شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

بیدل از طور کلامم بی‌تأمل نگذری سکته خیز افتاده چون موج‌ گهر تقدیر من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از قافلهٔ ‌کن‌فیکون نتوان یافت بار جنسی‌ که توان زحمت پشت پا کرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از ما نتوان خواست چه افغان چه ترنم نی این بزم شکسته‌ست نفس در لب نایی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از وصلی نویدم داده‌اند دل تپیدن کوس شاهی می‌زند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازخویش به جز نفی چه اثبات‌کنیم رنگ را شوخی پرواز همان پر شکنی‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازین بهار رفت برگ طراوت وفا برکه نماید انفعال رنگ پریده روی ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اسیر حسرت از آنم‌که همچو چشم در رهگذار سیل فتاده‌ست خانه‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل افلاس آبروی مرد می‌ریزد به خاک بی‌نیامی برد آخر جوهر از شمشیر ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگر محرمی جلوهٔ بیرنگ باش دام تماشا مکن‌ کلفت پیراستن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل امشب بر سرم چون شمع ‌دست نازکیست‌؟ خفته‌ام در زیر تیغ و چتر می‌بندم گلی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آن فتنه‌که توفان قیامت دارد غیردل نیست همین خانه خراب است اینجا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این دامگه از صید تماشا خالی‌ست مفت چشمی‌ که نگاهی به قفس می‌گیرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اینجا هیچکس از هیچکس چیزی نیافت پرتو خورشید بر مهتاب بهتان یافتم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل بنال ورنه درین دامگاه یأس خاموشی‌ات ز خاطر صیاد می‌برد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به تکلف ره صحرای عدم‌ گیر زان پیش‌که‌ گویند ازین خانه به در شو حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به حیا چاره افلاس توان‌کرد عریانی اگر جامه ندارد مژه پوشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به سوختن نفسی چند زنده‌ایم پوشید مصلحت به دل ‌آتش آب شمع حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به فکر نقطهٔ موهوم آن دهن جزوی به غیر لایتجزا نمانده‌ایم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به هر دلی ندهند آرزوی داغ اسکندر است باب تمنای آینه حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به‌حرف وصوت هم‌آواره‌گشت‌خلق بردیم سر به مهر عدم راز آشنا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تآملی که در این گلشن خیال رنگ شکستهٔ تو چه پرواز می‌کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تو عبث خون مخور از خجلت تحقیق ماییم‌ که خود را ز خود آگاه نکردیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چه ازل‌ کو ابد، از وهم برون آی درکشور تحقیق نه صبح است و نه شامی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چه‌گوبم ازیأس پیری چون شمعم ازصبح روز است بیگاه حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چو نی ز ناله نداریم چاره‌ای تا راه جنبشی زنفس درگلوی ماست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل خلف سلسلهٔ عبرت امکان جز مرگ چه از ارث پدر داشته باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بحر از ایجاد حباب آیینه‌دار وهم کیست بیدل ما مشکلی در پیش دارد حل ‌کنید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دماغ ناز تو پر می‌زند به‌عرش گویا به بال پشه ز عنقا گذشته‌ای حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز برق وحشت آزادی‌ام مپرس این شعله را برآمدن از خود زبانه‌ای‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز چه مکتب سبق آگهی آموخت کاینها به شق خامه ‌گرفته‌ست قرارش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز عبرتی‌ که در آیینهٔ حیاست ما را بس ست اگر همه تمثال وانمود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل زمانه دشمن ارباب غیرت است ترسم به دست حیز دهد اختیار مرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل سراغ عالم عنقا تحیر است آن نیست بی‌نشان‌که تو یابی نشان او حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل طرب و ماتم مفت اثر هستی‌ست ما کارگه رنگیم رنگ است تماشاها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل غم روز سیه ازما نتوان برد چین سحراینجا شکن دامن شب نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌ کمال هر چیز بر جوهر است موقوف جایی‌ که من نباشم غربت قصور دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل مباش ایمن از آفات روزگار چون مار خفته در بن دندان گزند او حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل مگذر از سر زانوی قناعت این حلقه به هرجا زده باشی به در اوست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نتوان برد نم از خط جبینم نقاش عرق‌ریز حیا نقش مرا بست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نفس سوختهٔ ما چه فروشد حیرت همه جا تخته نموده‌ست دکانها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نه رنگ بود و نه بویی در چمن رسواییی به چهره عبرت نشسته بود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل همه‌جا آینهٔ صورت عجزیم نقش قدمی را چه عروج و چه تنزل حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌چه‌سحرکاری‌ست‌کاین‌زاهدان‌خودبین آیینه در مقابل خندیده‌اند بر ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیکسی بیدل چه دارد غیر تدبیر جنون طرف دامانی نمی‌یابم گریبان می‌درم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پای پر آبله شد دست تأسف بیدل بسکه از وادی امید پشیمان رفتم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پیری‌ام بیدل به هر مو بست مضمون خمی بعد از این ترتیب دیوان هلالی می‌کنم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا تواند خواست عذر سرکشیهای شباب می‌کند بیدل به ما قد دو تا افتادگی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا نفس باقی‌ست بیدل پرفشان وهم باش کوشش‌ بیحاصلت‌ چندان‌ که‌ خواهی داده‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تأمل رتبهٔ افکار پیدا می کند بیدل به خاموشی نفسها سوخت مریم ‌تا مسیحا شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ترحم نیست غافل بیدل از یاد شهید من ز جوهر در عرض خفته‌ست اینجا تیغ قاتل هم حضرت ابوالمعانی بیدل رح