غزلیات اهلی شیرازی

مگسل ز یار و بر سر عهد نخست باش گر دل شکست عهد و وفا گو درست باش امشب ز برق وصل که خواهد چو…

مزاج زهر اگر کوشش کنی شیرین توان کردن درون مدعی مشکل که پاک از کین توان کردن نه از باد هوا هرکس ازین گلشن برد…

مرا از دوریت تا کی صبوری کار خواهد بود اگر حال این بود کارم بسی دشوار خواهد بود چنان باز است در راه تو ای…

ما وصل تو با بوالهوسان دوست نداریم نوش تو بجوش مگسان دوست نداریم رفتیم ز گلزار تو از دست رقیبان بر دامن گل دست خسان…

ما بنده حسنیم و گرفتار نگاهی عالم بر ما یک جو و فردوس به کاهی زنهار عنان ادب از کف منه ایشاه کاینخانه عشقست چه…

گویند شب جمعه مخور می که غم آرد این هیچ تعلق بشب جمعه ندارد آبی اگر از می برخ کار نیارم از خاک تنم لشکر…

گل من مگو که لب را بکسی گشاد هرگز که به گلشن وصالش نوزید باد هرگز من ازین دو چشم غلطان چه مراد نقش بندم…

گردون که کین اهل نظر در نهاد اوست اسباب نامرادی ما بر مراد اوست ساغر بغیر داد مرا زهر غم دهد پیش که داد یار…

گرچه از داغ تو سوزد دل بیحاصل من نزنم دم که کسی بو نبرد از دل من جز سفال سگ کویت نشود خاک تنم غیر…

گر کشد گاهی عنان از ناز و میل ما کند توسن نازش ز خوبی باز تندیها کند قطره یی از اشک خود در ساغرش خواهم…

گر دلت آینه صورت مقصود بود هر چه مقصود تو باشد همه موجود بود در محبت غرضی گر بود آلوده دلی است حیف باشد که…

گر بعد عمری یکنفس مارا نظر سویش بود کی را مجال یک نظر از تندی خویش بود مژگان پرخون عاشقش گل را چه بیند کز…

کی دل بی‌دردی از داغ گزندی سوخته هرکجا دیدیم عشقت دردمندی سوخته وه چه شمعست این که پیش عاشقان پروانه‌وار صدهزار افتاده چندی مرده چندی…

کلک قضا که صورت ابروی او کشید مدی ز مشک بر سر آهوی او کشید مشکین غزال من ز بر من چه میرود چون در…

کس بخود دلبسته آنزلف چون زنجیر نیست پای بند کس بجز سر رشته تقدیر نیست گر ز تیغش رخنه یی درجان نشد تقصیر ماست یکسر…

قناعت از دو عالم میتوان کرد صبوری زان میان کم میتوان کرد نخواهم بی لبت ملک سلیمان سلیمانی به خاتم میتوان کرد طبیب درد یاران…

غیرت عشق کی هلد، کز ستم تو دم زنم ورنه بیکدم از غمت هر دو جهان بهم زنم ای پی داد میزند آتش آه من…

عیبم مکن که عقل تو از کف زمام داد بس جان که دل به پختن سودای خام داد نشنیده یی که عشق عنان مراد دل…

عجب که شمع شبی در سرای من سوزد من آن نیم که کسی از برای من سوزد مجال خواب چو شمعم بهیچ پهلو نیست ز…

عاشق دلریش را زخم تو مرهم دهد مرده دلانرا شفا عیسی مریم دهد صید خودم از چه کرد چشم تو کز من رمید آهوی چشم…

صبر تلخ است و دوای من خونین جگر است داروی درد من از درد جگر سوزتر است چون ننالم که رقیبش بجفا می کشدم وین…

شمع روی تو نه افروخته چشم من ازوست این چراغیست که چشم همه کس روشن ازوست دست در گردنت آن زلف بهل تافکند که ترا…

شب سگت دل خواست از عاشق چه بودی داشتی کاشکی جان همچو دل پیشش وجودی داشتی راستی را گر کسی میبود سرو بوستان پیش سرو…

سوختم چند چو برق آیی و چون باد روی من بصد فتنه گرفتار و تو آزادی روی میکنی جور و جفا تا نکنم یاد تو…

سفید موی و سیه نامه از گنه تا چند؟ چو نامه روی سفید و درون سیه تاچند؟ چو شمع چند بسوزم بکنج غم بی تو…

سر رشته غم دل چون شمع جانگدازست کوته کنم حکایت کاین قصه بس درازست او همچو سرو سرکش من خاک ره چو سایه آن رسم…

ساقی، جهان سرشک حریفان گرفته است کو کشتی شراب که طوفان گرفته است چندان بجان رسید دلم از غم جهان کز محنت جهان دلم از…

زدرد میرم و گویی که بیش از این بادا تو گر خوشی که چنین باشم این چنین بادا جدا زشمع رخت گر بصحبتم هوس است…

ز رقیب او چه سازم که کند نظر بکین هم چه رخی گشاده دارد که کند گره جبین هم ز غم بهشت رویی من خسته…

روشنی بخش دلم شد تن غم پرور خویش روشنست آینه شمع ز خاکستر خویش سگ آن رند قلندر صفت شاه وشم کز سفال سگ او…

رفتیم برون زین چمن و هیچ نگفتیم ناچیده گلی صد سخن سخت شنفتیم ماییم درین گلشن عیش از ستم بخت آن غنچه دلتنگ که هرگز…

دیوانه عشق توام مجنون مادرزاد هم در عشق و مستی کی بود مجنون چو من فرهاد هم تو سرو آزاد منی من بنده عشق توام…

دوستان چون میرم آن خشت درم بالین کنید وزلب جانبخش او حرفی مرا تلقین کنید از شهیدان غم عشقم مرا در زیر خاک بارخ پر…

دلا، ز تخت سلیمان کسی چه یاد دارد که عاقبت ببرد باد آنچه باد آرد مگر نسیم قبولم چو غنچه بنوازد که کار بسته من…

دل را نمک از گریه گرم است شکی نیست بی چاشنی گریه کبابش نمکی نیست ای گل ز غم خویش یکی با تو چگوید درد…

درخت وادی ایمن بنور عشق کسی است اگرنه عشق بود هرچه هست خار و خسی است چو صبح همنفس مهر آفتابی باش مزن به هر…

در کوره غم تا نخورم سوزش و تابی بیرون ندهم همچو گل از گریه گلابی رحمت بمن ای گنج وفا نیست وگرنه ویرانه تر از…

اگر از غم تو صد جان به یکی نفس برآید نفسی نه از دهانت بمراد کس برآید توبکاکل پریشان نرسی ز هیچ راهی که هزار…

از عالم جان آنچه بما فیض رسان است حسن خوش و آواز خوش خوش نفسان است صید دل من زاهد و صوفی نتوانند سیمرغ من…

از جهان فردم همین در بند رخسار توام بنده حسنم درین عالم گرفتار توام از زلیخا کی نیم ای یوسف اکنون جان بکف روز بازارست…

آدم و گندم، من و خال لب جانانه‌ای من نه آن مرغم که در دام آردم هر دانه‌ای درنگیرد صحبت من با دم ارباب عقل…

در سجده خود آن مه صد آفتاب بیند یوسف کی این عزیزی هرگز بخواب بیند ما از صفای آن رخ حق بین شدیم و صوفی…

داند دل تو راز من وزان تو من هم چون آینه صاف است چه حاجت بسخن هم عیب من مجنون مکن ار جامه زدم چاک…

خوش روزگار وصل که ما را دویی نبود تا روزگار بود بدین نیکویی نبود در جان من تو بودی و من در دل توهم من…

خورشید اوج عزت خوبان ماه رویند معراج خاکساران این بس که خاک کویند خامان ز عشق یوسف لافند چون زلیخا من عاشق خموشم مردان ز…

خلق از سگت نه از بد دشمن فغان کنند دشمن چه سگ بود گله از دوستان کنند ز نار عشق رشته جان شد مرا چو…

حسن تو گرچه با همه کس در تجلی است با دیگران به صورت و باما بمعنی است خاک ره از فروغ تو ای آفتاب حسن…

چون شیشه پرم از غم پیمان گسل خویش بگذار که خالی کنم از گریه دل خویش گر سوزش پروانه ز نزدیکی شمع است من سوختم…

چو ماه نوجمال عالم افروزش که می بینم ز روز دیگر افزون است هر روزش که میبینم نهال نورس قدش گذشت از قامت طوبی از…

چو چاره از غم خونخواره نمییابم جز آنکه جان بدهم چاره یی نمی یابم بهار عمر خزان کردم از غمت ایگل هنوز فرصت نظاره یی…