غزلیات بلند اقبال

دل از بت واز بت پرست اندر کلیسا برده ای ما را هم از چشمان مست ازدست و از پا برده ای خم شد به…

در دلم عشق آتشی افروخته کارزوهای دلم را سوخته گوئی استاد ازل جز جور و کین یار را درس دگر ناموخته چشم من آخر تلف…

خیال رویتوبیرون نمی رودزدلم بلی به عشق تو آمیخته است آب وگلم اگر که رشته عمر مرا ز هم گسلی گمان مدار که پیوند دوستی…

چون به غم خو کرده دل شادی نمی خواهیم ما دل چودر بند است آزادی نمی خواهیم ما گشته ام از بخت بد در وادی…

چنان اندر کمند طره جانان گرفتارم که امید رهائی ره ندارد در دل زارم ز عشق مورخط یار ومار زلف دلدارم تو پنداری به گوشم…

جان و دل گفتند جانان قیمت یک بوس کرد من دل وجان دادمش آخر مرا مأیوس کرد هرکه بر رخسار دلبر زلفمشکین دید گفت پادشاه…

تو از فرهاد دل بری نه شیرین توبودی ویس پیش چشم رامین توکردی وکنی نه اختر و بخت شکایت نه از آن دارم نه از…

تا به زلفت پیچ وخم افتاده است در دلم اندوه وغم افتاده است بینم اندر بینی و ابروی تو معنی نون والقلم افتاده است دل…

به ماه وسرو تو رانسبتی نبودگهی نه سرو راست قبائی نه ماه را کلهی مگر که چشم تو دارد به عاشقان سرجنگ که صف کشیده…

بس دل مرده زنده گردد باز گر دهانت به خنده گردد باز زلف تو سر کشی کند تا کی گو که تا سرفکنده گردد باز…

با لب لعلت مرا با چشمه حیوان چه کار با خط و خالت مرا با سنبل وریحان چه کار سروقدی لاله خدی گلرخی نسرین بری…

ای گدای در توهر شاهی نیست غیر از در توام راهی نه چمنراست چون قدت سروی نه فلک راست چون رخت ماهی نیست الا چه…

ای دل به جان بکوش که اهل نظر شوی یعنی که خون شوی وز چشمم به در شوی فرموده دوست نیست به دیوانگان حرج کن…

الامان از عشق و از آزار عشق سوختم سر تا بهپا از نار عشق شددلم خون وز چشمم شد برون آفرین برعشق و بر کردار…

از غم تو بهدل ما گذرد آنچه از سنگ به مینا گذرد گذرد مژه ات از پرده دل همچو سوزن که ز دیبا گذرد شربتی…

آتشی کز توگلستان من است چاه و زندان تو بستان من است زخم کز تیغ توباشد مرهم است درد کزعشق تودر مان من است هر…