شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

بیدل آندم‌ که به تسلیم شکستم دامن تا در امن به پای نرسیدن رفتم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این شور بد و نیکی که تکلیف ‌کریست پنبه تا درگوش باشد معتدل شنید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این‌حرف و صوت چیزی‌نیست خامشی معنی مگو دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به ادب باش‌ که در پیکر انسان گر رگ ‌کند اظهارپری تشنهٔ نیش است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به تواضع‌ها، صید دل ماکردی ما بنده‌ی این وضعیم‌ کاین صورت ابروییست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به خوان دعوی هستی نشسته‌ایم اینجا به جز قسم چه خورد میهمان لاف حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به شیب نام حلاوت مبر که نخل دور اسث از ثمر چوکهن‌ ساله می‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به قلزمی‌که تو غواص فطرتی گوهرگره به رشتهٔ موج سراب داشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به هرچه پیچید دل غیر داغ‌ کم دید این محفل کدورت آیینه‌ای و آه است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به‌کنج زانوی فکرتو خفته است‌ آن سرکه داشت جیب فلاطونش انتخاب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تجددی‌ست لباس خیال من گر صد هزار سال برآیدکهن نی‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تو هم بناز دو روزی‌ که عمرهاست اوهام داد آینهٔ ناز داده‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چه انتظار وکدام آرزوی وصل چشم به خواب رفتهٔ بختم پرنده نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بید‌ل چو تار ساز جهانگیر شهرتند در پرده هم‌گر اهل سخن‌گفتگوکنند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چوگردباد ز آرام ما مپرس عمریست درکمند پرافشانی خودیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل خونین جگرم بلبل بی‌بال و پرم نیست درین غمکده‌ها نالهٔ من بی‌اثری حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بحرتسخیری آغوش حبابم بیدل مزد آن است که برخود نفسی تنگ شدم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دو دم به الفت هستی نساختیم جولان او ز دامن ما چین‌ کشید و رفت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز بس که منفعل عرض هستی‌ایم سر می‌کند عرق ز گریبان ما بلند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز دل غبار علایق نمی‌رود سر سوده شد چو صندل واین دردسر نرفت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز معنی دل خوش بیخبر گذشتی این غنچه بود مهری بر دفتر تبسم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل زشوخ‌چشمی خود در محیط وصل داریم چون حباب ز سر تا به پا نقاب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل سراین رشته به تحقیق نپیوست در سبحه و زنار جهانی دل و دین داشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل عدم و هستی ما هیچ ندارد جزگرد خیالی‌که نه آن بود و نه این شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل فریب نعمت دیگرکه می‌خورد مهمان راحتم به سر خوان بوریا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌ گر آگهی سبب‌ گریه‌ام مپرس بیکار بود ذوق ندامت گریستم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل مباش ممتحن وهم زندگی چین‌کمند مقصد عمر ازکمین ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل من آن سرشک ضعیفم‌که ازمژه تا خاک هم به لغزش چندین عصا رسید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نخوری عشوهٔ تعمیر سلامت ویرانی بنیاد تو آباد شکستی ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نفسم سحر بیان خم زلفی است آشفت جوابی که طرف شد به سؤالم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نیاز و ناز جهان غنا و فقر دارد همین قدر که تو داری به ‌کار و هیچ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل هوس ‌آرایی پرواز که دارد محو است غبار تو و من در پر بسمل حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌که رحم می‌کرد بر سخت‌جانی ما؟ ناخن اگر نمی‌بود زورآزمای مطرب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیل‌ل به وادی عجزکم بود راه مقصود قاصد پیام حیرت از ما به پیش ما برد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پختگی دیگ سخن را باز می‌دارد ز جوش تا خموشی ‌نیست بیدل مدعا خام‌ است و بس حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پیش ازآن بیدل‌که هستی آشیان پیرا شود نام ما بال هوس در بیضهٔ عنقا شکست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا توانی بیدل از تعظیم دل غافل مباش شیشه‌گر نقد نفس در جیب عنقا ریخته حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا گرد ما و من به هوا نیست پر فشان بیدل به کنه ذره رسیدن‌ کرا رسد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تپش ز موج‌ گهر گل نمی‌کند بیدل نکرد اشک من ‌آخر به‌ چشم حیران رقص حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تشنهٔ وصل بود بیدل ما تیغ شد آب ‌کز گلوش ‌گذشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تمتع چیست زبن بیحاصلانم چون نگین بیدل زبانم می‌خراشدگرکسی را نام می‌گیرم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

توانم جست از دام فریب این چمن بیدل چوشبنم‌گر به جای‌گام من هم چشم بردارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جز حیا نمی‌باشد جوهر کرم بیدل هرچه ریزشی دارد سرفکنده می‌ریزد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جهان جلوه چون آیینه رفت از دیده‌ام بیدل تحیر امتیازم سوخت از داغ چه کس سوزم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چسان آید ز شمع‌ کشته بیدل محفل آرایی زبان در سرمه خوابیده‌ست و من تقریر می‌خواهم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چنان به ضعف عنان رفته ازکفم بیدل که من ز خویش روم‌ گر کشند تصویرم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چه امکانست با وضع‌ کسان‌ گردم طرف بیدل که من چون آینه با هر که بینم روی او گردم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چه نیرنگ است بیدل برق دیرستان الفت را که من می‌سوزم و بوی تو می‌آید ز داغ من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو شبنم یکدو دم فرصت‌ کمین وحشتم بیدل نی‌ام ‌گوهر که خودداری تواند شد حصار من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو گوهر از دم تسدم‌کن سپر بیدل درتن محیط‌که تیغ است سرکشیدن موج حضرت ابوالمعانی بیدل رح