شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

بیدل از تحصیل دنیا نیست حاصل جز غرور دانه را نشو و نما رگهای گردن می‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از حسن ملیحش چند غافل زیستن دیده‌های زخم را هم‌می‌کند بینا نمک حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از دام شکستِ دل ‌گذشتن، مشکل است ریزهٔ این شیشه در جولانگه ما ریختند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از سامان تحصیل نفس غافل مباش می‌برد با خویش آخرهرچه را باد آورد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از طور جنون غافل مباش خاک بر سر کردن آداب فناست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از فکر غم و عیش ‌گذشتن دارد امشبی دارم و فرصت شمر دوش خودم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از لعلش به چندین رنگ محو حسرتم این نمکدان داد آرامم به چشم خواب داد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از نیرنگ اسباب من و ما غافلی اینگه صبح زندگی فهمیده‌ای روز جزاست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازبن دو دم نفس‌ کایت عبرت است و بس شخص عدم ز نام من خجلت اشتهار برد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازیاد خویش هم رفتم که فراموش‌کرده است مرا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل استغنا همین یأس است و بس دست بردار از دعای مستجاب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل افسون هوس ما را ز ما بیگانه‌ کرد بسکه مرکز بر خیال پوچ زد پرگار شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگر به عشق‌کند دعوی وفا غیر از شکست رنگ چه باشد گواه او حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل الم و عیش خیالات تعین تا چشم‌گشایی ‌که ‌گذشته‌ست و بسی نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آن دور می و پیمانه‌ام دیگرکجاست یکدو دم بگذار تا رنگی بگردانم بیاد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این بار که بر دوش من است مژه تا خم شود انداخته‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اینجا تر زبانان مایهٔ درد سرند شمع‌ گر خاموش‌ گردد گوید آمین انجمن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آیینه‌ ی مشرب نکشد کلفت زنگ سینه صافی‌ست در آن بزم که مینا باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به بند نی‌ گرهی نیست ناله را آزاده‌ایم اگر همه در چاه رفته‌ایم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به حرف و صوت حقیقت نمی‌خرند هذیان نواست جرات سودایی زبان حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به ره عشق ز منزل اثری نیست تا آبله‌ای ‌گر برسی مفت سفر گیر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به فرق خاک‌نشینان دشت عجز چون جاده نقش پایی اگر هست افسر است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به نشانی ز یقین راه نبردیم شرمنده‌تر از کجروی تیر خطاییم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل بهار عشرت عشاق ناله است امسال نیز می‌گذرد پار عندلیب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تامل اینهمه نتوان به‌کار برد کز جوش سکته شعر تو موزون نمی‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تو جنونی‌کن و زین‌ورطه به‌در زن عالم همه زندانی تقلید و رسوم است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چمن نازگلی خنده فروش است امید که زخم دل ما تازه ‌کند چشم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چو خم می چقدر دل به هم آید تا من به ‌گداز آیم و با خویش بجوشم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چوشمع بر خط تسلیم خاک شو ای پر شکسته‌! در قفس آتش فتاده است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل خم هر تار زگیسوی سیاهش سامان پریشانی صد قافله دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بپدل ته‌گردون به غبار تک و پو رفت چون دانه به غربال‌، سر دربه‌دری چند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دماغ دردسر این و آن کراست با خویش هم ا‌گر شده‌ایم آشنا بس است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز آن نرگسم جرات بیداد کو سرمه ز خاکم مگر بالد و افغان ‌کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز چشم مردم دور است حق‌شناسی کوری‌ است خرمن اینجا چون‌ دستهای نرگس حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز شیشه‌های نگون باده می‌کشد زبباست از قدی که بود خم گریستن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل زبس به سختی جاوید ساختیم مغز محیط شد چوگهر استخوان ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل سر فوارهٔ این باغ نگون است تاکی به قلم آب دهی گلشن کاغذ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل عروج جاه خطرگاه لغزش است فهمیده بایدت به لب بام پا گذاشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل فلک از ثابت و سیار کواکب فانوس خیال من و ما انجمنی بود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ‌کلام حافظ شد هادی خیالم دارم امید آخر مقصود من برآید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل مآل سرکشی اعتبارها پیش از فنا به نقش‌کف پانوشته‌ایم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل معانی تو چه اقبال داشته‌ست چشم حسود بیت ترا صاد می‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل منم آن گوهر دریای تحمل کز لنگر من شورش توفان‌گله دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نفس اقسام معانی به فسون بست فرصت رمقی داشت نیاز صله کردم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نمی‌توان همه دم زیر آسمان سرکوفتن به هاون گم کرده دسته‌ای حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل همه دم مزرع اقبال کریمان سبز است ز آب رخ درویش نبردن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدلانت عالمی دارند در بار نیاز تحفه‌ام این بس ‌که خود را در شمار آورده‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بی‌فنا ممکن بدان بیدل ‌گذشتن زین محیط بستن مژگان شود پل تا نگاهی بگذرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پاس رعایت دل آسان مگیر بیدل با هر نفس حسابی‌ست درکارگاه مینا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پیری و اشک ندامت همچو صبح و شبنم است بیدل آخر حاصل از هر شیر، روغن می‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح