شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

خواب پا برد زما زحمت جولان بیدل مشق بیکاری ما را قلمی پیدا شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

داغم از حوصلهٔ شوخ‌نگاهان بیدل کاش در بزم بتان آینه هم دل می‌داشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در بیابان طلب بیدل تأمل رهزن است کار امروز ترا اندیشه فردا می‌کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در دکان وهم و ظن بیدل قماش غیر نیست خودفروشیهاست آنجا غیر ما از ما مخر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در مقامی‌ که خموشی نفسی‌ گرم نداشت بیدل از بیخبری قافله جو گردیدم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

درین چمن به چه داغ آشنا شدم من بیدل که طوف سوخته جانان لاله‌زار نکردم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دست از دنیا بدار و دامن آهی بگیر تا بدانی همچو بیدل قدر دار وگیر را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دل بیدل از پی نام تو به چه تاب لاف توان زند که ز که برد اثر صدا ادب تلاش نگینی‌ات حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دلت بی‌دماغ‌ست بیدل مباد به تعطیل‌، حکم توکل‌کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دم مزن بیدل اگر صاحبدلی محرم آیینه راکفر است آه حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دیده شوخ نگاهان ز حیا بیخبر است چه‌کند بیدل اگر نگذرد آب از غربال حضرت ابوالمعانی بیدل رح

رفتن از دیدهٔ خود طرز خرامی دگر است بیدل اینجا صفت سرو روان دارد شمع حضرت ابوالمعانی بیدل رح

روم درکنج تنهایی زمانی واکشم بیدل که‌از دلهای پر در بزم‌صحبت نیست جا اینجا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز بس بار خجالت می‌کشم از زندگی بیدل نگین در خود فرو رفته‌ست از سنگینی نامم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز تشریف جهان بیدل به عریانی قناعت ‌کن که ‌گل اینجا همین یک جامه می‌یابد پس از سالی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز خلق آنهمه بیگانه نیستی بیدل تو هرزه‌فکری و این قوم عالم بنگند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز ریشهٔ دم تسلیم می‌تپد بیدل نهال‌ گلشن ما تا گیاه در زنجیر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز صحرای فنا تا چشمهٔ آب بقا بید‌ل ره خوابیده‌ای دیگر ندیدم غیر شمشیرش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز ناهنجاری مغرور جاه ایمن مشو بیدل لگداندازیی بر پرده دارد هرکه خر دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زبان بو‌ی‌ گل جز غنچه بیدل ‌کس نمی‌فهمد فغان نازکی دارم اگر افتد به‌ گوش‌ او حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زمانه‌کج‌منشان را به برکشد بیدل کسی‌که راست بود خارچشم افلاک است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زین چمن بیدل کسی را شرم دامنگیر نیست سرو تاگل‌، پا به‌ گل دارد تک و تاز بلند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سجده‌اش آیینهٔ عافیتم شد بیدل راحت نقش قدم غیر زمین‌بوس نبود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سرااغ سایه از خورشید نتوان یافتن بیدل من و آیینهٔ نازی‌که می‌سوزد مقابل را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سزد انعه ترک هوا کنی‌، طربی چوبیدل ماکنی اگر آرزوی فنا کنی به فنا رسد شرف غرض حضرت ابوالمعانی بیدل رح

شب مهتاب ذوق گریه دارد فیض‌ها بیدل کدامین بیخبر روغن نخواهد از چنین شیری حضرت ابوالمعانی بیدل رح

شرم کن بیدل از آن جلوه‌ که چون آب روان همه تن آینه پردازی و حیران نشوی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

شکنج دام بود مفت عافیت بیدل چو بوی‌ گل نکنی آرزوی رستن خویش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

صاف‌مشرب دو زبانی نپسندد بیدل هرچه در دل‌، به لب آب همان می‌باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

صورت آفاق اگر آشفته دیدی دم مزن بیدل این تصویرکلک بی‌نیازی می‌کشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

طمع را چاره دشوار است از ناز خسان بیدل به دندان تا توانم ساخت با مسواک می‌سازم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

عجرما بیدل‌به تقریری دگرمحتاج نیست موج در عرض شکست خود بود یکسر زبان حضرت ابوالمعانی بیدل رح

عشق ورزیدیم بیدل با خیالات هوس این نفسها یکقلم از عالم تشکیک بود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

عمرهاست بیحاصل می‌زنی پر بسمل بهر نیم‌جان بیدل این‌چه سخت‌جانیهاست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

غرور خودسری از پست‌فطرتان بید‌ل دمیده آبله‌ای چند ازکف پایی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

غیر عزلت نیست بیدل باعث افواه خلق مرغ شهرت را خم این دام شهپر می‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

فکر خوبش است سرانچام دو عالم بیدل همه کردیم اگر سر به گریبان کردیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

قامتت خم‌گشت بیدل ناگزیر سجده باش ناتوانی هر کجا بی‌پرده شد محراب شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

قناعت مفت جمعیت دو روزی صبرکن بیدل جهان دام است اگر آبی ندارد دانه‌ای دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

کباب عافیتی‌، بگذر از هوس بیدل دبیل صحت بیمار حسن پرهیز است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

کرد بید‌ل ‌گفتگو ما را ز تمکین منفعل قلقل آخر سرنگونیهای مینا می‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

کمین ناله‌ای داریم درگرد عدم بیدل ز خاکستر صدای رفته می‌جوید سپند ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

گر از فرامشانیم امروز شکوه ازکیست زین پیش هم کسی را ما کی به یاد بودیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

گر همه تن لب شوبم جرأت‌ گفتار کو قاصد ما بیدل است خط به دریدن دهیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

گرهگشای سخنور سخن بود بیدل به ناخنی نفتدکار لب‌گشودنها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

گوهرم نشناخت بیدل قدر دریا مشربی کارها با خود فتاد آخرمن دلتنگ را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

مباد شام‌کسی محرم سحر بیدل دماغ نشئه در اندیشهٔ خمارم سوخت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حق ادای رموز از قلم طلب بیدل که حرف دل به زبانهای لال می‌گذرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خاک این دشت هوس هیچ ندارد بیدل مگر از هستی موهوم غباری‌ گیریم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

از جلوه‌کسی ننگ تغافل نپسندد بیدل مژه بر هم زدنت عجز نگاه است حضرت ابوالمعانی بیدل رح