شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

برق جولان آه بیدل یاس‌پرورد است و بس الحذر ای مدعی این دود آتش‌زاده است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بسکه بیدل زین چمن پا در رکاب وحشتم بر سپند شبنم من غنچه مجمر می‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بلندست آنقدرها آشیان عجز ما بیدل که بی‌سعی شکست بال و پر نتوان رسید اینجا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به این هستی ز اسباب دگر تهمت مکش بیدل نفس‌کم‌نیست آن‌باری‌که بر دوش حباب افتد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به جایی می‌رسی بیدل مباش از جستجو غافل دری ازآشیان تا وا شود یک چند پروازی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به چنین بضاعت شعله زن من بیدل و غم سوختن که چو شمع در بر انجمن شرر است اگر گهر افکنم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به دامن عجز پا شکستن جهانی از امن داشت بیدل دل از تک و تاز جمع‌ کردم چو موج درگوهر آرمیدم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به ذوق‌ کوثر و الوان نعمت خون مخور بیدل بهشت آن بس ‌که یابی نان‌ گرم و آبک سردی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به سامانست بیدل عشرتت در خورد همواری به سیر این چمن باید روی آیی‌ که رنگ آیی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به طعن بیدل دیوانه سربرهنه نیایی مباد کفش ز پا برکند به دست بپوشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به کلفت ساختم از امتداد زندگی بیدل چو آب استادگی از حد برد زنگار جوشاند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به نقش پا چه رسد بیدل از نوازش چرخ به باد می‌دهدم گر ز خاک بردارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به هستی ‌بیدل ‌مفلس‌ چه ‌لافد ز قلقل شیشهٔ بی‌باده عاری‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به وهم عافیت چون غنچه محروم از گلم بیدل شکستی‌ کو که رنگ دامن او ریزد از چنگم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به‌این‌کثرت‌نمایی غافل ازوحدت مشو بیدل خیال آیینه‌ها درپیش دارد شخص تنها را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بوی وصل ‌کیست بیدل‌ گلشن‌آرای امید پای تا سر یاس بودم انتظارم کرده‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بی‌جلوه او بید‌ل زین باغ چه ‌گل چیند در کسوت چاک دل چون صبح مگر خندد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آرایش تحقیق مقابل می‌خواست کاش من هم نگهی آینه بین می‌کردم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از افسانه‌پردازان این محفل مباش شمع ‌را غیر از زبان چرب خود جانکاه نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از آن بهار که توفان جلوه داشت رنگم شکست و آینه‌ای در کنار ماند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از این چارسو عشوه ی دیگر مخر غیر فنا هیچ جنس نزد حق ارزنده نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از بسکه تنک مایهٔ دردیم چو شمع صد نگه آب شد و یک مژه‌گریان‌کردیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بید‌ل از جلوه قانعم به خیال چه توان کرد نارساست نگاه حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بید‌ل از خلق جهان عشوهٔ خوبی نخوری غازهٔ چهرهٔ این قوم به حق می‌باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از دولت دونان به‌تغافل بگذر هیچ نگشاید اگر سرکشد از پا ناخن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از شب‌پره ‌کیفیت خورشید مپرس حق نهان نیست ولی خیره‌نگاهان‌ کورند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از علم و عمل‌گر مدعا جمعیت است هیچ کاری غیر بیکاری نمی‌آید به‌کار حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از قید خودم هیچ مپرس دامن سایه ته دیواریست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از مشت غبار حسرت‌آلودم مپرس یک بیابان خار خارم‌، یک نیستان ناله‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از وهم فسردی‌، چه تعلق‌، چه وفاق طایر رنگ‌،‌کمین قفس و دام نداشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازکلفت افسرده‌دلیها چو سپند مشکلی داشتم از سوختن آسان‌کردند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازین سراب وهم جام فریب خورده‌ای تا به عدم نمی‌رسی دور نماست زندگی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آشفتهٔ ما بوی جمعیت نبرد تا به‌کی در حلقهٔ زلف پریشان شما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اکنون با خودم غیراز ندامت هیج نعست آنچه بی‌خود داشتم در بر نمی‌دانم چه شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگر لعل او نیست تبسم‌فروش شبنم‌ گلهای زخم‌ گرد نمکدان‌ کیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل امشب در نثار آباد ذوق نام او سبحه سودای خوشی کرده‌ست‌، ارزان نیست سر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اندیشهٔ طور و شجر ایمن چند آتشی نیست درین جا تو نفس سوخته‌ای حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این صورت وشکل آنهمه نیست آدمی معنی دیگر دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این‌دنیا نه‌امروز امتحانگاهست و بس تا جهان باقی‌ست زن می‌آزماید مرد را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به اشارات فنا راه نبردی عمری‌ست‌که‌گفتیم نظیر تو ‌عدیم است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به تیغ و خنجر نتوان شدن بهادر لشکر عمود خواهد تا آهنین‌ که دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به خود جنون‌ کن و صد پیرهن ببال بی‌چاک جامهٔ هوس اتو نکرده‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به طاق ابروی وهمی‌ست جام خلق چندانکه هوش‌کارکند سنگ می‌زنند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به مشق اوهام دل را سیاه‌کردیم تاکی طرف برآید آیینه با نفسها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به یاد زلف او گر ناله‌ای سر می‌کنم تسلیم‌ گوشم می‌کشد کای بی‌ادب خود چنگ شو حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به‌هرچه عزم‌کنی وصل مقصد است اینجا نشانه‌هاست‌، تو شست ازکمین‌گشا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ترانه‌سنج چه سازی که عمرهاست از پردهٔ خیال حدیثت شنوده‌ایم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ثمر باغ‌کمالم چه توان‌کرد پیش از همه در خاک مرا پیش رسی‌برد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چه بگذرد کس از عالم‌ گذشتن این جاده پی سپر بود رنج قدم نکردم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چو سایه محو ز خود رفتنم هنوز وحشت بجاست ‌گر همه آرام هم شدم حضرت ابوالمعانی بیدل رح