شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

پای پر آبله شد دست تأسف بیدل بسکه از وادی امید پشیمان رفتم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پیری‌ام بیدل به هر مو بست مضمون خمی بعد از این ترتیب دیوان هلالی می‌کنم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا تواند خواست عذر سرکشیهای شباب می‌کند بیدل به ما قد دو تا افتادگی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا نفس باقی‌ست بیدل پرفشان وهم باش کوشش‌ بیحاصلت‌ چندان‌ که‌ خواهی داده‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تأمل رتبهٔ افکار پیدا می کند بیدل به خاموشی نفسها سوخت مریم ‌تا مسیحا شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ترحم نیست غافل بیدل از یاد شهید من ز جوهر در عرض خفته‌ست اینجا تیغ قاتل هم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تلاش شوق از محرومی من داغ شد بیدل که برگرد جهانی چون نفس بیرون دل ‌گشتم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تو گرم باش به شبگیر وهم و ظن بیدل که من چو شمع ز خود رفته رفته واماندم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جای دل بیدل درین محفل پسندی داشتم بسکه تنگ‌آمد پری‌افشاند وافغان‌کرد و رفت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جنونم دشت را همچشم‌دریا می‌کند بیدل ز جوش اشک من تا نقش پاگرداب می‌گردد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چارهٔ سودای من بیدل ز چشم یار پرس عشق در مغز جنون پرورده بادام مرا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چقدر عالم بیدل به خیال آمده‌ایم هرکه بر ما نظری کرد دل از ما برداشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چنین‌ که صرف طمع‌ کردی آبرو بیدل عرق کجاست اگر نوبت حیا برسد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چه لمعه داشت فروغ جمال او بیدل که هرکجا نگهی بود کرد با مژه ساز حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو سایه آینهٔ تیره‌روز خود بیدل به صیقلی نرساندم مگر خورد زنگم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو موج اگر همه تسلیم‌گل‌کنی بیدل هنوزگردن تمهید دعوی‌ات عصبی‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون حنا بیدل ز گلزار عدم آورده‌ام رنگ امیدی که پایش گرد سر گرداندم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون‌گل شمعیم بیدل بلبل باغ ادب شعلهٔ آواز ما جمعیت منقار داشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حباب من ز درد بی‌نگاهی داغ شد بیدل فروغ‌ کلبه‌ام تا چند باشد شمع خاموشی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حسن تاب عرق شرم ندارد بیدل ورنه آیینهٔ ما آن همه نامحرم نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دگر تظلم حرمان‌ کجا برم من جراتی ندارم و او مست می‌رود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خجلم زننگ حقیقتت ‌که چو حرف بیدل بی‌زبان به نظر نه‌ای و به گوشها ز فسانه دربه‌دری عبث حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خموشی ربط آهنگ جنونم نگسلد بیدل‌ ز ساز دل مشو غافل تپیدن زیر و بم دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خیال نازکی داری دل خود جمع‌کن بیدل بجز هیچ از میان چیزی نمی‌یابی‌کمر بگشا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در این ماتمسرا بیدل مپرس از کسوت شمعم ز من تا آستینی هست مژگان پاک می‌سازم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در خاک طلب بیدل اثرهای ضعیفان لغزش قدمی بود که چون اشک سپردند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در عدم ‌هم‌ کم نخواهد گشت بیدل وحشتم شعله خاکستر اگر شد بال پروازش رساست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

درگلستانی‌که بیدل نوبر تسلیم‌کرد سایه هم یک پایه برتر بود ز دیوارها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

درین گلزار حیرت هرکه بسمل می‌شود بیدل چو اشک دیدهٔ شبنم تپیدن نیست امکانش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دل آگاه را لازم بود پاس نفس بیدل به دام ربشه افتد چون‌گره از ریشه واگردد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دل گداخته بیدل نیاز مژگان کن طراوت چمن عمر از این سحاب طلب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دلیل وحدت از افسون‌ کثرتی بیدل همین قدر که به جسم آشنا شدی جان باش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دوزخ‌ کجاست بیدل جز انفعال غفلت آتش حریف ما نیست زبن آب اگر برآییم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

رسید نشئهٔ پیری چه خفته‌ای بیدل به‌ گریه زن قدحی از شراب خندهٔ صبح حضرت ابوالمعانی بیدل رح

رنگ پروانهٔ این بزم ندارد بیدل تا به‌ کی نکهت گل واکشی از بوی چراغ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز آفات زمان بیدل خدایش در امان دارد بیاگرد سرش گردیم تا گردد حصار او حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز بی‌نشانی آن جلوه شرم کن بیدل هنوز رنگ تو صرف بهار آینه است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز حرف پوچ بی‌مغزان سراپا شورشم بیدل ز وحشت چاره نبود همچو آتش در نیستانم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز دام حادثه بیدل رهایی امکان نیست که قطرهٔ تو به‌کام نهنگ می‌بارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز شرم ِ بیدلی خویش آب می‌گردم مباد آینه پیش تو نام دل‌گیرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز قطره‌، قطره عیان دید و از محیط‌، محیط نکرد فطرت بیدل به هیچ باب غلط حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زان بهارم مژدهٔ بوی خرامی می‌رسد رنگ های رفته بیدل ‌گرد پیدا کرده‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زگفتن چرب‌و نرمی خواه و از دیدن‌حیا بیدل بهار پسته و بادام هریک روغنی دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زودتر بیدل به منزلگاه راحت می‌رسد زاد راه خویش هرکس وحشت از دنیاگرفت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سپهر مجمری تا گرمی سامان ‌کند بیدل دلم را کرده داغ حسرت و اخگر برآورده حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سر به سر باغ جهان بیدل مقام حیرتست دارد از هر برگ اینجا پشت بر دیوارگل حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سرت بیدل از وهم و ظن عالمی‌ست ازین بام چندین هوا می‌دمد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سلامت در این‌ کوچه وقتی‌ست بیدل که از آمدن بیشتر رفته باشی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سیه مکن ورق امتحان آینه بیدل که مشق خامهٔ سعی نفس نشست نگیرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

شخص تصویریم بیدل زکمال ما مپرس حرف ما ناگفتنی وکار ما ناکردنی‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح