شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

لطف معنی بیش ازین بیدل ندارد اعتبار از خیال نازکت بوی‌گل انشاکردنی‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

مآل عمر بیدل داد وهمم داد آسودم دو دم درس هوسها گرم کردم، سرد هم کردم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حق زنار وفا بیدل نمی‌گردد ادا تا سلیمانی نسازی سنگ این بتخانه را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

از خط لعل‌که امشب سرمه خواهد یافتن می‌پرد بیدل به بال موج چشم ساغرم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

از که خواهیم داد ناکامی بیدل بیکسی مآل خودیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ازکمربستن آن شوخ یقین شد بیدل کاین‌گره دادن او را به میان تاری هست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

اظهار هر چند غیر از عرق نیست در پیش بیدل آب بقاییم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

اگر بیدل بجایی می‌رسیدم از پر افشانی به آهنگ ز خود رفتن هزار انداز می‌کردم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

اگر صد بار آید موج تیغش بر سرم بیدل حباب من ز جیب دل سر دیگر برون آرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

انتظاری نیست بیدل دولت جاوید وصل حسرتم تا چند پردازد کنار آینه حضرت ابوالمعانی بیدل رح

این نهال باغ حسرت از چه حرمان آب داشت دود پیش آمد به هرجا نام بیدل برده‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

با همه افسردگی بیدل چو آواز جرس گر روم از خود دلیل‌ کاروان خواهم شدن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

آب‌ در آیینه بیدل حرف زنگار است و بس سیل اگر گردی سراغ کلفت‌آبادم مپرس حضرت ابوالمعانی بیدل رح

از اثرهای ‌گل عیش چمنزار جهان نیست جزداغ جنون‌بیدل اگرنقش وفاست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بر نیاید هیچکس بیدل ز وهم احتیاج عالمی را کشت این تشویش بی‌شمشیر جنگ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بس که بیدل بر طبایع حرص شهرت غالب است جانکنیها سنگ هم در آرزوی نام داشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بسکه دارد فطرتم ننگ ازتمیزعلم و فن آب می‌گردم همه‌گر شعر بیدل بشنوم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به افسون بقا عمریست آفت می‌کشم بیدل ازین جوی ندامت خورده‌ام آبی‌ که خون ‌گردد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به بزم وصل از شوق فضول ایمن نی‌ام بیدل مبادابرام‌، تمهید تغافل گردد ایما را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به جود و مهر، عطای سپهرکار ندارم کریم مطلق من او،‌گدای بیدل او من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به حیرت رفتهٔ آیینهٔ وهم خودم بیدل چه صورتهاکه ننهفته‌ست برگل‌کردن رنگش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به دست مردمان دیده صبح وصل او بیدل گل حیرت ز گلزار تماشا چیدنت نازم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به رنگ غنچه لبریز بهار آفتم بیدل نفس‌ گر می‌کشم می‌آید آواز شکست من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به سینه عاشق بیدل جراحتی دارد که یادکاوش مژگان یار مرهم اوست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به غیر وهم ذکر چیست مانعت بیدل تو پر فشانی و از ششجهت قفس چاک است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به ‌مخموری ‌ز سیر این ‌چمن غافل‌ مشو بیدل که خجلت در به روی هر که شد مختار می‌بندد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به هر بیحاصلی بیدل زیانکاران الفت را بضاعت دست افسوسست گر بر هم توان سو‌دش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به هوس ترک حلاوت ننمایی بیدل نیست بی‌ناله اگر نی ز شکر می‌گذرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بهار بی‌نشان عالم نومیدی‌ام بیدل سرغم می‌تون‌کرد از شکست رنگ مطلبها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بهرمنع می‌کشیها محتسب درکارنیست بیدل آخر رعشه می‌بندد به دست ما شراب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیابان طلب بحری است بیدل که آنجا آبله جوش حبابست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بی‌دانشی چه مقدار نامحرم قبول است بیدل دعا نداریم چندانکه مستجابیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ارباب تماشا از تحیر نگسلند چشم را غیر از ‌نگه پیداست شمع خانه نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از افسردگیها جسمم آخر بخیه ریخت ابر نیسانی برآمد خرقهٔ پشمینه‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از اندیشهٔ لعلش به عجزم معترف می‌کند در عرض جرأت رنگ استغفار گل حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از بال و پر بسته نیاید پرواز غنچه تا وا نشود جلوه نبخشد بورا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از پیری سراپایم خم تسلیم زنخت سرو ین‌گلزار بودم شاخ بیدم‌کرده‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از حادثه‌کارم به تپیدن نکشد موج رنگم نرسانید شکست آزارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از داغ چراغ خامشم غافل مباش نرگسستان چشمکی خس‌پوش مژگان‌ کرده‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از ژولیده مویی طبع مجنون ترا گر نباشد دود سودای‌ کسی در سر چه حظ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از طاقت جهانی را به خودکردی طرف با ضعیفی‌گرتوانی صلح‌کردن جنگ نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از غنچه‌گرفتم سبق زانوی فکر بود کوتاهی دامن به گریبان مددی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از گردون نصیب من همان لب تشنگی است گر همه مانند ساحل ساغر از دریا کنم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از نشو و نمای ما کسی آگاه نیست آبله نبر قدم فرسوده شد پا برنخاست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آزادی من در قفس‌ گمنامی‌ست دام راه است اگر شهرت عنقا بخشند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازگریه شهرتی داریم بال پرو‌از ابر چشم ترست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اسباب تعلق بود زنگ آگهی آینه صیقل زدند آنها که پشت پا زدند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل افسردگیم شوخی آهی دارد تاشرر هست ز خودرفتن سنگ‌است اینجا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگر این بود سرانجام محبت دل بهر چه بستم به هوا، آه امیدم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگرت دعوی آداب‌پرستی است جایی که نیابی اثر آینه‌، دم زن حضرت ابوالمعانی بیدل رح