شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

از قدم نیست جدا عشرت مجنون بیدل شور زنجیر نواسنج هزار آهنگ است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ازبن باغ عبرت نجوشید بیدل دماغی ‌که بوی دل سرد گیرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

اشک مژگان است بیدل برگ ساز این چمن می‌نهد هر غنچه بر بالین چندین خار سر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

اگر این برق دارد آتش رخسار او بیدل نیابی در پس دیوار هیچ آیینه سیمابش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

اگر ز وارستگان شوقی به فکر هستی مپیچ بیدل که همّت آیینهٔ تعلٌق به دست دامن‌فشان نگیرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

آن جلوه ‌که در عالم امکان نتوان دید در آینهٔ بیدل معذور ببینید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

این سخن نیست‌ که یارا‌ن فهمند عبرت ازبیدل ما سر زده است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

با زبان خلق‌ کار افتاد بیدل چاره چیست گوشه‌‌گیری‌های ما عنقا شد و تنها نشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

باطن آسوده ازیک حرف بر هم می‌خورد غنچه تا خواهد نفس‌بر لب‌رساند بیدل است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

آخر ای بیدل چه‌کردی حاصل بزم وصال وقف‌چشمت‌تاجمالش دیده‌ای‌خمیازه است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بر دل مایوس بیدل پشت دستی می‌گزم غنچهٔ این عقده کاش از سعی دندان بشکفد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

برون از خودت‌ گر همه اوست بیدل مبینش‌، مدانش‌، ‌مخوانش‌، مجویش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بسکه بیدل کلفت‌اندود است گلزار جهان بوی‌ گل در دیده‌ام دود ز آتش جسته‌ای‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بنایم را نم اشکی به غارت می‌برد بید‌ل به‌کشتی حبابم می‌کند یک قطره توفانی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به این‌گرانی دل بیدل از من مأیوس صدا اگر همه گردد بلندکهسار است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به جلوهٔ تو ندانم چسان رسم بیدل به خود نمی‌رسم از بسکه نارساست نگاهم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به حرف لب مگشا تا توانی ای بیدل که آبروی نفس چون حباب می‌ریزد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به در زن از مدعا چوبیدل زالفت وهم پوچ بگسل بر آستان امید باطل‌، خجل مکن انتظار خود را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به رنگ جوهر آیینه داغ حیرتم بیدل نمی‌دانم چسان آسوده چندین پیچ و تاب من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به سلک نظم رسید آبروی ما بیدل گهر به رشته کشیدیم از خط مسطر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به عریانی‌کسی آگه نبود از حال ما بیدل چه‌رسوایی‌که آمد پیش در زیر قبا ما را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به کیش آن چشم فتنه مایل به فتوی آن نگاه قاتل بحل گرفتند خون بیدل چو می به دین فرنگ خوردن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به نیرنگ خیالش آنقدر جوشیده‌ام بیدل که در رنگ غبارم می‌توان زد خامهٔ مانی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به همّت یک قدم زین عرصه نتوان تاختن بیدل وگر نه هر که بینی رخش صد دعوی به زین دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به یاد جلوه عمری شد نگه می‌پرورد بیدل هنر از حیرت آیینه‌ام منت‌کش دامی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به‌حسن خلق بیدل‌ناتوان‌در جنت‌آسودن مشو چون زاهدان توفانی آب طهارتها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بی حوصلگی‌کرد درین بزم ‌کبابم واکردن چشم آنقدرم ده دله دارد بی‌دل به همین صفر فزوده است حسابم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اثر سعی ندامت اگر این است آتش به دو عالم فکن از سودن دستی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آدم باش فکر راکب و مرکوب چیست از هوس تا کی‌ کسی پالان‌ گاو و خر شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از آغاز گذر زحمت انجام مبر بررخ فرصت چقدر آینه بندد شرری حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از انجام و آغاز چراغ زندگی بی‌تکلف اشک و داغ و آه خواهی یافتن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از آیینهٔ ما غیر ادب‌گل نکند خون تحیر به خیال از رگ جوهر مگشا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از بی دست‌وپاییهای من غافل مباش چون ضعیفی گوشمال گردن بالیده‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از جهل میندیش‌که در مکتب عشق گر همه طفل سرشک است تبحر دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از خود رنگ و بوی اعتبار افشانده‌ایم همچوگل ماییم و دامن تاگریبان پشت دست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از زندگی آخر نتوان جان بردن رنگ این باغ هوس آتش بی‌زنهار است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از صحبتم کنار گزین فرصتم من فرار خواهم کرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از غفلت به ‌تعمیر شکست ‌دل مکوش در ازل دیوانه‌ای طرح بنایی کرد و رفت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از کلفت شکست منال بزم هستی دکان شیشه‌گر است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از منصوبهٔ عنقایی‌ام غافل مباش نقد اظهاری ندارم پاکباز هستی‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از یوسف دماغ بی‌نیاز من پراست انفعال بوی پیراهن ندارد شامه‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازکیفیت ذوق گرفتاری مپرس من سری دزدیده‌ام در هرکجا زنجیر پاست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازین مایه‌که جز باد نیست عمر در اندیشهٔ سودا گذشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل افسانه بشنو و تن زن شب دراز است وگفت ‌و گو بیکار حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگر آگه شوی از علم خموشی تحصیل‌کمال تو، به یک حرف تمام است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگر نه شرم عشق‌، لب ‌گزد از جنون‌ تو تا به سپهر می رسد چاک سحر قباییت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل امل اندیشی‌ام از عجزرسایی‌ست واماندگی افکند به این راه درازم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آن‌کیست‌که با سیل خرامش امروز همچو دل نیست بنایی ‌که ندارد رفتن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این ما و منت حایل آثار صفاست نفسی آینه باشی‌ که نفس ننمایی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این‌عیش و غم و عجزو غرور و مهر وکین در ازل زینسان ‌که موجودند با هم بوده‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح