شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

بیدل به یاد زلف او گر ناله‌ای سر می‌کنم تسلیم‌ گوشم می‌کشد کای بی‌ادب خود چنگ شو حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به‌هرچه عزم‌کنی وصل مقصد است اینجا نشانه‌هاست‌، تو شست ازکمین‌گشا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ترانه‌سنج چه سازی که عمرهاست از پردهٔ خیال حدیثت شنوده‌ایم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ثمر باغ‌کمالم چه توان‌کرد پیش از همه در خاک مرا پیش رسی‌برد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چه بگذرد کس از عالم‌ گذشتن این جاده پی سپر بود رنج قدم نکردم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چو سایه محو ز خود رفتنم هنوز وحشت بجاست ‌گر همه آرام هم شدم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل حباب‌وار به دوشم فتاده است بار سری‌که تا نفسی هست می‌کشم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل در انتظار تو دارد ز آه و اشک صدگردباد در دل وگرداب در نظر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بحر در آغوش و موج ما همان محوکنار کارها با عشق بی‌پرواست معذوریم ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دیت آب رخ خود زکه خواهم این خون قناعت طمع‌ کافر من ریخت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز بسکه بی‌اثر عرض هستی‌ام کردی نکرد در دل آیینه آه ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز حکم غالب تقدیر چاره نیست صف‌ها گشاده تیر و به یک نقطه دل هدف حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز فیض عشق به مژگان‌گذشته‌ایم در بیشه‌ای‌که ناخن شیران شکست و ریخت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل زقید هستی سهل است بازجستن گر مردی اختیاری رو از عدم برون آ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل سرمحیط سلامت چه موج وکف تا او بجاست جای تو و جای‌من‌تهی‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل عنان عافیت ماگسسته است مانند ریشه زیر زمین هم دویده رو حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ‌کباب سوختگانم‌ که چون سپند درآتشند وگرم شلنگ معلقند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ‌گذشت عمر و نه‌ا‌ی فارغ از امل بگسیخت رشته و تو همان درکشاکشی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل مپرس از ره هموار نیستی بی چین ‌تر از نفس همه دامن شکسته‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل من جنون‌کش درحسرت دل جمع ازهرکه‌چاره‌جستم‌گفت‌این‌مرض‌دماغی‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نداد تحقیق از شخص ما نشانی باری به عرض تمثال آیینه مهربان شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نفسم‌ کارگه حشر معانی‌ست چون غلغلهٔ صور قیامت کلماتم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نی‌ام آزاد به رنگی‌ که ز تهمت برچشم شرارم مژه بندد رگ سنگی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل هوس نشئهٔ آوارگیی داشت چون اشگ‌کنون بی‌سر وپا شد چه بجا شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌گذشت‌خلقی‌محمل به‌دوش حسرت ما را هم آرزویی می برد تا کجا برد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیلد‌ل این تغافلها جرم خست‌ کس نیست احتیاجها شورید گوش دوستان ‌کر شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پرتوشمع است بیدل خلعت زرین شب بزم سودا، فرش اگر دارد، ز رنگ زرد ماست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پیش درش ز خجلت تسلیم بیدل است تا آسمان نشان لب عذرخواه عید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا توانی بیدل از تعظیم دل غافل مباش شیشه‌گر نقد نفس در جیب عنقا ریخته حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا گرد ما و من به هوا نیست پر فشان بیدل به کنه ذره رسیدن‌ کرا رسد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تپش ز موج‌ گهر گل نمی‌کند بیدل نکرد اشک من ‌آخر به‌ چشم حیران رقص حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تشنهٔ وصل بود بیدل ما تیغ شد آب ‌کز گلوش ‌گذشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تمتع چیست زبن بیحاصلانم چون نگین بیدل زبانم می‌خراشدگرکسی را نام می‌گیرم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

توانم جست از دام فریب این چمن بیدل چوشبنم‌گر به جای‌گام من هم چشم بردارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جز حیا نمی‌باشد جوهر کرم بیدل هرچه ریزشی دارد سرفکنده می‌ریزد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جهان جلوه چون آیینه رفت از دیده‌ام بیدل تحیر امتیازم سوخت از داغ چه کس سوزم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چسان آید ز شمع‌ کشته بیدل محفل آرایی زبان در سرمه خوابیده‌ست و من تقریر می‌خواهم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چنان به ضعف عنان رفته ازکفم بیدل که من ز خویش روم‌ گر کشند تصویرم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چه امکانست با وضع‌ کسان‌ گردم طرف بیدل که من چون آینه با هر که بینم روی او گردم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چه نیرنگ است بیدل برق دیرستان الفت را که من می‌سوزم و بوی تو می‌آید ز داغ من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو شبنم یکدو دم فرصت‌ کمین وحشتم بیدل نی‌ام ‌گوهر که خودداری تواند شد حصار من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو گوهر از دم تسدم‌کن سپر بیدل درتن محیط‌که تیغ است سرکشیدن موج حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون‌ حبابم ‌بیدل از وضع‌ خموشی ‌چاره نیست صاحب آیینه را لازم بود پاس نفس حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون نقش نگین بیدل پا درگل آفاتیم هر چند بنای ما سنگ است شکست استش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حذر ز زمزمهٔ عندلیب ما بیدل که اخگرست به منقار ما چوآتشگیر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حصار جهل بود دستگاه ما بیدل همان به چنگل خود آشیان خفاش است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دل هر ذره تپش‌خانهٔ آهی‌ست نایابی مطلب چقدر درد طلب داشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خانهٔ دل را که همچون لاله ‌از سودا پر است بیدل از داغ محبت حلقه‌ای بر در زدم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خموشی چند، طبع اهل معنی تازه‌کن بیدل به مخموران ستم دارد نفس دزدیدن مینا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خیال زندگی دردی‌ست بیدل که غیر از مرگ درمانی ندارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح