شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

بیدل از نور نظر صافی دل مستغنی‌ست کسب بینش نکند آینهٔ ناز نگاه حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آزادی گر استقبال آغوشت کند آنقدر واشوکه نتوان بست مضمون تو را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازما نیستی هم خجلت هستی نبرد برنمی‌دارد هواگشتن تری از آبها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اسباب‌طرب تنبیه‌آگاهی‌ست‌، لیک انجمن پر غافل است ازگوشمال چنگها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل افسون کری هم عالمی است گوشم اما حرف کس نشنیده‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگر این بود ناز هوس چیدنت دامت آخر چو صبح درپی چین می‌رود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آگه نه‌ای ز ضبط نفس گره رشته‌ گوهر دگرست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اندر جلوه‌گاه چین ابروی کسی کشتی نظاره در موج خطر داریم ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این بار امانت به زمین سود سرت تاکجاجامهٔ‌معشوق به‌بر خواهی‌داشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اینجا آفت امداد است سعی عافیت فکر ساحل می‌تراشدکشتی ازکام نهنگ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آیینهٔ معشوق‌نما در بر تست این نیازی‌که تو داری نشود ناز چرا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به بزم معرفت از لاف شرم دار شب راکسی ندید به‌پیش سحرسپید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به‌ جیب خویش فرو برد حیرتم چشم به هم نیامده ‌کام نهنگ بود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به رنگ توأم بادام ما و تو هر چند یک دلیم جدا هم نشسته‌ایم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به عیوب خود اگر کم رسی اولی‌ست زان آینه بگریز که زنگار ندارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به ناتوانی خود ناز می‌کنم پرواز آشیانی افسرده بالی‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به یاد محشراگرخون شوم بجاست بازم دل شکسته دمیدن قیامت است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل پیام وصل به حرمان رساندنی‌است موسی برون پرده ندیدن شنید و بس حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تو برون تاز که ما وهم‌پرستان چندانکه نشستیم به راهی ندمیدیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چمن‌ آرای گریبان خیالیست یارب نشود آنکه سر ازخویش برآرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چه مشکل است ز دنیاگذشتنم یک ناله داشتم‌ که ز هفت آسمان‌ گذشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چو موج‌ گوهر در فکر خوبش خشکم پیشانی‌ام قدح زد اما به‌ جوی زانو حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل خبر خلوت از حلقهٔ در جستم گفت آنچه درون دارد پیداست ز بیرونها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بپدل از ساده ‌دلی آینه لبریز صفاست آب این چشمه ز موج نظر پاک خود است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دلیل مقصد عزت تواضع است زین جاده ماه نو به جهان‌کمال رفت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز آبروطلبی دست شسته‌ایم کاین آرزو بنای دو عالم به آب داد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز جهان محو شد آثار مروت امروز به جز موکه‌گذارد به سرانگشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز سیر گلشن امکان گذشته‌ایم یک خنده بیش نیست ‌گل انتخاب صبح حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل زبان پردهٔ تحقیق نازک است آهسته‌ گوش نه‌ که خموشی‌ کلام اوست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل سخنت نیست جز انشای تحیر کو آینه تا صفحهٔ دیوان تو باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل شهید طبع ادب را زبان ‌کجاست حرف سر بریده ز گردن شنیده‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل غریب ‌کشور لفظ است معنی‌ات عرض پری به عالم مینا نگاه دار حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل کسی به معنی لفظم نبرد پی تقدیر شهره ام به زبانهای لال کرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل مباش‌ غرهٔ تحصیل مدعا در مزرعی‌که خوشه همان بار بستن است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل مژه از خویش نبستم‌ گنه‌ کیست راحت عملی داشت ‌که من پیش نبردم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل من و ما از تو ببالد، چه خیال است هر چند تو او نیستی‌، آخر نه از اویی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نشوی بیخبر از سیرگریبان اینجاست‌که عنقا ته بال است مگس را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نکنی دعوی شوخی‌که درین باغ پامال خرام هوس است آنچه نموییست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل همه تن بار خودم چون نفس صبح بر دوش که افتم اگر از دوش خود افتم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدلان یکسر نیاز الفتند گر تو بپذیری ره آوردیم ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بی‌سیاهی نیست بیدل صورت ایجاد خط یک قلم معنی‌طرازان تیره‌بختی زاده‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پا ز جوش آبله بیدل مقیم دامنست هرکه سامان‌کرد عجز اعزاز پیدا می‌‌کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پیداست راز سینهٔ ما بیدل از زبان یک پارهٔ دل است زبان در دهان ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا به بی‌دردی توانی ساعتی آسوده زیست بیدل از الفت تبراکن‌که الفت قاتل است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا ز یادم نگرانی نکشد خاطر کس سرنوشت من بیدل خط نسیان ‌کردند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تاکجا بیدل ز گردون خجلتم باید کشید این‌کمان سخت‌، پر زورم به بازو می‌کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ترحم‌کن برآن بیدل‌که از افسون نومیدی به مطلب می‌فشاند دست و برخود می‌رسد پایش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تلاش عجز به جایی نمی‌رسد بیدل مگر چوشمع‌کنی‌کار خود نشسته درست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تهی از خود شدن بیدل به بی‌مغزی‌ کشید آخر درین دریا پُر از خود بود چون‌ گوهر حباب من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جان پاک از قید تن بیدل ندامت می‌کشد گنج را جز خاک بر سرکردن از ویرانه نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح