شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

بیدل از ترک هوس موج‌گهر افسرده نیست پشتی بنیاد اقبالیست در دست ردم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از حیرت زبان درد دل فهمیدنی‌ست آیسنه می‌پوشد امشب نالهٔ عریان ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از درد وطن خون ‌گشت ذوق عبرتم بس که یاد آشیان کردم قفس هم تنگ شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از سامان مستیهای اوهامم مپرس دل به حسرت می‌گدازم می به مینا می‌کنم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از طورکلامت همه حیرت‌زده‌ایم در بهاری‌که تویی رنگ نگردد هرگز حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از قسمت تشریف ازل هیچ مپرس اینقدر دامن آلوده که هستم دادند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از ما عالمی با درس معنی اشناست ما به فهم خود چرا چون حرف و خط نادان شدیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از هستی من پا به رکاب است نمو شام را هم سحر انگاشته‌ام همچو هلال حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازبوی خود است آخرشکست برگ‌گل بال مارا شوخی پرواز ما خواهد شکست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازیاران‌کسی بر حال ما رحمی نکرد چشم این نامحرمان‌کور است یا پوشیده‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اشعار من از فهم کسان پوشیده ماند چون عبارت نازک افتد رنگ مضمون می‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگر آفاق بود زیر نگینم جز نام خدا نام خدا هیچ ندارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگر توهّم بند نظر نباشد کافی‌ست سیر معنی لفظ آشنایی ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل امشب سیر آتشخانهٔ دل داشتم شعله‌ای را یافتم خاموش دانستم تویی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آن قرآن که ما درس حضورش خوانده‌ایم متن آیاتش تحیر دارد و تفسیر شرم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این بیخردی چند به معراج خیال می‌روند اینهمه‌ کز خویش برون می آیند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اینجا ذره تا خورشید لبریز غناست ساغر ما را فضولی غافل از اندازه کرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بید‌ل بساط دل را بستم به ‌ناله آمین کردم به ‌گلشن داغ از شعله باغبانی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به تقاضای تعین چه توان‌کرد پوشیدگیی بود که در ما نه نهفتند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به حسن مطلع نازش چسان رسیم ما راکه ذره ساخته حیران آفتاب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به زور راست نیاید موافقت عضو بریده راست بریدن دوبار وصل حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به فغان زین قفست نیست رهایی ای خاک به خون خفته غبار دگر انگیز حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به نیم ناله دل از دست داده‌ایم کوه تحملی‌که تو دیدی سپند بود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به‌چه جمعیت چون‌شمع ببالدکس سرتکمه برون افکند از بندگریبانها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تأملی که چه دارد بهار وهم رنگ پریده است به تصویر ما نقاب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تو جوانی به تک و تاز قدم زن من سایهٔ دیوار خودم از خم پیری حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چه بلا عاشق معدومی خویشم شمعم‌که‌گلی به ز بریدن به سرم نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چه‌وحشت‌داشتی‌کز خود اثر نگذاشتی شور سر زنجیر هم رفت از پی دیوانه‌ات حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چو نقش پا زبنای ادب مپرس پر سرنگون فتاده بلندی ز بام ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل خراش چهرهٔ اقبال شهرت است عبرت زکارخانهٔ نقش نگین طلب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بجز غبار ندارد تپیدن نفست ز تار سوخته بیدل صدا چه می‌جویی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دماغ سوختهٔ طرز فکر را مانند نال خامه دمد تار تار مغز حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز بحر منت ساحل‌ که می‌کشد بر حیرت است زورق ما بیخودان روان حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز جوش سبزه در این ره فتاده است بی‌چشم یک جهان مژه تهمت‌پرست خواب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز ضبط گریه‌ام مژگان به خون دارد وطن تا چند باشد دیده‌ام از اشک پیکان در بغل حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل زبس‌که مغتنم باغ فرصتیم گل سینه می‌درد به وداع نسیم ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بید‌ل سراغ رنگم از گرد آه دریاب در گرد باد محو است پرواز برگ ‌کاهم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل صریرکلکت‌گر نیست سحرپرداز صور قیامت آهنگ افسانهٔ که باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل غم آوارگی دیر و حرم چند آن راه‌ که دور از بر خویش است بلد گیر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ‌کم سرمایهٔ عزلت نپسندی از پای به دامان تو نامت به نگین است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل مباد منکر جام تهی شوی دارد حضور قلقل مینا ترنگ هم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل مشکن ربط تأمل که خموشان چون کوزهٔ‌ سربسته پر از بادهٔ نابند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل میان خوبان مجبور ناتوانی است تا کی به تار مویی کوه ‌گران ‌کشیدن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نفس به یاد خدنگت گرفته است تا زندگی‌ست خون خور و تیر از جگر برآر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نه به دنیاست قرارت نه به عقبا خورده است خدنگ تو ازین هفت‌ کمان ‌کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل همه معنی‌ نظران پنبه به‌ گوشند من نیز شنیدم سخنی از نشنیدن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌این‌گلشن ز بس‌منظورحسن افتاده‌است ناز مژگان می‌دمد گر دسته‌بندی خارها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیقرار شوق بیدل قابل تسخیر نیست گر همه دربند دل باشد نفس آزاده است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پاس اسرار محبت داشتن آسان نبود گنج ویران‌کرد بیدل خانهٔ آباد ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پیری و لاف جوانی بیدل آخر شرم دار شیشه چون‌ شد سرنگون‌ جز بر عرق‌ قلقل‌ مبند حضرت ابوالمعانی بیدل رح