غزلیات جویای تبریزی

یک‌رنگ بی‌خودی شده از خود بریده‌ام با وحشت آرمیده‌ام از بس رمیده‌ام عرش برین مقام من از فیض بی‌خودی است از خویش رفته‌رفته به جایی…

همچو جوهر همه تن دیدهٔ حیران کردند سخت مستغرقم این آینه رویان کردند آه چون غنچه به یک جنبش مژگان این قوم مشت چاک دل…

هر که او با قامت خم گشته غافل خفته است بی خبر در سایهٔ دیوار مایل خفته است گر سرپایی زنی با دست بخشش فرصت…

هر سبزه سراپای زبانست در این باغ هر شبنمی از دیده ورانست در این باغ تا چشم گشوده است بود بیخود حیرت نرگس که ز…

نوبهار آمد و گلزار صفایی دارد چمن از بلبل و گل برگ و نوایی دارد رونق خانهٔ دل اشکی و آهی کافی است خلوت ما…

نه از بیگانه چشم مردمی نه زآشنا دارم غم عالم ندارم تکیه بر ذات خدا دارم چه شد گر از جفایش رفت بر باد فنا…

ندارد بیش ازین دل طاقت صهبای پر زورش دهد از هر نگه رطل گرانی چشم مخمورش مرا دیوانه دارد عشق او در دامن دشتی که…

می نماید در شب تاریک راه دور را چشمی از شمع است روشن تر عصای کور را رستمی، تا چون کمان حلقه بر خود غالبی…

مهی که مهر رخش در ضمیر ما گرم است به التفات کرم سرد و با جفا گرم است زتاب آه جگر خستگان او خورشید سربرهنه…

معنیی گر هست با رند می آشام است و بس چشم بیداری و به عالم گر بود جام است و بس جاده ها دور از…

مانده در جهل مرکب آنکه لوحش ساده است تیره بودن لازم چشم سفید افتاده است وصل باشد لازمش حرمان، که گردیده سفید چشم روزن تا…

لب خندان به تو ای غنچه دهن بخشیدند چشم گریان و دل خسته به من بخشیدند زآشنایی سخن شر کن ای دل که ترا همه…

گل داغ سر پرشور سودا عالمی دارد تکلف بر طرف دیوانگیها عالمی دارد حریفی در دو عالم نیست چون چشم سیه مستت که دارد عالمی…

گرفت عشقش ازین دست اگر گریانم رسید چاک گریبان چو گل به دامانم نقاب روی هنر گشته جوش دلتنگی همیشه در گره دل چو غنچه…

کو زبانی که دهم شرح گرفتاری دل مگر از طرز نگاهم شنوی زاری دل نقد فرصت که به غمخواری دل خرج کنی صرف کن خانه…

کجا روم که به دردم رسید و هیچ نگفت فغان که نالهٔ زارم شنید و هیچ نگفت چو دید شوخی شبنم ببرگ گل در باغ…

قانع شده ست دل به تمنای او مرا در سر بس است شورش سودای او مرا در عشق پای تا به سرم خون شد و…

غنچه مانند این دهن باشد چون دهان تو بی سخن باشد پی بوحدت بریم از کثرت خلوت ما در انجمن باشد گل داغ تو بر…

عید من باشد گرفتاری به یار تازه ای بشکفد گل گل دلم از خار خار تازه ای در دم پیری به عشق نوجوانان شاد باش…

عالم از جوش بهاران چه بسامان شده است شش جهت نام خدا یک گل خندان شده است جویای تبریزی

صد شکر کز غم چو تویی زار و خسته ام از پهلوی رخ تو چو زلفت شکسته ام بر دیده ام خرام که در رهگذار…

شکرین لعل او مکیدهٔ ماست کوچهٔ زلف او دویدهٔ ماست یار ما آمد و صفا آورد بادهٔ بی غش رسیدهٔ ماست مزهٔ ما دل کباب…

شب هجر است و دستم دشمن پیراهن است امشب چو گل چاک گریبان بی‌تو وقف دامن است امشب نباشد در فن نیرنگ سازی چون تو…

سوز دل در غم عشق تو گواه است مرا سینه فانوس صفت منبع آه ست مرا شب هجر تو نظرباز خیالت باشم دل چون آینه…

سراپا را چو در رخت زمردفام می‌پیچد به خود چون تاک سرو از رشک آن اندام می‌پیچد حیا دارد لبش را این قدرها کم‌سخن با…

ساخت درد تازه محو از خاطرم آزارها می کند سوزن تهی پارا علاج خارها پرنیان شعله می بافم زتار و پود آه می توان دریافت…

زفن خویش نفعی اهل فن هرگز نمی یابد زبان چون گوش فیضی از سخن هرگز نمی یابد چو ریگ شیشهٔ ساعت کسی ذوق سفر داند…

زان چشم مست کار صبوحی کند نگاه در هر رگم چو شمع از آن می دود نگاه همچون شکست شیشه صدا می شود بلند در…

ز رنگ چهره ام بوی بهار درد می آید نفس تا می کشم از سینه آه سرد می آید جویای تبریزی

ریخت مژگانت که ویرانی بود آباد ازو یک بغل چاکم به رنگ غنچه در دل داد ازو بسکه با درد فراق دوستان رفتم به خاک…

رفتن از خویش به یادش سفر مردان است وادی بی خبری رهگذر مردان است تیغ صاحب جگران است بریدن زجهان چشم بستن ز دو عالم…

دوش بر قلب دل غم زده غافل زده ای بس شبیخون ز رخ و زلف که در دل زده ای حیف از آن دل که…

دلم چو کام هوس زان دو ناب گرفت دگر به ساقی کوثر که از شراب گرفت به سیل اشک ندامت کسی که تن در داد…

دل عاشق زفغان سیر نگردد هرگز جرس از ناله گلوگیر نگردد هرگز راستان هیچگه از عزم پشیمان نشوند بی رسیدن به نشان تیر نگردد هنوز…

دل افروخته را آفت افسردن نیست هر کرا زنده به عشق است غم مردن نیست کرد گردآوری خود دلم از پهلوی صبر کار گرداب به…

درونم بی‌تو شد دریای خون از شوق دیدن‌ها حبابش داغ‌های سینه، موجش دل تپیدن‌ها تپیدن می‌کند محروم‌تر از دولت وصلت که سازد موج‌ها را عین…

در شب هجران که یادت طاقت از من می برد اشک پیغ ام گریبان را بدامن می برد قسمت هر کس بقدر رتبهٔ او می…

در حریمش دل و جان باخته می باید رفت شمع سان پای ز سر ساخته می باید رفت توبه کن تا سبک از خویش توانی…

دختر رز خلف سلسلهٔ بیهوشی است توبه از می به حقیقت گلهٔ بیهوشی است آن گرانمایه متاعی که ز خود می جویی با خبر باش…

خوش است بوسه بر آن لعل خط دمیده خوش است بلی حلاوت شفتالوی رسیده خوش است پیام لاله پی منع گریه ام این بود که…

خاکساری جوشن شمشیر آفت می شود کوتهی دیوار را حصن سلامت می شود رفتگان را طور رفتارش برانگیزد زخاک قامتش چون در خرام آید قیامت…

چون نگاهی سوی من زان چشم مخمور افکند دل تپیدن‌ها مرا از بزم او دور افکند بسکه در دل ناله را دزدیده ام از شرم…

چوب قفس نخست زخس می کنیم ما پس مرغ شعله را بقفس می کنیم ما صحرای دلگشای دل ماست خامشی کسب هوا ز حبس نفس…

چو آفتاب جمال تو آشکاره شود چراغ لعل به فانوس سنگ خاره شود نشان آبله افزود حسن روی ترا یکی هزار شود ماه چون ستاره…

چنان ز زشتی کردار خود خجل شده ام که غرق آب و عرق گشته مشت گل شده ام چنان به خویش فرو رفته ام که…

چشم او آشیانهٔ دل ما حلقهٔ زلف خانهٔ دل ما اشک ما حلقه ایست سربسته رازدار فسانهٔ دل ما عشق آتش مزاج گل رویان گشته…

جبین را صندل اندود از چه ای ابرو کمان کردی؟ چرا در صبح کاذب صبح صادق را نهان کردی؟ نرفت از جا به اشک و…

تنها نه قلب دل نگه او شکسته است بازار خوش نگاهی آهو شکسته است در باغ بهر مشق ستم هر بنفشه ای پیش خط سیاه…

تا نقاب از عارض آن سرو چمن پیرا گرفت لاله از شرم رخ لعلش ره صحرا گرفت جلوه گر ز آیینهٔ نقصان شود حسن کمال…

تا چمن از جلوه ات رشک جنان گردیده است برگ برگ غنچه در وصفت زبان گردیده است شد پس از مردن غبارم سرمهٔ آوازها بسکه…