شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

چون نفس بیدل کلید آرزوها داشتم قفل وسواس دل آخر کرد بی‌دندانه‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حباب و کلفت اسباب بیدل این چه خیالست بجز خمی‌ که به دوش من است بار ندارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حسن حقیقت روبروسعی فضول آیینه‌جو بیدل چه پردازد بگو ای یافتن ناجستنت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دل اگر خورد قفا از سر زلفش شادم‌که اسیر خم کاکل شده باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خامهٔ مژگان تر بیدل نکرد ایجاد خلق رنگها از کلک نقاش اشک ریزان رفته‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خمار چشم‌که‌گرم عتاب شد بیدل که تیغ شعلهٔ ازخویش رفتنم تیزاست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خون دلی به دیده بیدل مگر نماند کز بهر پای‌بوس تو رنگ حنا رسید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در این زمانه سخن محو یأس شد بیدل دمید عقدهٔ دل معنیی‌که می‌بستند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در خاک تربتم نفسی می‌زند غبار بیدل هنوز زندهٔ عشقم‌، نمرده‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در غیب و شهادت من و معشوق همانیم بیدل تو بر آنی ‌که چنان بود و چنین شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

درگلستانی‌که نالد بیدل از شوق رخت آه بلبل خار در چشم بهاران بشکند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

درین محفل مبادا از زبان‌گردن‌کشم بیدل چو شمع از فیض خاموشی‌گریبان ساز دامانم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دل آگاه نایاب است بیدل کاندرین دوران نشسته پنبهٔ غفلت به جای مغز در سرها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دل نه ‌تنها بیدل از برق تمنا سوختیم دیده هم از مردمک دارد گل رعنا ثمر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دم تیغ است بیدل راه باریک سخن‌سنجی زبان خامه هم شق دارد از حرف‌آفرینی‌ها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دوستان را در وداع هم عبارتها بسی است بیدل مسکین فقیر است الله الله می‌کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

رسیده‌ام دو سه روزیست در توهم بیدل ازآن جهان که نبودم به عالمی که ندارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ره جنونکدهٔ دل گرفته‌ای بیدل به پا چو آبله نتوان نمود هموارش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز انجام بهار زندگی غافل مشو بیدل گل شمعی‌ که داری در نظر بوی بدی دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز پیچ وتاب میانش بیان مکن بیدل به چشم مردم عالم میفکن این مو را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز خود به یاد نگاه‌که می‌روی بیدل که از غبار تو بوی فرنگ می‌آید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز سامان جنون جوش سحر خواهم زدن بیدل گریبان می‌درم چندان که از من گرد برخیزد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز شرم عیب خود چشم از هنر برداشتم بپدل که چون طاووس پای خوبش باشد خار گلزارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز قدر خلق بیدل صرفه در نیمی نمی‌باشد بر اعداد همه هر گه مضاعف می‌شوم نیمم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زان پیش که احسان فلک شعله فروشد بیدل عرقی ریز به سامان تلافی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زر و مال‌آنقدر خوشترکه‌خاکش‌کم خوردبیدل تلاش‌گنج جز سرمنزل قارون نمی‌باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زین چمن بیدل نه سروی جست و نه شمشاد رست از خیال قامتش دودی به سر دارد بهار حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سایه‌را بیدل ز قطع‌ دشت ‌و در تشویش نیست محمل تسلیم دوش آرمیدن می‌کشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سدّ راه توست بیدل گر کنی تعمیر جسم می‌شود دیوار چون شد قدری آب وگل بلند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سرت بیدل هوا فرسود راهیست دماغ کعبه و بتخانه‌ات کو حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سلطنت وهم است بیدل خاکسار عجز باش افسر ما چون ره خوابیده نقش پا بس است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

شام غفلت ‌گشت بیدل پردهٔ صبح شعور بسکه عبرت سرمه‌ها در دیدهٔ بینا زدیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

شدم خاک و همان آیینه‌دار وحشتم بیدل هنوز ازگرد من طوف غزالان می‌توان‌کردن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

شکست دل به چه تدبیرکم شود بیدل هزار موج‌کمر بسته درکمین حباب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

شوق من بیدل درین ‌کهسار پرافسرده‌ کیست ناله‌ای دارم که می‌بالد نیستانش ز سنگ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

صفا در عرض سامان هنرگم‌ کرده‌ام بیدل ز جوهر حیرت آیینهٔ من بال وپر دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

طربها خاک توست آنجاکه دل بی‌مدعا گردد درین‌گلشن چمن فرشست بیدل مقدم شبنم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

عبرت ایجادست بیدل تنگی آغوش شرم بی‌گریبان نیستم هر چند مژگان خم‌کنم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

عشق را بیدل دماغ التفات یادکیست خواجگی مفت طرب‌گر بنده می‌گیرد مرا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

عمرها شد شسته‌ام چون ابر دست از خرمی بیدل از من گریه می‌خواهد چه صحرا و چه باغ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

غبار عجز بودکسوت ظفر بیدل شکستگی‌، ز رهی همچو موج در بر ماست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

غیب غیب‌ است شهادت چه ‌خیال‌ است اینجا بیدل از ساز قدم نشنوی آهنگ حدوث حضرت ابوالمعانی بیدل رح

فریب‌کسوت وهمت ره یقین زده بیدل ز رنگ خویش برآ تا به رنگ خویش برآیی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

قاتل و ساز مروت نپسندی بیدل مد احسان نفس‌، در نظر من تیغ است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

قدم سعی به جایی نرساندم بیدل کاش چشمی به نمی آبله تر می‌کردم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

کاش بیدل الم بیکسیم وا سوزد تا ز خاکستر خود دست نهم بر سر خویش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

کرم بسکه ‌گرم امتحانست بیدل مرا سوخت اندیشهٔ بی‌گناهی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

کف دست سوده به یکدگر چمن طراوت بیدلی که ز صد بهار گل اکتفا به همین دو برگ حنا کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

گر احتیاج به توفان دهد غبار تو بیدل چو صبح به‌ که صدا از نفس بلند نیفتد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

گر قدت خم‌کرد پیری راستی مفت صفاست در دم صدق است بیدل فتح باب صبحدم حضرت ابوالمعانی بیدل رح