شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

به افسون دم پیری املها محو شد بیدل چو میدان‌کمان کز بوسهٔ زهگیر فرساید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به پستی اعتبار بیدل ‌عبث فسردی و خاک گشتی نمی‌ توان‌ کرد بیش از اینها زمینی و آسمان حادث حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به چشم امتیازم اینقدر معلوم شد بیدل که در دست ضعیفیها ز جسم لاغر انگشتم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به خاک افتاده‌ام تا در زمین عاریت بیدل مگر بر باد رفتن وا نماید مسکن خویشم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به دماغ تغیر ناز بتان ز خرابی بیدل ما چه زیان که به‌کلفت طبع غنی نزند غم پینه به دلق گدا نزدن حضرت ابوالمعانی بیدل…

به رنگی درگشاد عقدهٔ دل خون شدم بیدل که دندان در جگرگم‌گشت همچون دانهٔ نارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به شغل‌گفتگو مپسند بیدل‌کاهش فطرت به مضراب هوس تاکی چوتارساز فرسایی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به غیر سرکشی از ابلهان مجو بیدل که نخل این چمن از بی‌بری دوتا نشود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به مژگان گشودن نهان گشت بیدل جمالی که پیش از نگه دیده بودم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به هرمحفل چوشمعم اشک باید ربختن بیدل ندارد سال و ماه هستی‌ام جز فصل نیسانی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به وصل لغزش پایی رسیده‌ام بیدل بیا که دادرس سعی نارسا اینجاست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بهار رنگ ندارد گل دگر بیدل در آب چشمهٔ ادراک روغن افتادست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بهشتی‌ نیست‌ چون ‌آیینه ‌بیدل حسن‌ خودبین را خیال او اگر بر من نبندد دل‌کجا بندد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بی‌ نیازی بیدل آخر احتیاج آمد به عرض محرم راز غنایم ‌کرد آثار طمع حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اثر نشئهٔ نظم تو بلندست امید که خود را به دماغی برسانی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از آثار نیرنگ فلک غافل مباش وضع این نه حلقه خلخالی‌ست در پای پری حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از افشای راز منفعلم‌ کرد عشق پیش که نالد ادب ‌گریه‌تری می‌کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از انفعال جرم دشمن هوش را چه باک دزد شراب خورده را فکر عسس نمی‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از بزم هوس سیر ندامت‌کردیم سودن دست بهم قلقل مینایش بود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از تبدیل حرف دال و نون شد صمد بیگانهٔ لفظ صنم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از حسرت‌پرستان خرام کیستم کز نیشکر جان به لب می‌آیدم تبخاله است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از دامگاه صحبت خلق سرکشدن به‌جیب خویش رمیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از ساز نفس این نغمه می‌آید به‌گوش کای اسیران خانه زندان است بر صحرا زنید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از طبع درشت آیینه‌ام در زنگ ماند آب اگر می‌گشت دل روشنگری می‌داشتم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از فطرت ما قصر معانی‌ست بلند پایه دارد سخن ازکرسی اندیشهٔ ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از ما و تو حیران حساب غلطم من نویسم به دل و بر سر آن صاد کنم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از نور نظر صافی دل مستغنی‌ست کسب بینش نکند آینهٔ ناز نگاه حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آزادی گر استقبال آغوشت کند آنقدر واشوکه نتوان بست مضمون تو را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازما نیستی هم خجلت هستی نبرد برنمی‌دارد هواگشتن تری از آبها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اسباب‌طرب تنبیه‌آگاهی‌ست‌، لیک انجمن پر غافل است ازگوشمال چنگها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل افسون کری هم عالمی است گوشم اما حرف کس نشنیده‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگر این بود ناز هوس چیدنت دامت آخر چو صبح درپی چین می‌رود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آگه نه‌ای ز ضبط نفس گره رشته‌ گوهر دگرست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اندر جلوه‌گاه چین ابروی کسی کشتی نظاره در موج خطر داریم ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این بار امانت به زمین سود سرت تاکجاجامهٔ‌معشوق به‌بر خواهی‌داشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اینجا آفت امداد است سعی عافیت فکر ساحل می‌تراشدکشتی ازکام نهنگ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آیینهٔ معشوق‌نما در بر تست این نیازی‌که تو داری نشود ناز چرا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به بزم معرفت از لاف شرم دار شب راکسی ندید به‌پیش سحرسپید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به‌ جیب خویش فرو برد حیرتم چشم به هم نیامده ‌کام نهنگ بود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به رنگ توأم بادام ما و تو هر چند یک دلیم جدا هم نشسته‌ایم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به عیوب خود اگر کم رسی اولی‌ست زان آینه بگریز که زنگار ندارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به ناتوانی خود ناز می‌کنم پرواز آشیانی افسرده بالی‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به یاد محشراگرخون شوم بجاست بازم دل شکسته دمیدن قیامت است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل پیام وصل به حرمان رساندنی‌است موسی برون پرده ندیدن شنید و بس حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تو برون تاز که ما وهم‌پرستان چندانکه نشستیم به راهی ندمیدیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چمن‌ آرای گریبان خیالیست یارب نشود آنکه سر ازخویش برآرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چه مشکل است ز دنیاگذشتنم یک ناله داشتم‌ که ز هفت آسمان‌ گذشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چو موج‌ گوهر در فکر خوبش خشکم پیشانی‌ام قدح زد اما به‌ جوی زانو حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل خبر خلوت از حلقهٔ در جستم گفت آنچه درون دارد پیداست ز بیرونها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بپدل از ساده ‌دلی آینه لبریز صفاست آب این چشمه ز موج نظر پاک خود است حضرت ابوالمعانی بیدل رح