شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

جهان به صد رنگ شغل مایل‌من وهمین طرزشوق بیدل تصورت سال و ماه در دل ترنمت صبح و ‌شام بر لب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چرخ محال است دهد داد دل بیدل ما گردش آن چشم مگر جام تغافل شکند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چمنزار جراحت بیدل از تیرش دلی دارم که حسرت غنچه می‌بندد بقدر یاد پیکانش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چه امکان است بیدل منعم از غفلت برون آید هجوم خواب خرگوش است یکسر شیر قالی را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو ابر دست به دامان اشک زن بیدل مگر به ‌گریه برآید سیاهی‌ات ز گلیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو شانه‌ات همه‌گر صد زبان بود بیدل ز مو شکافی زلف سخن پشیمان باش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو گردون عمرها شد بال وحشت می‌زنم بیدل نرفتم آخر از خود هر قدر از خویشتن رفتم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون ثمر بیدل به چندین ریشه جولان امید تا شکست خود رسید آخر رسیدنهای من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون نفس بیدل نفسها در تردد سوختم گوشهٔ دل جای راحت بود اما جا نداشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حدیث مکتب عنقا چه سرکند بیدل که حرف و صوت جزافسانهٔ مگوی تو نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حسن یکتا بیدل از تمثال دارد انفعال جای زنگارت همن آیینه می‌باید زدود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دل ما با چه شهود است مقابل نقشی‌که درین پرده ببستیم خیال است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خانه داری داغ‌کلفت می‌کند وارسته را در دل آیینه بیدل سر به سر زنگ است آب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خموش بیدل اگر راحت آرزو داری که هست‌کم‌نفسی مانع تپیدن موج حضرت ابوالمعانی بیدل رح

داغ درد شو بیدل ‌کز گداز بی حاصل اشکها درین محفل ریشخند مژگان شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در این‌ صحرا که یکسر بال‌ طاووس است اجزایش غباری گر به خود بالد همان نیرنگ میجوشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در خور ظرف خیال حوصله دارد حباب بیدل دریاکش جام نگون خودم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در گرد سحر جوهر پرواز هوا بود بیدل‌ نفس آیینهٔ ما شد چه بجا شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

درین المکده بیدل چه مجلس آرایی‌ست چو شمع سوخت عرقهای انفعال خودم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

درین مدت‌که سعی نارسایم بال زد بیدل همین لغزیدن پایی چو مژگان بود در دستم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دل بپرداز از غبار ما و من بیدل اینها زیور آیینه نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دل هر ذره‌ام چندین رم آهو جنون دارد غبارم رنگ دشتی ریخت بیدل از پریشانی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دم مزن از عشق بیدل در هوسناکان لاف آب این آتش به این خاشاک نتوان ریختن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دوش درمحفل به رنگ رفته شمعی می‌گریست قدردانان یاد بیدل هم به این قانون کنید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

رشتهٔ شمع‌ است مژگانم‌ که‌ گوهرهای اشک بسکه چیدم بیدل امشب‌ کرد دیگر بار گل حضرت ابوالمعانی بیدل رح

رهرو از رنج سفر چاره ندارد بیدل موج‌ ، دایم ز حباب آبلهٔ پا دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز انفعال سرشتند نقش ما بیدل تری برون رود از طبع آب دشوار است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز تلاش همت شمع، دلم آب‌ گشت بیدل که به ذوق رفتن از خویش همه پاست سر ندارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز خاک راه قناعت‌ کجا روم من بیدل به این غبار که دارم سراغ عزت خویشم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز رنگین جلوه‌های یار بیدل رگ‌گل دسته بند حیرت ماست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز شرم عیب خود چشم از هنر برداشتم بیدل به درد خار پا داغست چون طاووس‌ گلزارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز نقشهای بد و نیک این جهان بیدل دلی‌که صاف شود در شمار آینه است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زانقلاب دهر بیدل ‌کارم از طاقت‌ گذشت بعد از این از سخت‌جانی سنگ بر دل بستن است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زکارگاه تجدد عیان نشد بیدل جز ایبقدرکه‌کس اینجا به انتها نرسید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زین تماشا بیدل از وحشت عنانیهای عمر دیده و دانسته بگذشتیم یا نشناختیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سبکروحیست بیدل محمل انداز پروازت فسردن تا به کی با نالهٔ دردی رفاقت کن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سر رشتهٔ طرب آگهان به بهار می‌کشد از خزان تو خیال بیدل اگر کنی زتو بگذرد به خدا رسد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سرشکم‌، دود آهم‌، شعله‌ام‌، داغ دلم بیدل چو شمع‌از حاصل‌هستی‌سراپایم همین دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سواد نسخهٔ تحقیق بیدل دقتی دارد دو عالم جلوه باید خواندن و بیرنگ فهمیدن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

شامل‌است اخلاق‌حق با طو‌ر خوب‌و زشت خلق شخص دین را بیدل ازگبرو مسلمان چاره نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

شرار وحشی‌ام اما درین حیرتسرا بیدل ز نومیدی به‌دوش سنگ دارم محمل رم را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

شکست‌ رنگ امیدی‌ست ‌سر تا پای‌ ما بیدل ز سیر ما مشو غافل اگر عبرت هوس باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

شوقی‌ست ترانه‌سنج فطرت بیدل سر آفرین ندارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

صفاها آخر از عرض هنر زنگار شد بیدل ز غفلت تا به‌کی آیینه‌ات جوهر برون آرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

طربهای هوس شاید به وحشت کم شود بیدل به چین می‌بایدم چون ابر چندی دامن افشردن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

عبرت نگهان را به تماشاگه هستی بیدل مژه بر دیده‌ گران‌ گشت غنودند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

عشق راکردیم بیدل تهمت‌آلود هوس در سوادکشور ما سایه دارد آفتاب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

عمرها شد شوخی دیده خرامی کرده‌ام می‌کند از چشم من بیدل همان سیماب گل حضرت ابوالمعانی بیدل رح

غبار گردش چشمی‌ست سر تا پای ما بیدل زبان در سرمه گیرد هر که با ما گفتگو دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

غیر بار عشق‌هر باری که‌هست‌افکندنی‌ست بیدل ار باری بری‌، باری به دوش این باربر حضرت ابوالمعانی بیدل رح