غزلیات اهلی شیرازی

گل به یاد عارضت دل را گشادی می‌دهد نیست چون روی تو اما از تو یادی می‌دهد از تو چون نالم که این جورم نه…

گرچه هجر امشب ره اهل نظر خواهد زدن ناگه از جایی که مقصودست سر خواهد زدن یار رفت از شهر و اینک از سواد دیده…

گرچه ارباب خرد طایفه یی پرهنرند عاشقان طایفه دیگر و قومی دگرند رشگ خوبان برم از مردم دنیا ورنه دنیی آنقدر ندارد که برو رشگ…

گر کشد خاطر حزین باری بار خوبان نازنین باری من که بیمار یک نگاه توام گر نمی پرسیم به بین باری چون ندارد گریز حسن…

گر درد خسته یی را درمان دهی چه باشد؟ کار شکسته یی را سامان دهی چه باشد؟ جایی که بیدلان را در کار تو زیان…

گر بمسجد گذری با این رخ و آن چشم مست کافرم گر صد مسلمان را نسازی بت پرست عاقبت از هستی خد بگسلد ای آفتاب…

کی بود عاشق کسی کز سوختن غمگین بود عاشق آن باشد که چون پروانه در آتش رود کور کن ایگریه بی یارم که چون یعقوب…

کعبه گر میطلبی سعی کن آرام مجوی محمل از چرخ مخواه و شتر از بام مجوی وعده کام ز شیرین دهنان هست هلاک یاد ناکامی…

کس چون تو نبودست و نخواهد پس ازین بود در باغ جهان میوه مقصود همین بود در کعبه و بتخانه در من نگشادند مارا همه…

قدر ارباب وفا نیست بخاک در تو بیوفایی و وفا قدر ندارد بر تو گر ز ما جان طلبی از تو نداریم دریغ جان و…

غیرتم در دیده ها چون باد اگر ره داشتی ذره یی خاکرهش در چشم من نگذاشتی گرنه بر بالای هم نه طاق بستی این سرای…

عیبم مکن اگر (که) من هستم (خراب) عشق کایزد سرشت (آبم و) خاکم بآب عشق ساقی بیار (می) که برنکشد از چه غمم سررشته خرد…

عالمی گر خون خورند از عشق ما هم می‌خوریم بخش خود ما نیز خون دل ز عالم می‌خوریم پیش ما از ذوق شادی لذت غم…

عاشق مستم و محنت زده از بار دلم دوستان عفو کنیدم که گرفتار دلم همه کس در پی تیمار و دل من ز جنون سنگ…

صبوری از غمت ایشوخ بیوفا تاچند غم تو تا کی و صبر و شکیب ما تا چند تو بیوفا چو پشیمان نمی شوی از جور…

شمع رخسار بتان خانه ز بنیاد بسوخت هرکه را چشم برین طایفه افتاد بسوخت شرر تیشه فرهاد دلیلست بر آن که دل سنگ هم از…

شاهباز عشق سیری کرد بر بالا و پست هر دو عالم گشت و آخر بر سر مجنون نشست هرکه مهر سبز خطان در دل او…

سوختم چندانکه سر زد شعله از پیراهنم آتش من بین مدار ایدوست دست از دامنم بنده دلجویی مهر توام کز من ز عشق گر چه…

سرومن، صد خارم از دست تو در پا رفته است دست من گیر از کرم چون پایم از جا رفته است بعد از این خواهد…

سرا پای تنم هر دم ز موج دیده تر گردد بغرقاب غمم زین بحر یارب زود برگردد جراحتها که از تیرت مرا در سینه چاک…

ساقی کریم و یار خطاپوش و شاه هم می خور که کردگار ببخشد گناه هم آب حیات اگر نه بپای تو جان دهد جایی فرود…

زد جامه چاک و سینه صافی چو مه نمود گویی شکافت ابر و مه چارده نمود چشمش بیک نگاه مرا کشت و زنده کرد آن…

ز در مران اگر آلوده و هوسناکیم سگ تو ایم گر آلوده و اگر پاکیم چه غم ززخم تو ما را غمی که هست این…

روی نیاز بر ره آنسرو ناز به جانی که دادنی است بروی نیاز به بر باد فتنه اطلس گل زود میرود چونسرو ژنده پوشی و…

رفتی و چراغ ستم افروخته کردی دیدی که چه باروز من سوخته کردی کشتی بجفا شهری و از درد رهاندی درد همه در جان من…

دیده هر که از هوس سوی تو سیمتن بود غرقه بخون دل شود گر همه چشم من بود آه که گیردم نفس راه گلو ز…

دور فلک که جام مرادم نمیدهد هرگز چو خلق هم دل شادم نمیدهد من با بتان وفا کنم ایشان جفا کنند یارب چه شد که…

دلش رمیده شد آهو ز چین کاکل او نهاده رو ببیابان ببوی سنبل او ز خار خار دلم داغ حسرتست بدست کسیکه خار نشاند همین…

دل ز غم تا کی کند فریاد، خاموشی خوش است ساقیا جامی بده کز غم فراموشی خوش است غیر مستان مدهوش از جهان خوشدل نیند…

درد می مرهم ریش دل بیمار غم است ورنه از دولت ساقی می صافی چه کم است وصل لذت ندهد تا نچشی زهر فراق لذت…

در عشق تو تا در غم خویشی ملامت است از خود چه بگذری همه خیر و سلامت است مست از شراب عشق بتان شو که…

افغان که درد ما بدوا کم نمی شود تا بیش میشود غم ما کم نمی شود پاکیزه دل چو آینه یی ای فرشته خوی زان…

از کفر و دین بری شده ام از برای تو دنیا و آخرت همه کردم فدای تو خواهم که خواب مرگ نبندد دو دیده ام…

از جور چه دل ملول دارم گر هم بکشی قبول دارم مگذار مرا بصحبت خود من چشم و دلی فضول دارم معراج وصال اگرچه دورست…

از آن بجور دل مبتلای من داری که اعتماد بسی بر وفای من داری ز آستان خودم دور میکنی لیکن کدام عاشق یکدل بجای من…

در صحبت کس جام فراغی نکشیدیم چون لاله کجا بود که داغی نکشیدیم هرگز نگذشتی به رهی ایمه شبگرد کاندر رهت از آه چراغی نکشیدیم…

دامی نهاده آنمه از زلف تاب داده صیاد وار چشمش خود را بخواب داده دشنام تلخ بوده او را جواب اگر هم صد ره سلام…

خوش درآ در خانه دل زانکه جان از خانه رفت کم کن این نا آشنایی کز میان بیگانه رفت خرم آن کز بهر دل جان…

خوبان همه محبوب دل و آفت جانند هرچند که من وصف کنم بهتر از آنند در عبد تو شیرین دهن آن طفل نزاید کش چاشنی…

خندید گل و غنچه شکفت و چمن آراست آن غنچه پژمرده که نشکفت دل ماست با خار غمم خار گل ای مرغ چمن چیست کاین…

حسرت فرو خورم چه به رویت نظر کنم وانگه بگریه افتم و از دل به در کنم مست از می خیال توام آنچنان که نیست…

چون غنچه بیدل تنگیی کسرا لبی خندان نشد یوسف عزیز مصر هم بی خواری زندان نشد چندانکه دیدم ای پری جور ترا نامردمم گر در…

چو گلت شکفت از می عرق از کناره سرزد ز مهت شفق برآمد ز شفق ستاره سرزد بتفرج از سرکو چو برآمدی خرامان مه نو…

چو بپای خم نهم سر نبری گمان مستی که بسجده وی افتم ز کمال می پرستی بشکست خودپرستان سگ پیر میفروشم که سفال دردی او…

چند سازم که شوم خاک و تو بر من گذری سوختم تا بمن سوخته خرمن گذری دست افتاده نخواهی که بدامن رسدت نیست از شوخی…

چشم صاحبدل نظر چون بر رخ گل می‌کند از جمال گل قیاس حال بلبل می‌کند هر کرا چون کوهکن بار غم از شیرین‌لبی است لاجرم…

جایی که فلک پیش بتان پشت دوتا کرد محراب نشین پشت بدیوار چرا کرد منت چه نهد بخت اگر یار قدح داد بر تشنه لبان…

تیره شد از تو به ساقی طبع شورانگیز ما خشت خم بردار و بشکن شیشه پرهیز ما گریه ما دشمنان خویش را در خون نشاند…

تو آفتابی و شوق تو ناتوانم کرد نمیرسد بتو دستم چه میتوانم کرد چه همت است ز جانبخشی فلک بر من که چون تو آفت…

ترا صد خوبی و بر هر یکی صد دیده حیرانت مرا یک جان و می‌خواهم شوم صد بار قربانت قیامت در صباح حشر باشد وه…