رباعیات جویای تبریزی

دنیاداری با علم به مردن عجب است فکر خواب و خیال خوردن عجب است چون هست یقینت که سفر باید کرد اندیشهٔ زاد ره نکردن…

خواهی دل روشن از چو مهر انور صیقل کنش از موجهٔ خوناب جگر بر صاف دل اسرار خفی پنهان نیست خط از عینک جلی نماید…

با عمر دو روز اینهمه رعنایی چیست مغروری و مستی و تن آسایی چیست چون صورت دیوار لباسی همه تن ای خانه خراب این خودآرایی…

ای پشت پناه اهل ایمان در تو تو قنبر قنبری و من قنبر تو باشد از سایه ات هما فیض اندوز تا سایهٔ مرتضی بود…

از رنجش او دلم مشوق باشد بی طاقت و ناصبور و ناخوش باشد از جوش فسردگی شود بسته چو شمع سرچشمهٔ اشکم ار ز آتش…