غزلیات جویای تبریزی

دیده از فیض تو پریخانه شده است نکته از جوش تماشای تو دیوانه شده است می پرستان همه وارسته ز بند خویشند خط آزادی دلها…

دلم را گریه بر مژگان آتش بار می آرد سرشکم راز پنهان را بروی کار می آرد دل غمدیده را آخر هجوم گریه کند از…

دل که از بالای چشمت در گناه افتاده است یوسفی از پهلوی اخوان به چاه افتاده است بر فلک آهی که امشب برق جولان گشته…

دل به غیر از باده زار و ناتوان افتاده است چارهٔ کارش همین آتش به جان افتاده است تا دلم در فکر رخسار بتان افتاده…

دست ریزش ساقیا هرگز مباد از ما کشی ما ز شاگردان گردابیم در دریاکشی قمری دل، آشیان بر سرو نوخیز تو بست رتبه افزاید غمم…

در کدورت خون شدم از خویش شادان آمدم جسم رفتم در غم او از خود و جان آمدم همچو آب جو که در گل می…

در دامن دل اشک ز مژگان تر انداز این مشت شرر باز به جیب جگر انداز آنجا که کشد معرفتش تیغ چو خورشید چون ماه…

در این زمانه کسی نیست رو به من خندد مگر به روی دلم چاک پیرهن خندد چو گل به باد دهد ساز و برگ هستی…

خون جگر زهر بن مو بی تو سر شود هر موی بر تنم زغمت نیشتر شود بویش نشان زگرد رهی می دهد مرا ترسم ز…

خضر نتوانست نرد عشق آسان باختن باید اول در قمار عاشقی جان باختن دل به یادش ده که در نرد مروت خوشنماست دیده و دانسته…

چون نهد عارف به پر از خلوت دل پا برون؟ کی به جریان می رود از خویشتن دریا برون؟ جاده را از نرمی رفتار سازد…

چون آینه بر روی تو مدهوش نگاهم بیخود شدهٔ ساغر سر جوش نگاهم باز آی که چون شمع بود تا به سحر باز در راه…

چو بیداد محبت بیش شد حاجت روا گردد که دل را رخنه های سینه محراب دعا گردد چو می از شیشهٔ واژون نگار ناز پروردم…

چه جان باشد به پیش چشم او دل‌های سنگین را زمژگان در فلاخن می گدازد کوه تمکین را بحمدالله که در بزم محبت شمع تابانم…

چشم بستن شمع‌سان بی‌تاب می‌سازد مرا ور به رخسارت گشایم آب می‌سازد مرا آتش رخسار او نگذاشت در چشمم نمی با وجود آنکه هردم آب…

جز تو روشن نبود دیدهٔ بیخواب کسی بی تو آرام ندارد دل بیتاب کسی رگ خوابش ز رگ گل نتواند فرق نمود آیی ار نیم…

تنها همین ز چشم نه گوهر فکنده ایم یاقوت را ز دست چو اخگر فکنده ایم زین دل که بسته ایم به این جسم عنصری…

تا هوای اوست دل را در قفس همچون حباب می روم از ضعف بر باد نفس همچون حباب مرهم ناسور دل را گشت شکر خنده…

تا ز جام عشق دل مستان شد و دیوانه هم چون گهر مستغنی است از فکر آب و دانه هم شیشه های طاق این غمخانه…

پیچ و خم مو را چو آن مشکین سلاسل می‌دهد داد بی‌تابی دلم چون مرغ بسمل می‌دهد محرم لب گشت پیغام دل از سعی زبان…

بیدلی را که گلشن داغ و چمن هامون است غنچهٔ گلبن امید دل پرخون است بید بی سرو خوش آینده نباشد در باغ آری آزادگیی…

بی تو دل در خوردن غم مرغ آتشخوار بود در گلو ما را نفس چون ناله در منقار بود پی به خود نابرده در تن…

بهره از یاری یاری نیستش هر که طبع بردباری نیستش هر که دل در زلف یاری نیستش یک سر مو اعتباری نیستش هر که ترک…

به عرش عزتم جا داده است اقبال خواری‌ها نماند ضایع آخر فیض ضایع روزگاری‌ها چو با تیغ تضرع رو به سویم کرد دانستم که تابد…

به خون دیدهٔ حسرت سر رشته اند مرا زسوز عشق نکویان برشته اند مرا ندیده رنگ رخم روی سرخیی هرگز خط جبین مگر از زر…

