رباعیات اهلی شیرازی

شیراز که گل درو بصد لون بود مثلش نتوان گفت که در کون بود مصرست ولیک با عوانان چکند مصری که در او هزار فرعون…

سامان دل از بی سر و سامانی ماست آبادی ملک جان ز ویرانی ماست گر شد دل جمع ما پریشان چه غمست جمعیت ما هم…

زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت با اینهمه زهد در گناه افکندت گیرم ملکی بعشوه آن زهره جبین از اوج فلک بقعر چاه افکندت اهلی…

دل کو که حدیث دیگران گوش کنم یا با دگری دست در آغوش کنم لعل نمکین تو گرم یاد نکرد من حق نمک کجا فراموش…

دردی کش عشق جمله صافی بین است دریاب که مشرب حقیقت این است هر باده کز کف دوست رسد چون روی ترش نمیکنی شیرین است…

در غیبت بیگنه یکی پرده در است وانکس که زنا کند پس پرده درست زانی بحضور و این بغیبت ز هوا اینستکه غیبت از زنا…

خوشباش که بر دوزخیان روز حساب از گیسوی خرد فرو هلد خواجه طناب چون رشته نور آفتاب از سر مهر ذرات جهان برکشد از چاه…

خاموش نشین و فتنه انگیز مباش خود را بزبان خویش خونریز مباش بر صورت تیغ است زبان در دهنت پاس سر خود دار و زبان…

جز سرو قدان که مردم از ناز کشند هر کس که بود کشنده را باز کشند شاهین عدالتست و میزان عمل گر باز کبوتری کشد…

تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد فریاد کنیم و از تو بیداد رسد بر ناله و فریاد دلم پیک اجل فریاد رس است…

پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت خاموشم و خصمم بجفا خواهد کشت از خاموشیم کار رسیدست بجان فریاد که خامشی مرا خواهد کشت…

بی تربیت حکیم چیزی نشوی بی خدمتی از اهل تمیزی نشوی گر جود عزیزی نکشی روزی چند گر یوسف مصری که عزیزی نشوی اهلی شیرازی

بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود در شهر نه هر کس بوفا شهره بود بس آدمیی که گوهرش پندارند چون نیک نگه کنند…

با خلق کرم کن و بآزار مکوش ور جور کنی ز غیرت حق مخروش بازار خداست هر چه آرند برند ایخواجه چنانکه میخری باز فروش…

ایسرو سهی هر که هوای تو کند باید که تحمل جفای تو کند چون آمده یی بر سر بیمار فراق چندان بنشین که جان فدای…

ای نخل جوان درین چمن با گل و خار چون سبزه مکن زبان درازی زنهار سر نه چون سمن در قدم سرو و چنار تا…

ای قطره آب از منی و ما بگذر بنگر که شدی از چه ممر در چه ممر محبوس کجا شدی چو خونها خوردی و آخر…

ای آنکه در تو قبله اهل وفاست هر کس که امیدی بودش از تو رواست کار همه کس چون شود از لطف تو راست در…

اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری گر کوشی وگرنه کی کم و بیش خوری بگریز ز خلق زانکه زنبور و شند گر نوش طلب…

آنگل که بود به حسن شمع چگلی سر وی نزند چو او سر از آب و گلی هر چند که صد هزار دل سوخته است…

آنانکه به بند زینت و زیب تنند خود را بزبان مردمان می فکنند آنکس که خود آراست بود دشمن خود گر شاخ گل است کاخرش…

آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو هر روز بتازه دیده ام صد غم ازو خشنود نه من ازو نه او نیز ز من…

از نرگس مخمور تو من مست دلم وز زلف چو زنجیر تو پا بست دلم تا بر گل وصلت نرسد دست امید از خار غم…

از پرسش دوستان قدم باز مگیر وندر خور دسترس کرم باز مگیر تا خورده زر غنچه صفت در کف تست از خلق جهان ز بیش…

آب و گل ما که دشمانند بهم از دولت عشق مهربانند بهم تا همنفسند جان و تن باده بنوش کین همنفسان « بسی » نمانند…

یارب نظر لطف بسویم بگشا وز دست دعا دری بروی بگشا یا موی تنم با گره دل خوشدار یا این گره از تن چو مویم…

وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست کادم نشود کسی بدرختی که بداست این شیوه ز باغبان بیاموز که شاخ پیوند کند بهر درختی…

هر کو غم آنسرو سرافراز خرید از سروقدان دگر کجا ناز خرید حسنش غم گلرخان بشست از دل من عشقش ز هزار غم مرا باز…

هر چند لب تو شربت نوش بود خامش ز طلب عاشق مدهوش بود چون خسته نه درد خود شناسد نه دوا در پیش طبیب به…

هر چند دلم بوصل فایز نشود در داغ فراق دوست عاجز نشود هر چند که سوزمش بغم خامترست خامیست دلم که پخته هرگز نشود اهلی…

می باده‌فروش داد و زر می‌طلبد معشوقه نشست و جان و سر می‌طلبد برخیز که کام دل ز معشوقه و می هر چند که می‌دهی…

معراج رسول و قاب قوسین ببین پس موسی و نور و خلع نعلین ببین معراج کجا و پایه طور کجا این نسبت دوزخیست ما بین…

ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست هر بد که کند چاره ما کم محلیست در مهر تو دشمنم رقیب از ازلست مهر از ازلست…

گردون طبق از بلندی همت بست شد خاک زبون پستی از همت پست پستی و بلندی همه از همت ماست وابسته به همت است هر…

گر طالب فیض آب انگور شوی می نوش نه خمر کز صفا دور شوی می یک دو دم است بعد از آن مست شراب خمرست…

گر دوست نصیب ما نکردست فراغ ما نیز چو شمع دل نهادیم به داغ ایدل چو چراغ سر مکش زاتش غم از سوز و گداز…

گر از دهنت روایتی میگویم زان لب سخن از عنایتی میگویم منعم مکن ای پری که من با دل خود دیوانه صفت حکایتی میگویم اهلی…

فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود سرمایه جان زیان شد اندر غم سود بود زا می غفلتم حساب الفرحی آخر که بهوش آمده ام…

عیدست بیا دل اسیری بنواز وز نعمت خویش گوشه گیری بنواز گیرم که زکوة زر نباشد پیشت باری بزکوة سر فقیری بنواز اهلی شیرازی

عاشق نه که از می دل راحت دارد با خود ز سخن سر فصاحت دارد چون غنچه شکفته رو زید با دل تنگ میخندد و…

شیراز که کس درو هنر نپذیرد بحریست که ماهیش بخشگی میرد افتاده بورطه هلاکم زین بحر یارب برسان کسی که دستم گیرد اهلی شیرازی

ساقی نظری به بینوایی باری گر باده نمیدهی صلایی باری درمان منست یک نگه چون نکنی از نیم نگه نیم دوایی باری اهلی شیرازی

زن دوست نداری که بود دشمن تو واتش فکند همیشه در خرمن تو چون خون ترا نریزد آخر زن تو کاول فکند دو شاخه درگردن…

دنیا به اساس و نعمت و برگ خوش است عقبی بصلاح و تقوی و ترک خوش است ناخوش بجهان چرا زیم؟ ترک خوش است گر…

در وادی عشق کز صفت بیرونست حال دل عاشقان چه پرسی خونست در هر پس سنگ کشته صد کوهکن است در هر بن خار مرده…

در راه طلب کسی بجایی برسد کو سعی کند برهنمایی برسد چون خدمت پیر کیمیای مس تست آن به که مست بکیمیایی برسد اهلی شیرازی

خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت چون گل که کفن بخون پذیرفت و برفت من کشته آن مرده که در راه فنا الله…

خاکی که چو گرد گرد درها گردد هیهات که سرمه نظرها گردد سنگ سیهی که زیر پا خاک ره است لعلی بشود که تاج سرها…

جز در ره علم دین دل آسوده مکن جان از سخن فلسفه فرسوده مکن تا لوح دل تو خالی از نیک و بدست زنهار سیه…

تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت بدحالیم از چرخ بتر خواهد گشت اهلی چو فلک بعکس کامت گردد روزی که دهد کام تو…