تا جمال ترا…

ما جام جهان نمای ذاتیم ما مظهر جمله صفاتیم ما نسخه نامه اللهیم ما گنج طلسم کائناتیم هم صورت واجب الوجودیم هم معنی و جان…

صنما چرا نقاب از رخ خود نمیگشائی زکه رخ نهفته داری ز‌چه رو نمینمائی برخت چو کس نگاهی نفکند غیر دیده چه شوی نهان ز…

ریخت خونم که این شراب من است سوخت جانم که این کباب من است چونکه چشمش خراب و مستم دید گفت کاین بیخود و خراب…

دلی که آینه روی شاهد ذات است برون ز عالم نفی و جهان اثبات است مجو که در ورق کاینات نتوان یافت علامت و اثر…

چو نیست چشم دلت تا جمال او بینی نگر بصورت خود تا مثال او بینی اگرچه حمله جهان هست سایه اش لیکن چو آفتاب برآید…

تا که خورشید من از مشرق جان پیدا شد از فروغش همه ذرّات جهان پیدا شد تا که از چهره خود باز برانداخت نقاب از…

بی پرتو رخسار تو پیدا نتوان شد بی مهر تو چون ذرّه هویدا نتوان شد جز از لب تو جام لبالب نتوان خورد جز در…

ای کرده متجلی رخت از دیده هر خوب وی حسن و جمال همه خوبان بتو منسوب بر صفحه رخساره هر ماه پری روی حرفی دو…

ای آخر هر اول و ای اول هر آخر ای ظاهر هر باطن و وی باطن هر ظاهر انوار جمال توست در دیده هر مومن…

آغاز مشتریست ببازار آمده خود را ز دست خویش خریدار آمده آن گل رخت سوی گلستان روان شده وان بلبل است جانب گلزار آمده از…

هیچ میدانی که عالم از کجاست یا ظهور نقش عالم از کجاست یا حروف اسم اعظم در عدد چند باشد یا خود اعظم از کجاست…

منم مست از لب ساقی نه از می کز آن لب میکشم جام پیاپی من از گفتار مطرب در سماعم نه از آواز چنگ و…

ما از میان خلق کناری گرفته ایم واندر کنار خویش نگاری گرفته ایم دامن نخست بر همه عالم فشانده ایم وانگه بصدق دامن یاری گرفته…

شهدت فیک جمالا فینت فیبذاتی قتلتنی بلحاظ و ذات عین حیاتی ز چشم مست و خرابت مدام مست و خرابم ولیس نشوءت فی الحب من…