شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

تا بارگاه فقر شکوه ‌که می‌رسد بیدل‌ گذشتگی‌ست جنیبت‌کش شهم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا حشر ای سحاب چمن‌ساز بیدلان بر مزرع امید دو عالم ببار فتح حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تاب و تب موج و کف‌، خارج دریا شمار قصهٔ کثرت محو ان بیدل ما وحدتی ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تحصیل روزی آسان نتوان شمرد بیدل تکلیف خاک و خون‌ست این نان و آب خوردن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تعلق من و ما سهل نشمری بیدل تاملی‌ که به تار نفس چهاست ‌گره حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تنگی‌حوصله‌دار ترک علایق‌بیدل یادگردی‌ که به هم چیدن او دامان داشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تیغ هم بربیدل ما مد احسان بود وبس گر به حکم ناز میل انتقامی داشتی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جناب‌کبریا آیینه است و خلق تمثالش من بیدل چه دارم تا از آن حضرت نهان دارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جهانی نقش بستی لیک ننمود‌ی به‌کس بیدل به این‌حیرت چه ‌مکتوبی ‌که نتوان خواند عنوانت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چسان ز دام تحیر برون روم من بیدل که همچو آینه از چشم خوبش در بن چاهم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چند باید بود زحمت ‌پرور ناز امید بیدل از سامان نومیدی چه‌کم داریم ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چه دنیا چه عقبا خیالست بیدل تو باش این و آن‌ گر نباشد نباشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو بیدلیم همه ناگزیر نامه سیاهی جبین مگربه عرق‌کوثری برآورد ازما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو شمع سر به هوا گریه می‌کنم بیدل که پیش پای ندیدن مباد چاه شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چوبیدل آنکه مهررخت دلنشین اوست نقش نگین نمی‌شودش حرف‌کینه‌ها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون سحر بیدل من و هستی تعب پیراهنی کز حیا بر خویش تا بالد نفس تنگی کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حاصل جمعیت اسباب جز عبرت نبود مفت ما بیدل‌ که مژگانی بهم آورده ایم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حرف‌لعل اوخموشم کردبیدل‌عمرهاست گبر دارد رو به محرابی‌که می‌سوزد مرا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل درین بساط تماشاییان وهم از دل چه دیده‌اند که دردش ندیده‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دلت اگرهوس آهنگ منزل است ما و شکست‌کوشش وتدبیر خواب پا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خط سیرابی ندارد مسطر موج سراب بیدل این دلبستگی برنقش آب وگل چرا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خودآرایی چه مستور و چه اظهار خراباتی چه مخموری چه مستی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دامن دیده به هر سرمه میالا بیدل انتظاری شو وگرد سر راهی دریاب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در تغافلخانهٔ ابروی اوست بی دل آن طاقی‌ که نقشش قاش نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در روز توان خواند خط جبههٔ بیدل چون شمع همه ‌گر به شب تار نویسند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

درآتش فکن بیدل این رخت وهم تو افسرده‌ای کارکس خام نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

درین حسرت‌ که مهر طلعتش‌ کی پرده برگیرد چو بیدل می‌تپد هر شب به چشم خون فشان انجم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دست هوسم شیفتهٔ دامن کس نیست بیدل چو نسیمم همه تن‌گرد رمیدن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دل چه امکان است بیرون آید از دام امل مهره بیدل در حقیقت مار را جزو تن است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دلنشین ما نشد بیدل از این طاق و سرا جز همین نقش‌کف‌ دستی‌ که دندان‌ کرد طرح حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دو روزی طرف با دل هم ‌ببستم چون نفس بیدل بر این تمثال آخر خانهٔ آیینه تنگ آمد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ر بس در آرزوی می سرا ‌پا حسرتم بیدل نفس تا بر لبم آید صدای جام می‌خیزد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

رفع خواهدگشت بیدل شبههٔ وهم دویی صاحب اسرار توحید من اکنون می‌رسد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز ابنای زمان بیهوده دردسر مکش بیدل اگر باری نداری التفاتت چیست با خرها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز بسکه داشت سرم شورتیغ او بیدل چو صبح خندهٔ زخمم نمک‌فشانی بود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز جیب عاجزی چون آبله گل کرده‌ام بیدل سر خوناب مغزی سایه پرورد کف پایی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز خودکامی برون آ، بی‌نیاز خلق شو بیدل که اوج قصر همّتها همین یک نردبان دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز سرو و قمریان پیداست بیدل کاندرین‌گلشن به‌سر خاکستر است از دورگردون طبع موزون را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز عاجزی در اقبال امن زن بیدل که طاقتت به جهان هلاک می‌فکند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز ننگ دعوی‌گردنکشی حذر بیدل که داغ شمع ته پاگل دماغ سری‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زبرگردون هرزه شغل لهو باید زیستن غیر طفلی نیست بیدل مرشد این خانقاه حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زندانی اندوه تعلق نتوان بود بیدل دلت از هرچه شود تنگ برون آ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زین یأس منزل ما را چه حاصل همخانه بیدل همسایه عنقا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سحر بیدل شکایت‌نامه‌ها باید رقم کردن بیا تا دوده‌گیرم از چراغ انتظار امشب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سراغ رفتن عمری‌ست عرض هستی‌ام بیدل چو صبحم تا نفس باقی‌ست‌ گرد محمل خویشم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سعی قدم‌کجا وطریق فناکجا بیدل به خنجرنفس این ره بریدنست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سیاه‌بختی من سرمهٔ گلو شده بیدل به رنگ حلقهٔ زنجیرزلف سخت خموشم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

شبنم به هر فسردن محو هواست بیدل دل عقده‌ای ندارد در رشته‌های آهم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

شش جهت شور سپندی ا‌ست ندانم بیدل دل آواره‌ کجا سوخته یا می‌سوزد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

شکوهٔ‌خوبان مکن بیدل‌که‌در اقلیم‌حسن رسم وآیین جفا خاصیت روی نکوست حضرت ابوالمعانی بیدل رح