شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

بیدل معانی تو چه اقبال داشته‌ست چشم حسود بیت ترا صاد می‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل منم آن گوهر دریای تحمل کز لنگر من شورش توفان‌گله دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نفس اقسام معانی به فسون بست فرصت رمقی داشت نیاز صله کردم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نمی‌توان همه دم زیر آسمان سرکوفتن به هاون گم کرده دسته‌ای حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل همه دم مزرع اقبال کریمان سبز است ز آب رخ درویش نبردن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدلانت عالمی دارند در بار نیاز تحفه‌ام این بس ‌که خود را در شمار آورده‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بی‌فنا ممکن بدان بیدل ‌گذشتن زین محیط بستن مژگان شود پل تا نگاهی بگذرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پاس رعایت دل آسان مگیر بیدل با هر نفس حسابی‌ست درکارگاه مینا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پیری و اشک ندامت همچو صبح و شبنم است بیدل آخر حاصل از هر شیر، روغن می‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا بویی از قلمرو تحقیق واکشیم بیدل دوانده‌ایم نفس در رکاب صبح حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا سر به امن دزدم بیدل ز چنگ آفات جز در ته زمین نیست جای دگر گریبان حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تبسم واری از اخلاق می‌خواهد وفا بیدل نمک دارد همین مقدار شور خوان خود بودن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تدبیر فراقی که ندارم چه توان کرد بیدل به هوس سوختهٔ ذوق وصالم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تلاش خلق ز علم و عمل دری نگشود مآل‌کار چوبیدل به هیچ خوکردند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تو با ساز تعلق درگذشتی از امل بیدل ندارد رشتهٔ کس بی‌گسستن این درازیها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جاه دنیا را پیام پشت پا باید رساند همّتت پست است بیدل کی بر این تل می‌زند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جمعیت‌گوهر نکشد زحمت امواج بیدل به خموشان نکنند اهل زبان بحث حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چاره از عربده بیدل نبود مفلس را سرو از بی‌ثمریها به هوا می‌پیچد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چشم موری اگرت ‌کنج قناعت بخشند همچو بیدل هوس ملک سلیمان نکنی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چنین‌ کز عضو عضوم موج‌ غفلت می‌دمد بیدل چو فرش مخملم آخر طلسم خواب می‌سازد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چه کنم با دو جهان بار ندامت بیدل قوت من که به یک ناله کشیدن نرسید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو چراغ‌کشته بیدل ز خیال‌گریه مگذر مژه‌ات نمی ندارد ز چه می‌فشاری آخر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو صبح بیدل اگر همتی است قطع نفس‌کن به این دو بال هوس عمرهاست بیهوده کوشم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون اشک ز سرگشتی‌ام نیست رهایی بیدل چه‌کنم نشئهٔ ایجاد من این است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون نباشد فضل‌یزدان مایل امداد غیب بیدل است آخر دعاگوی و ثناخو‌ان شما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حباب پوچ از آب گهر امیدها دارد خداوندا به حق دل ببخشا بیدل ما را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حسرت ساحل مبر بیدل که در دریای عشق کم کسی‌ بی خاک ‌گشتن خاک بر سر کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دل عاشق به هوس رام نگردد اخگر نشود تکمهٔ پیراهن‌ کاغذ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خامشی آیینه‌دار معنی روشن دلی‌ست نیست بیدل چاره ازپاس نفس آیینه را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خلقی ازضبط نفس غوطه به دل زد بیدل قعر این بحر نگردید ز لنگر پیدا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خوش است تازه ‌کنی طبع دوستان بیدل که فطرتت به شراب رسیده می‌ماند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در آن وادی‌که از خود رفتنم پر می‌زند بیدل شرر عرض خرام سنگ می‌داند شتابش را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در حرمی‌که آسمان سجده نیارد از ادب از چه متاع دم زند بیدل بینوای ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در طلوع‌ کمال بیدل ما ماه در هالهٔ سها گردد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

درد انشا می‌کند کسب کمال عاجزان مصرع آهی‌ست بیدل‌ گر شود موزون نفس حضرت ابوالمعانی بیدل رح

درین ستمکده حیران نشسته‌ام بیدل چو تار ساز ضعیفی به ناله متهمی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دگر مژگان‌گشودی منکر اعمی مشو بیدل که معنی‌هاست روشن چون نقط از چشم بی‌نورش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دل خستهٔ بیدل نوحه‌سرا، ز تبسم لعل تو مانده جدا در ساز فغان نزند چه‌کند سر و برگ نی که شکر نشود حضرت ابوالمعانی بیدل…

دلم کارگاه چه میناست بیدل جرس بسته عبرت به دوش ترنگم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دود دل عمریست بیدل می‌دهم پرواز و بس بر گسستن بسته‌ام زنار آتشخانه‌ای حضرت ابوالمعانی بیدل رح

راهی از مقصد بسمل نگشودی هیهات تا به ذوق طلب بیدل بیتاب رسی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

رنج بینش بود بیدل هستی موهوم ما مو شدیم از پیکر لاغر به چشم آینه حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز اشک دیدهٔ بیدل چو غنچه خون‌ گردد اگر کند کف پای ترا حنا رنگین حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز بیدلی قدح انفعال سودایم به شیشه‌ای‌که ندارم‌کسی چه سنگ زند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز حد بگذشت بیدل مستی شور جنون من به چوب‌ گل چو بلبل اندکی تعزیر می‌خواهم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز دور باش غرورتغافلش بیدل من و دلی‌که امیدش خروش زیرلبی‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز سینه ‌گر نفسی بی‌تو می‌کشد بیدل به دود از دل آتش‌کشیده می‌ماند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز غنچهٔ او دمید بیدل بهار خط نظر فریبی به معجز حسن‌گشت آخر رک زمرد ز لعل پیدا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز یأس بیدلی‌ا‌م ‌گل نکرد شوخی آهی نفس چه ریشه دواند ز دانه‌ای که ندارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زحمتکش وهمیم چه ادبار و چه اقبال بیدل نتوان‌گفت شب از ما سحر از ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح