غزلیات سلمان ساوجی

صنمی اگر جفایی کند آن جفا نباشد ز صنم جفا چه جویی که درو وفا نباشد؟ ز حبیب خود شنیدم که به نزد ما جمادی…

سرو سهی که کارش بالا بود همیشه پیش تو دست بر هم بر پا بود همیشه از تنگی دهانت یک ذره گفته باشد هر ذره…

زان پیش کاتصال بود خاک و آب، را عشق تو خانه ساخته بود، این خراب را مهر رخت ز آب و گل ما شد آشکار…

دوشم آن گلچهره در آغوش بود حبذا وقتی که ما را دوش بود لب به لب، رخسار بر رخسار بد رو به رو، آغوش بر…

دل بر سر کوی تو نهادیم به خواری جان در غم عشق تو بدادیم به زاری دل در غم عشق تو نهادیم نه بر عمر…

خیال نرگس مستت، ببست خوابم را کمند طره شستت، ببرد تابم را چو ذره مضطربم، سایه بر سر اندازم دمی قرار ده، آشوب و اضطرابم…

حلقه زلف تو، سرمایه هر سودایی است غمزه مست تو، سر فتنه هر غوغایی است راز سر بسته زلفت، مگشا، پیش صبا که صبا هم…

چشمه چشم من از سرو قدت یابد، آب رشته جان من از، شمع رخت دارد، تاب تشنه لب گردد سراپای جهان، گردیدم نیست سرچشمه، به…

جان من می‌رقصد از شادی، مگر یار آمدست می‌جهد چشمم همانا وقت دیدار آمد ست جان بیمارم به استقبال آمد، تا به لب قوتی از…

ترک من می‌آیی و دلها به یغما می‌بری روی پنهان می‌کنی، دل آشکارا می‌بری دی دل من برده‌ای، امروز دین اکنون مرا نیم جانی مانده…

بیم آن است که در صومعه دیوانه شوم به از آن نیست که هم با در میخانه شوم من اگر دیر و گر زود بود…

به حضرت تو، که یارد، که قصه‌ای ز من آرد؟ به غیر باد و برآنم که باد، نیز نیارد اگر نسیم نماید، کسالتی به رسالت…

باز دل سودای آن زنجیر مو، از سر گرفت آتشم بنشسته بود از شمع رویش، در گرفت زهد خشک و دامن تر، آتش ما، می‌نشاند…

ای مه برا شبی خوش، ناز و عتاب تا کی؟ وی گل نقاب بگشا، شرم و حجاب تا کی؟ ماییم تشنه و تو عین الحیات…

ای آب آتش رنگ تو، بر باد داده خاک من در آب و آتش هر دم از خاک درت باد ختن آب است و آتش…

اگر حسن تو بگشاید، نقاب از چهره دعوی را به گل رضوان بر انداید، در فردوس اعلی را وگر سرور سر افرازت، زجنت، سایه بردارد…

یار ما رندست و با او یار می‌باید شدن غمزه‌اش مست است هان، هوشیار می‌باید شدن تا ز لعل آتشین بر ما فشاند جرعه‌ای سالها…

هر که چون سروم، گل اندامی نداشت در جهان، از عیش خوش کامی نداشت هر که در راهش، نشان را گم نکرد در میان عاشقان،…

نه ز احوال دل بی‌خبرانت، خبری است نه به سر وقت جگر سوختگانت، گذری است گفته‌ای، باد صبا با تو بگوید، خبرم این خبر پیش…

من هشیار با مستان ندارم روی بنشستن که می‌گویند بشکن عهد و بی‌شرمیست بشکستن حدیث دوستان در است و نتوانم شکستن در ولیکن عهد بتوانم…

مشنو، که مرا از درت، اندیشه دوری است اندیشه اگر هست، ز هجران، نه ضروری است دور از تو سرش باد ز تن دور، به…

مرا ز هر دوجهان، حضرت تو، مقصود است که حضرتت به حقیقت، مقام محمود است دریچه نظر و رهگذار خاطر من جز از خیال تو،…

گلرخا برخیز و بنشان سرو را بر طرف جوی روی بنمای و رخ گل را به خون دل بشوی سایه را گو با رخ من…

کارها دارد دل من با لب جانان هنوز دور حسنش راست اکنون اول دوران هنوز در بهار حسنش از صد گل یکی نشکفته است گرد…

صوفی ز سر توبه شد با سر پیمانه رخت و بنه از مسجد آورد به میخانه هر صورت آبادان کز باده شود ویران معموره معنی…

سرو را، پیش قدت، منصب بالایی نیست ماه را، با رخ تو، دعوی زیبایی نیست هر که بیند، گل روی تو و عاشق نشود همچو…

ز صبا سنبل او دوش به هم بر می‌شد وز نسیمش همه آفاق معطر می‌شد ز سواد شکن زلف به هم بر شده‌اش دیدم احوال…

دورم از جانان و مسکین آنکه شد مهجور ازو چون تنی باشد که جانش رفته باشد دور ازو ذره حالم نمی‌گردد ز حال ذره‌ای کافتاب…

درون، ز غیر بپرداز و ساز، خلوت دوست که اوست، مغز حقیقت، برون از همه پوست دویی میان تو و دوست هم ز توست، ار…

در ازل، با تو مرا، شرط و قراری بودست با سر زلف تو نیزم، سرو کاری بودست پیش از آن دم، که دمد، خط شب…

حاصلی، زین دور غم فرجام، نیست در جهان دوری، چو دور جام نیست گر چه دورانی خوش است، ایام گل خوشتر از دوران عشق، ایام…

چه می‌بری دل ما چون نگه نمی‌داری؟ چه دلبری که نمی‌آید از تو دلداری؟ چرا چو نافه آهو بریده‌ای از من؟ چرا چو مشک مرا…

جان ندارد بی لب شیرین جانان لذتی بی عزیزان نیست عمر نازنین را لذتی بر سر من کس نمی‌آید به پرسش جز خیال جز خیالش…

ترک چشم تو، که با تیر و کمان می‌گردد بنشان کرده دلی، از پی آن می‌گردد هر که سر گشته چوگان سر زلف تو شد…

بی‌گل رویت ندارد، رونقی بستان ما بی حضورت، هیچ نوری نیست، در ایوان ما گر بسامان سر کویش رسی ای باد صبح عرضه داری شرح…

به چشمانت که تا رفتی، به چشمم بی‌خور و خوابم به ابرویت که من پیوسته چون زلف تو در تابم به جان عاشقان، یعنی لبت…

باز جانم، هدف تیر کمان ابرویی است که کمان غم عشقش، نه به هر بازویی است دل من، تافته طره مشکین زلفی است جانم آویخته…

ای گل رخسار تو! برده ز روی گل، آب صحبت گل را رها کرده ببویت گلاب سایه سرو تو ساخت، پایه بختم، بلند نرگس مست…

آنها که مقیمان خرابات مغانند ره جز به در خانه خمار ندانند من بنده رندان خرابات مغانم کایشان همه عالم به پشیزی نستانند سر حلقه…

از کوی مغان، نیم شبی، ناله نی، خاست زاهد به خرابات مغان آمد و می‌، خواست ما پیرو آن راهروانیم، که ما را چون نی…

یار دل می‌جوید و عاشق روانی می‌دهد چون کند مسکین در افتادست و جانی می‌دهد؟ چون نمی‌افتد به دستش آستین وصل دوست بر در او…

هر شبی سودای چشمش بر سرم غوغا کند غمزه‌اش صد فتنه در هر گوشه‌ای پیدا کند از می سودای چشمت خوش برآید جان من سر…

نه تنها، بر سر کوی تو ما را، کار، می‌افتد که هر روی در آن منزل، ازین، صد بار می‌افتد به بویت باد شبگیری، چنان…

می‌آیی و دمی دو سه در کار می‌کنی ما را به دام خویشتن گرفتار می‌کنی دین می‌خری به عشوه و دل می‌بری ز دست آری…

من چه دانستم که هجر یار چندین در کشد؟ یا مرا یکبارگی وصلش قلم در سر کشد اشک را کش من به خون پروردم اندازم…

ماییم به کوی یار دلجوی دیوانه زلف آن پری روی مار است بتی که تنگ خوی است ماییم و دلی گرفته آن خوی چون دردل…

گل فردوس چه باشد که به روی تو رسد یا نسیمش که به خاک سر کوی تو رسد از خط سبز تو در آتشم ای…

کار شد تنگ برین دل، خبر یار کنید دوستان! بهر خدا، چاره این کار کنید سیل عشق آمد و این بخت گران خواب مرا گر…

صنما مرده آنم که تو جانم باشی می‌دهم جان که مگر جان جهانم باشی روز عمر من مسکین به شب آمد تا تو روشنایی دل…

سرو خواند، با تو خود را راست، اما راست نیست سرو را این حسن و زیبایی که قدت راست نیست راستی را سرو بس رعناست…