عارف بسام

آه هراتم! ندیده هیچ شادیی زمان را خدا غم داده است افغان ستان را غمِ فقرو ستم،کم بود که حالا زمین بلعیده هرچه زنده جان…

درد بیتی برای حورا های که اینگونه بدون هیچ کشته می شوند دوچشمت را زنفرت کورکردند چوماهی بی کسی درتور کردند برای آنکه تا خود…

زباله‌دان درمن تمام درد جهان، رقص میکند چنگیزهای چرخ زمان، رقص میکند! در من درخت پیر به چنگال یک تبر فریاد میزند که نمان! رقص…

خاک و خون میان خاک و خون افتاده این است شروعِ آفتابی اش همین است گرفتارمصیبت های مرسوم سرِهرکودکِ این سرزمین است عارف بسام

امروز روز میلاد مردبی بدیل جهان مولاناجلال الدین محمدبلخی است، شکوه بلخ! چوخُرشیدی که دریک حال باقی‌ست شعاعِ تو به هرمنوال باقی‌ست تمام روشنی از…

شهادتت، شهامت بزرگیست که آمو را از بلندای پامیر تا دره های پنجشیر در اهتزاز در آورده است و قهرمانیت صداقتیست که روی شقیقه ی…

چراغ های گنگ وقتی روی لبانم چراغ های گنگ حرف میزنند عبور سگ های بیگانه مرا تصرف میکند آنقدر که با چراغ ها چُرت میزنم…

قیامت به روی سفره اش گندم ندارد به لب لبخند این مردم ندارد دگر در انتظار چه مگر بود قیامت شاخ یا که دُم، ندارد!…

دوبیتی کسی که در هوای عشق، افتاد چگونه می شود ازبند،آزاد دل دیوانه ی غمیگن حیران که خواهد ساخت این ویرانه آباد!؟ عارف بسام

دوبیتی نباشی خواب روی تخت، سخت است بدونت زنده گی، بدبخت، سخت است! چنان شیرین شدی بردل که حتی! نفس بی تو گرفتن سخت، سخت…

درد بیتی کسی بانام ودینت، می کُشت آه چنان ویا چُنینت،می کُشت آه چه حال است ای خدا جان برسرما! که حالا هم زمینت، می…

دوبیتی نماندی روی آن قول و ثٓباتت رها کردی مرا با مشکلاتت بیایی کاش این را هم بگیری ! عذابم می دهد این خاطراتت عارف…

ارزش که ندارد آدمی چون ارزن در چشم کثیفِ این همه اهریمن آنها که ز مرگ هم نمی ترسیدند! از اسم‌ تو در هراس هستند،…

هیچ کسی مثل تو باسکوت فریادها را بیدار نکرد چه خوفِ بزرگی ایجاد کرده ی! توخاک خوردی تاآیینه ها ازگردِوحشت خالی شوند تو خون نوشیدی…

دوبیتی اگر چه دورم و دنیای دردم بدونت باهمه کس درنبردم خودم حتی فراموشم شدم ،لیک! تورا هرگز، فراموشت، نکردم عارف بسام

تصور میکنم یک لحظه بی زن سیاهی می دود ناگاه درمن صداکن خلقتِ خوب خداوند، جهانم با صدای توست روشن! عارف بسام

دوبیتی برایش هرچه گفتم، دل نمیشه نمیشه چیزهم،حاصل نمیشه ازآن روز که دیده چشم مستت به غارت رفته و عاقل نمیشه عارف بسام