بلبلی نیست دل خسته که نالان نشود داغ عشق تو گلی نیست که خندان نشود توبه کرد آنکه زهم صحبتی دختر رز مرد باشد اگر…

بس که سنگینم ز بار غم به راه جست‌و‌جو همچو سوزن می‌روم در نقش پای خود فرو درنیابد غیر خود در دیدهٔ یکرنگیم می‌شوم با…

بر آفتاب عارض او خال مشکبوست یا نافهٔ فتاده زآهوی چشم اوست یادت بخیر باد که مینای دل مرا چون غنچه از خیال تو لبریز…

با صدانداز نشست آن بت رعنا در پیش غم پس سر شد و بگرفت قدح جا در پیش راه سر منزل وارستگی از حد دور…

آید صدای نالهٔ دل از نگاه ما چون شاخ ارغوان بچکد خون ز آه ما در دیده ای که محو تو شد جلوه گر شوی…

آه که امشب چه‌ها با دل ما کرده‌ای بر در مستی زده باز چه‌ها کرده‌ای دوخته بودم به صبر چاک دل خویش را پیرهن طاقتم…

آنچه با دل چشم آن ترک ستمگر می کند نامسلمانم اگر کافر به کافر می کند با هوای نفس کی آرام دل حاصل شود اضطراب…

اگر محاسبه روز حشر در نظر آری در این دو روزه حیات اینقدر به خود نسپاری جویای تبریزی

اضطرابم آتش رخسار او را دامن است شمع گل از شعلهٔ آواز بلبل روشن است تیغ اقبالش خورد بر ابر در پیکار نفس هر کرا…

از نسیم صبحگاهی کرده در بر پیرهن برنتابد یوسف بوی ترا هر پیرهن بیکسی اهل جهان را پرده پوش عیبهاست در بر از گرد یتیمی…

از سیه مستی ندانم گل چه و گلشن کجاست کو گریبان و چه شد پیراهن و دامن کجاست نقش ارژنگ است از رنگینی نقش خیال…

از تف آه من بسان حباب فرش و دیوار و سقف خانه شد آب شعلهٔ حسن او بسوزاند کز نقابش کنی ز چادر آب هر…

ابروست که بر چهرهٔ دلدار بلند است یا مطلع برجستهٔ بسیار بلند است در ظرف خیال تو محال است درآید پست است ترا دانش و…

یار می آید و به استقبال می روم دمبدم ز حال به حال هر چه شد دلنشین عزیز بود مردم چشم آینه است مثال چون…

همین نه لاله به داغ تو ای سمنبر سوخت به باغ غنچهٔ گل چون فتیله عنبر سوخت زجلوه ای که نمود آفتاب دیدارت در آینه…

هرکه در عشقت ز مژگان اشک نابش می‌چکد غالبا خوناب خامی از کبابش می‌چکد بر گل رویت نگاه شعله‌آشامان عشق اندکی گر پا بیفشارد گلابش…

هر قدر غم بیند از گردون بود دانا خموش غنچه سانم دل پر از خون باشد و لبها خموش چشم اگر پوشی رود در خلوت…

نور عرفان در دل صافی ضمیران برده راه مطلع خورشید زیبد در بیاض صبحگاه بس بود روزی که روها از گنه گردد سیاه برگ عیش…

نه تنها غنچه را کیفیت چشمش سبو بخشد که گل را عارض زلفش شراب رنگ و بو بخشد اگر ساقی نگاه اوست مستان زندگانی کن…

نخل را باد خزان تنها نه عریان کرد و رفت برگ عیشش عندلیبان را پریشان کرد و رفت مشفق قیقاچی که آن برگشته مژگان کرد…

میانش نیست از جوش نزاکت در نظر پیدا بود چون معنی از مصرع زقد او کمر پیدا ندارم آگهی از حال دل لیک اینقدر دانم…

مهربانیهای پنهان را مزاج کاین ازوست خنده مستانهٔ زخم دل خونین ازوست چیده ام از بس گل نظاره زان گلزار حسن پنچهٔ مژگان مرا تا…

مفت رندی است که کام از لب ساغر گیرد شمع سان ز آتش می مغز سرش درگیرد رهنما راهزن سالک تجرید بود دشمن است آنکه…

مجلس گل گشته رنگین از نوای عندلیب می‌فزاید جوش گلشن را صدای عندلیب برگ گل لخت دل و آب و هوا اشکست و آه بی‌تکلف…

لب چو مینا بگشود انجمنی خندان ساخت بزم را نام خدا از سخنی خندان ساخت چرخ کس را ندهد خرمی از پهلوی خویش صد دل…