شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

بحرتسخیری آغوش حبابم بیدل مزد آن است که برخود نفسی تنگ شدم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دو دم به الفت هستی نساختیم جولان او ز دامن ما چین‌ کشید و رفت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز بس که منفعل عرض هستی‌ایم سر می‌کند عرق ز گریبان ما بلند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز دل غبار علایق نمی‌رود سر سوده شد چو صندل واین دردسر نرفت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز معنی دل خوش بیخبر گذشتی این غنچه بود مهری بر دفتر تبسم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل زشوخ‌چشمی خود در محیط وصل داریم چون حباب ز سر تا به پا نقاب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل سراین رشته به تحقیق نپیوست در سبحه و زنار جهانی دل و دین داشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل عدم و هستی ما هیچ ندارد جزگرد خیالی‌که نه آن بود و نه این شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل فریب نعمت دیگرکه می‌خورد مهمان راحتم به سر خوان بوریا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌ گر آگهی سبب‌ گریه‌ام مپرس بیکار بود ذوق ندامت گریستم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل مباش ممتحن وهم زندگی چین‌کمند مقصد عمر ازکمین ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل من آن سرشک ضعیفم‌که ازمژه تا خاک هم به لغزش چندین عصا رسید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نخوری عشوهٔ تعمیر سلامت ویرانی بنیاد تو آباد شکستی ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نفسم سحر بیان خم زلفی است آشفت جوابی که طرف شد به سؤالم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نیاز و ناز جهان غنا و فقر دارد همین قدر که تو داری به ‌کار و هیچ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل هوس ‌آرایی پرواز که دارد محو است غبار تو و من در پر بسمل حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌که رحم می‌کرد بر سخت‌جانی ما؟ ناخن اگر نمی‌بود زورآزمای مطرب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیل‌ل به وادی عجزکم بود راه مقصود قاصد پیام حیرت از ما به پیش ما برد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پختگی دیگ سخن را باز می‌دارد ز جوش تا خموشی ‌نیست بیدل مدعا خام‌ است و بس حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پیش ازآن بیدل‌که هستی آشیان پیرا شود نام ما بال هوس در بیضهٔ عنقا شکست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا توانم گلفروش چاک رسوایی شدن چون سحر بیدل ز هر عضوم گریبان ریختند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا مگر بیدل دلی آری به دست در تواضع همچو زلف یار کوش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تب و تاب نفس صید کشاکش داردم بیدل گرفتارم نمی‌دانم به دست کیست زنجیرم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تسلیم عشق را به رعونت چه نسبت است بید‌ل سر بریده به‌ گردن چه می‌کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تماشای بهاری کرده‌ام بیدل که از یادش نگه در دیده‌ها انگشت حیرت در دهان دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تواضعهای ظالم مکر صیادی بود بیدل که میل آهنی را خم شدن قلاب می‌سازد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جرات افشای راز عشق بیدل سهل نیست تا چکد یک‌اشک مژگانها به‌خون افشردنست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جهان به صد رنگ شغل مایل‌من وهمین طرزشوق بیدل تصورت سال و ماه در دل ترنمت صبح و ‌شام بر لب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چرخ محال است دهد داد دل بیدل ما گردش آن چشم مگر جام تغافل شکند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چمنزار جراحت بیدل از تیرش دلی دارم که حسرت غنچه می‌بندد بقدر یاد پیکانش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چه امکان است بیدل منعم از غفلت برون آید هجوم خواب خرگوش است یکسر شیر قالی را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو ابر دست به دامان اشک زن بیدل مگر به ‌گریه برآید سیاهی‌ات ز گلیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو شانه‌ات همه‌گر صد زبان بود بیدل ز مو شکافی زلف سخن پشیمان باش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو گردون عمرها شد بال وحشت می‌زنم بیدل نرفتم آخر از خود هر قدر از خویشتن رفتم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون ثمر بیدل به چندین ریشه جولان امید تا شکست خود رسید آخر رسیدنهای من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون نفس بیدل نفسها در تردد سوختم گوشهٔ دل جای راحت بود اما جا نداشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حدیث مکتب عنقا چه سرکند بیدل که حرف و صوت جزافسانهٔ مگوی تو نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حسن یکتا بیدل از تمثال دارد انفعال جای زنگارت همن آیینه می‌باید زدود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دل ما با چه شهود است مقابل نقشی‌که درین پرده ببستیم خیال است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خانه داری داغ‌کلفت می‌کند وارسته را در دل آیینه بیدل سر به سر زنگ است آب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خموش بیدل اگر راحت آرزو داری که هست‌کم‌نفسی مانع تپیدن موج حضرت ابوالمعانی بیدل رح

داغ درد شو بیدل ‌کز گداز بی حاصل اشکها درین محفل ریشخند مژگان شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در این‌ صحرا که یکسر بال‌ طاووس است اجزایش غباری گر به خود بالد همان نیرنگ میجوشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در خور ظرف خیال حوصله دارد حباب بیدل دریاکش جام نگون خودم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در گرد سحر جوهر پرواز هوا بود بیدل‌ نفس آیینهٔ ما شد چه بجا شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

درین المکده بیدل چه مجلس آرایی‌ست چو شمع سوخت عرقهای انفعال خودم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

درین مدت‌که سعی نارسایم بال زد بیدل همین لغزیدن پایی چو مژگان بود در دستم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دل بپرداز از غبار ما و من بیدل اینها زیور آیینه نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دل هر ذره‌ام چندین رم آهو جنون دارد غبارم رنگ دشتی ریخت بیدل از پریشانی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دم مزن از عشق بیدل در هوسناکان لاف آب این آتش به این خاشاک نتوان ریختن حضرت ابوالمعانی بیدل رح