شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

بیدل‌ز چه‌سوداست جنون‌جوشی این‌بحر عمری‌ست که دارد تب امواج قلقها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بی‌ندامت نیست بیدل‌ وحشت اهل حیا اشک‌را از ترک‌تمکین خاک بر سر می‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پروازوهم بیدل زین بیشتر چه باشد برده‌ست‌گردش سر ما را به آسمانها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پیکرم غوطه به صد موج‌گهر زد بیدل خوش غبار هوس آن سر کو گردیدم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا توانی بیدل از بند لباس آزاد باش همچونی در دل‌گره مفکن ز چین آستین حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا غره کمال نسازد قناعتت بیدل ز خلق منت احسان قبول‌کن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تامل‌های کم‌ظرفی فشرد اجزای من بیدل دو روزی پیش ازینم قطرگیها بود دریابی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ترک‌مطلب‌ داشت‌ بیدل ‌حاصل ‌مطلوب حرص جز به ‌پشت‌ دست چون‌ ناخن‌ نشد در هم سپید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تلاش‌ کعبه و دیرت نمی‌رود بیدل بهشت ‌و دوزخ‌خویشی خیال هرجایی ‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تو و نظاره نیرنگ دو عالم بیدل من و چشمی‌ که به حیرانی خود وا باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جرأت از محو بتان راست نیاید بیدل حیرت آینه دستی‌ست ‌که بر دل بستند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جهان به سرمه ‌گرفت اتفاق معنی بیدل حدیث عشق چه صنعت ‌کند زبان‌ که نبندد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چرخ از پهلوی خاک این همه چیده‌ست بلند عجز بیدل به جنونزار غرورم افکند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چمن طبیعت بیدلم ادب آبیار شکفتگی زده است ساغررنگ وبو به دماغ غنچه بهار ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چه جلوه‌ها که نشد فرش حیرتم بیدل صفای خانهٔ آیینه داشت همواری حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چه می‌پیچی ز روی جهل بر طول امل بیدل که مو هو م است چو ن تار نظر آغاز و انجامت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو شمع بیدل اگر صد رهم شهیدکنند دیت زگردن شمشیر رانده می‌گیرم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو غفلت غافلیم از غفلت احوال خود بیدل فراموشی‌، فراموشی به یادکس نمی‌آرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون جرس تا ننمایم بیدل نالهٔ ساخته‌ای می‌خواهم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون نفس بیدل نسیم بی‌نشان رنگیم‌، لیک رنگها پرواز دارد تا پرافشانیم ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حجاب آلود موهومی‌ست مرگ و زندگی بیدل ازین کسوت ‌که دیدی گر برون آیم کفن دارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حسن سرشار طلب بیدل تماشاکردنی‌ست گر سواد موج می خط لب ساغر شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دل افسرده به عالم نتوان یافت هر سنگ‌که بینی شرری داشته باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خانهٔ آیینه بیدل نیست بر تمثال تنگ بر در دل حلقه زن‌ گو شش جهت مسدود باش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خمارکامل از خمیازه ساغر می‌کشد بیدل هجوم‌حسرت آغوش مجنون‌ریخت محملها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خیال بسمل نیرنگ حیرتم بیدل به خون تپیدن من بال و پر نمی‌تابد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در این ستمکده نومید خفته‌ای بیدل به آرزوی دلت می‌دهم قسم برخیز حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در خلق گر انصاف شود آینه‌دارت بیدل چو خودت کس ننماید بتر از خود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در فضای امتحان افسردگی پرواز ماست طایر رنگیم بید‌ل بال دیگر می‌زنیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دره‌ام لیک به جولان هوایش بیدل قسم بی‌سر و پایی به سر و پای من است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

درین محفل به مید تسلی خون مخور بیدل بیا در عالم دیگر رویم‌ اینجا نشد پیدا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دل آن بهتر که چون اشک از تپیدن نگذرد بیدل که این گوهر به یک دم آرمیدن سنگ می‌گردد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دل هر ذره خورشیدی‌ست اما جهد کو بیدل منم آیینه از دستت اگر پرداز می‌آید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دم تیغی چو اشک از خون من رنگین نمی گردد مبادا افتد از مستی به فکر امتحان ابرو حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دوش جبر و اختیاری مبحث تحقیق داشت جز به حیرت دم نزد بیدل چه سازد بنده بود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

رشتهٔ سازکرم نغمه ندارد بیدل گرنه مضراب قبولش لب درویش شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

رهبر مقصود بیدل وحشت ‌از خویش‌ است‌ و بس سیل چون مطلق عنان شد سیر دربا می‌کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز افراط هوس ترسم بضاعت‌گم‌کنی بیدل تبسم وقف لب کن گو معاش خنده تنگ افتد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز تازه‌رویی اخلاق نگذری بیدل بهار تا اثر رنگ و بوست می‌باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز حضور غیبت‌ کامها همه راست زحمت مدّعا تو چه بیدل از همه قطع‌ کن‌که وقوع رفت و محال شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز رمز صورت و معنی دل خود جمع‌ کن بیدل بهار اینجاست سامانش درون بویی برون رنگی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز طبع ما درشتی برد یاد رفتگان بیدل خرام ناله‌ها نگذاشت درکهسار ما سنگی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز گفت‌وگو به غبارم نظر متن بیدل که بهر چشم ز افسانه خواب می‌بافند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زبان چه عافیت اندوزد از سخن بیدل ز عرض نغمهٔ خود، ساز صرفه‌بر نبود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زشرم وسوسه دادیم عرض شهرت بیدل که فکرما نکند تیره‌، طبع روشن ما را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زین بار انفعال‌که در نام زندگی‌ست بیدل نگینم آبلهٔ دوش خاتم است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سبکروحی نیاید راست با وهم جسد بیدل طلسم بیضه تا نشکسته‌ای بال طرب مگشا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سر بی‌مغز لوح مشق ناخن می‌سزد بیدل توان طنبورکردن کاسهٔ از باده خالی را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سرشت‌ما و میناگویی ازیک خاک شد بیدل که ما را دل به تن می‌خندد از خندیدن مینا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سواد آن تبسم نیست‌کشف هیچکس بیدل مگر این خط مبهم را لبش پر و زبرگردد حضرت ابوالمعانی بیدل رح