غزلیات خیالی بخارایی

گرچه بر اسب سلطنت شاهی و شاهزاده‌ای تا به بساط عاشقی رخ ننهی پیاده‌ای منع هوای دل مکن ای گل بوستان مرا زآن که تو…

گهی که آیت حسن تو را بیان کردند مرا به مسألهٔ عشق امتحان کردند ز فاش کردن سرّ تو سرفرازان را همین بس است که…

ما دل به تو دادیم و کمِ خویش گرفتیم ترک همه گفتیم و تو را پیش گرفتیم از غمزه کمان گوشهٔ ابروی تو ما را…

مرا که دوش زِیادت زیاده دردی بود غمی نبود چو مقصود یاد کردی بود دلِ چو آهنت از آه و ناله نرم نشد چرا که…

نامهٔ طاعت و عصیان چه سفید و چه سیاه سرنوشت ازل این بود کسی را چه گناه گر نباشد نظر لطف بود کاه چو کوه…

هر دُر اشکی که آمد چشم گریان را به دست بر سرِ بازار سودای تو بر وجهی نشست شیوهٔ رفتار اگر این است ای سرو…

هندوی زلف تو زآن حال مشوّش دارد که به تسخیر دلم نعل در آتش دارد با وجود قد دلجوی تو ای نخل مراد خویش را…

از سبزهٔ خطّت ورق گل رقمی یافت وز سرو قدت فتنه به عالم علَمی یافت اکنون دل و نقش دهن تنگ تو کز وی بسیار…

آن پری چهره که در پردهٔ جان مستور است شوخ چشمی ست که هم ناظر و هم منظور است یار نزدیکتر از ماست به ما…

اوّل استادی که عشق و حسن را تقسیم کرد عاشقان را صبر و خوبان را جفا تعلیم کرد طوبی قدّ تو را از راست بینان…

ای که همه کار ما راست به تدبیر توست غایت بهبود ماست هرچه به تقدیر توست ما ز جهان غافلیم ورنه در او هر طرف…

باد اگر یاد سرو ما نکند سرو را دل هوا هوا نکند پیش زلف تو مشگ مسکین است آری اصل نکو خطا نکند گو به…

به هوا و هوس نکهت پیراهن تو گر رود جان من از سینه فدای تن تو گر بپیچیم سر، از شیوهٔ مردی نبود به جفایی…

تا جفایی نکشد دل به وفایی نرسد ورنه بی درد در این ره به دوایی نرسد نالهٔ هر که چو بلبل نه به سودای گلی…

تا راهروان در حرم دل نرسیدند در وادیِ مقصود به منزل نرسیدند ارباب طلب جز به قبول نظر از عشق مقبول نگشتند و به قابل…

تا نشد زلفت پریشان وقت ما بر هم نزد دل کجا گم شد اگر ابروی شوخت خم نزد ما نه تنها در محبّت سنگسار محنتیم…

چه طرفه طرفه تو نقشی چه بوالعجب نوری که هرکجا که نظر می کنم تو منظوری بدین صفت که تو در روی خویش حیرانی به…

خیز ای ندیم خاصّ درِ پادشاه شو یعنی که محرم حرم بارگاه شو چندین چو گرد در پی خیل و حشم مگرد مرکب ز جای…

دل گم شد و جز بر دهنش نیست گمانم جویید به او گرد نبوَد هیچ ندانم ای اشک چو آن رویِ نکو روزیِ مانیست بی…

دلم جز داغ نومیدی ز جان حاصل همین دارد که پیوسته ز ابرویت بلایی در کمین دارد نکوخواه توام جانا و می ترسم که بی…

سرشک جانب خاک در تو بست احرام که دیده کرد روانش به آبروی تمام سلامت است در این راه قاصدی که درست بدان جناب رساند…

طالب دردِ عشق تو فکر دوا نمی‌کند ورنه به جان بی‌دلان عشق چه‌ها نمی‌کند هرچه در آن رضای تو نیست اگرچه طاعت است جان به…

کسی کاو به جانان وصالی ندارد ز جان بهره الاّ ملالی ندارد غنیمت شمر وصل خورشید رویی که خورشید حسنش زوالی ندارد پریچهره یی را…

گر ترحّم نکند طرّهٔ بی آرامش مرغ دل جان نتواند که برد از دامش هرکه خواهد که به کامی رسد از نخل بتان صبر باید…

گرچه اشک منِ غمدیده سراسر گهر است هرچه دارم به جمالت که همه در نظر است نزد رندان نظر باز غبار قدمت توتیایی ست که…

گهی کز خوان قسمت مفلسان را کام می‌بخشند نخست از رحمت خاصَش گناه عام می‌بخشند عجب گنجی‌ست دیوان خانهٔ رحمت تعالی الله که از وی…

ما را همین زبانی ست آن نیز در دعایش گر حق این نداند او داند و خدایش یارب نهال قدّش تا از کدام باغ است…

مرا مکش که تو را خاک رهگذار شدم پی رضای تو رفتم گناهکار شدم به اختیار غلامیّ حضرتت کردم که بر ولایت دل صاحب اختیار…

ناصح چه کار دارد در عشقِ یار با ما جایی که عشق باشد او را چه کار با ما ای پند گوی تا کی منعم…

هر نقد دل کآن غمزهٔ پر حیله می آرد به کف بازش ز عین سرخوشی چشم تو می سازد تلف گر غمزه ات خون می…

وصل جمشید طلب تا که به جامی برسی همره خضر درآ تا به مقامی برسی آن زمان پی به سراپرده مقصود بری که در این…

آزاد بنده‌ای که قبول دلی شود خرّم دلی که خاک ره مقبلی شود ناچار هرکه در خط فرمان کاملی ست روزی به یمن همّت او…

آن دل که به فن برد ز من غمزهٔ مستش پر خون قدحی بود همان دم بشکستش حیف است که از رهگذر کوی تو گردی…

ای اشک مرا از سر کویش خبری گوی ز آنروی که بسیار دویدی تو در این کوی هرچند که گل از طرف حُسن به برگ…

ای که در عالم خوبی به لطافت علمی گلرخان برگ و گیاهند و تو باغ ارمی گر نه باغی ز چه معنی طرب انگیز و…

باد بر زلف تو بگذشت که عنبر بوی است گل مگر روی تو دیده ست که خندان روی است بیش از این نیست به نقش…

بیا که بی خبران را خبر ز روی نکو نیست وگرنه چیست که عکسی ز نور طلعت او نیست دلا بسوز که بی سوز دل…

تا چمن دم زد ز لطف عارض رعنای او گل گل است از چوب تر خوردن همه اعضای او گوییا از شیوهٔ قدّش نشانی داد…

تا ز خاک قَدَمَت باد خبر می‌آرد سرمه را دیده کجا پیش نظر می‌آرد باد صدبار سر زلف تو را جانب رخ می‌برد تا که…

تا گلشن از طراوت روی تو یاد داد سرو از هوای قامت تو سر به باد داد دلتنگ بود غنچه به صد رو چو من…

چو عطّار صبا در چین زلفت مشک می‌بیزد چرا پیوسته از سودا به مویی درمی‌آویزد دل من این چنین کز عشق سودایش پریشان است عجب…

خیزید تا ز خاک درش درد سر بریم یعنی گرانیِ خود از این خاکِ در بریم سودای ما به زلف بتان راست چون نشد آن…

دل ناگرفته خال تو در زلف جا گرفت مرغی عجب به دامِ تو افتاد و پا گرفت با سرو از لطافت قدّ تو بادِ صبح…

دلیر آن است که در دیده بود منزل او خوب دیده ست گر آن ماه بخواهد دل او مشکلی گر شود از جانب زلفش دل…

سرکشید از کبر ابلیس و چنین مهجور شد دعوی حلاج بر حق بود از آن منصور شد شد شمع از سوختن این فنر بس پروانه…

صوفی ما جام باشد باده تا باشد در او هرکه دارد باطن صافی صفا باشد در او ابر چون باران ببیند سیل مژگان مرا از…

کسی چون گل دهن پرخنده دارد که خود را زاین چمن برکنده دارد هوای بندگی در حضرت دوست که دارد گفت گفتم بنده دارد گهی…

گر تو ای شمع شبی هم نفس من باشی چه دعا خوشتر از این است که روشن باشی تا بود دانهٔ خال تو بر آتش…

گرچه شب غم ساختم چون شمع من با سوز خود ای دل تو باری یافتی از مهر رویش روز خود اکنون که دل پابند توست…

گهی که باغ ز فصل بهار یاد دهد بود که شاخ امل میوهٔ مراد دهد اگر ز پردهٔ گِل گُل جمال ننماید ز لطف چهرهٔ…