شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

امتیازی در میان آمد دورنگی نقش بست کرد بیدل ساغر ما را گل رعنا شراب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ای غرور اندیشه بر وهم جهانگیری مناز قدرتی ‌گر هست دست بید‌ل وامانده ‌گیر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

با خموشی ساز کن بیدل که در اهل زمان گر همه مدح است تا بر لب رسد نم می‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بار ما بیدل به دوش عاجزی‌ست سایه را افتادگی ها می‌کشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

اثرها بنگر اما ازتصرف دم مزن بیدل به چون وچند نتوان حکم‌کردن صنع بی‌چون را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بر خط جبههٔ ماکیست نگرید بیدل زین رقم‌کلک قضا بی‌مژه ی تر نگذشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

برق جنون دمی‌ که زد آتش به صفحه‌ام بیدل به یک جهان نقطم انتخاب دید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بسکه بیدل با نسیم‌کوی او خوکرده‌ام می‌کشد طبعم چو زخم‌از بوی‌گل آزارها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بلبل ما بیخبر بر شعلهٔ آواز سوخت بیدل اینجا داشت از رنگ آتش هموارگل حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به این عجزی‌که می‌بینم شکوه جراتت بیدل اگر مژگان توانی واکنی فتح دو صف دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به جام خندهٔ‌گل مست عشرتی بیدل نرفته‌ای به خیال تبسم لب‌گور حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به چه ناز سجده اداکند، به در تو بیدل هیچکس که به نقش پا برد التجا و خطی نیاز جبین‌ کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به دریای الم بیدل حبابیم بنای ما به آب دیده برپاست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به ذوق دل نفسی طوف خویش‌ کن بیدل تو کعبه در بغلی جابجا چه می‌جویی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به سعی جولان هوش بیدل نگشت پیدا سراغ قابل مگر زپرواز رنگ بسمل رسی به فهم پر خدنگش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به طبع دوستان یادت گرانی می‌کند بیدل به دامان فراموشی بزن دست و ز دلها رو حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به ‌کنج عالم نسیان دل‌ گمگشته‌ام بیدل ز یادم نیست غافل هرکه می‌سازد فراموشم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به منع حسرت بیدل‌که دارد ناز خودکامی شکر هم می‌خورد آب از تبسمهای شیرینت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به هزار ناز گل‌ کرد چمن نیاز بیدل که سر ادب به پایش چو حنا بلند کردم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به وهم چشمه چو آیینه خون مخور بیدل نمی برون نتراویده‌ای زلال تو چیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به‌این فطرت‌که درفکر سراغ خودگمم بیدل چه‌خواهم‌گفت اگر ‌حیرت زمن پرسد نشانش را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بود گریه دزیدن چشم بیدل چو زخمی‌ که او آب دزدیده باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بی‌بضاعتان بیدل ناگزیر آفاتند رنج خار و خس بردن از برهنه‌پاییهاست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آخر ز چه خورشیدکم است این چراغ به نفس روشن ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از اظهار مطلب خون استغنا مریز آبرو چون موج پیداکرد تیغ قاتلی‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از امید خلد قطع توّهم خوش است جز دل آسوده نیست باغ ارم داشتن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از این مزرع آنچه در نظر آمد دانه امل بود و آسیا کف افسوس حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از بس مانده‌ام چون کوه زیر بار درد ناله جای‌ گرد می‌گردد بلند از دامنم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از توصیف زلف وکاکل این‌گلرخان مقصد ما طوق‌گردن مدعا زنجیرپاست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از خاکستر من شعله جولانی مخواه اخگری در دامن فرسودگی آسوده‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از دردسر پست و بلند آزادهٔم وضع همواری جبین ما ز صندل ریخته‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از سوختنم رنگ سراغش دریاب کیست پروانه ‌که ‌گوید چه نشان دارد شمع حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از عجز وغرور فقروجاه ما مپرس تا نفس‌باقی‌ست زین‌آهنگ‌، صد زیر و بم است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از قحط قناعت فکر آب رو کراست نیم جانی دارم و در حسرت نان می‌کنم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از مشت غبار ما دل خود جمع‌کن شانه‌‌ی این طرهٔ آشفته در دست هواست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از وهم جنون سامان مپرس گنج ناپیدا و ما ویرانه‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازکسب ادب ظلم است بر آزادگی ناله‌دارد بازی طفلی‌که درمکتب نشست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازین ستمکده راحت کس گمان مبر دیده ز خس نمی‌کشد آنچه دل ازنفس‌کشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آشفتگی از طورکلام تو نرفت این جنون ‌سلسله یکسر خط بی‌ مسطر داشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اقتضای جشد می‌کشد به‌حرص‌و حسد خواب امنی داری اگر پیرهن خسک نشود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگر سبز شد دانه ز فیض سحاب ما دل افسرده را در قدمش جان کنیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل امشب چون شرار کاغذ آتش زده چیده‌ام گلها ز باغ دلگشای سوختن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آندم‌ که به تسلیم شکستم دامن تا در امن به پای نرسیدن رفتم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این شور بد و نیکی که تکلیف ‌کریست پنبه تا درگوش باشد معتدل شنید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این‌حرف و صوت چیزی‌نیست خامشی معنی مگو دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به ادب باش‌ که در پیکر انسان گر رگ ‌کند اظهارپری تشنهٔ نیش است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به تواضع‌ها، صید دل ماکردی ما بنده‌ی این وضعیم‌ کاین صورت ابروییست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به خوان دعوی هستی نشسته‌ایم اینجا به جز قسم چه خورد میهمان لاف حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به شیب نام حلاوت مبر که نخل دور اسث از ثمر چوکهن‌ ساله می‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به قلزمی‌که تو غواص فطرتی گوهرگره به رشتهٔ موج سراب داشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح