رباعیات اهلی شیرازی

یا رب بکرم درد مرا درمان کن رحمی بمن سوخته هجران کن یا راه بمومیایی وصل نمای یا بر من دلشکسته کار آسان کن اهلی…

هر کس که بوقت عقد زن نار خرید بیچاره بزر خانه برانداز خرید کابین زن ایخواجه چنان کن که بزر خود را بتوان ز بندگی…

هر چند که نیشکر دلاویز بود کی همچو قد تو فتنه انگیز بود با لعل تو نسبت نمک باید کرد هرگز که نمک چنین شکریز…

هر جا که مزار و مرقد آل عباست آن خاک شریف قبله اهل صفاست آهوی ختن بهر کجا نافه نهاد خاک از اثر صحبت او…

من سوخته دل ز آتش تقدیرم وز آب دو دیده کی بود تدبیرم زان دم که چو شمع زندگی یافته ام میسوزم و میگدازم و…

مرغی که ز بند غم گشادش باشد باید که همه عمر کشادش باشد هر حادثه یی که پیش عاقل آید تا زنده بود پیش نهادش…

ما را سوی معشوق اگر میل و هواست معشوق بصد هزار دل عاشق ماست کاه از سبکی نگه ندارد خود را ور نی کشش محبت…

گردون تن ما چه خانه جان میکرد از بهر چه ساخت چونکه ویران میکرد اینخاک چه گل کرد؟ که هم خاک شود وین جمع چه…

گر عمر بکار می کنی حیف بود وین نامه بهر زه طی کنی حیف بود جاییکه سروش غیب آید سوی تو گرگوش بچنگ و نی…

گر در چمن از تو گفتگو خواهد رفت آب رخ گل چو آب جو خواهد رفت بر بام میا چو مه که خورشید فلک از…

گاهی ز در کعب صفا میجستیم گه جنت و کوثر از خدا میجستیم مقصود دل از عشق بتان حاصل شد مقصود چه بود و ما…

فرزند تو شاخیست تر از اول حال هر گونه بر آرایش بر آید چو نهال اکنونکه بحکم تست اگر راست نرفت کی راست شود چو…

عشق تو بلای عقل و دین است همه از ما همه مهر و با تو کین است همه هر چند دل آزرده شویم از ستمت…

عاشق ز غم تو کی دهان باز کند هر شکوه که هست اشک غماز کند از آتش دل من نکنم ناله وی آتش چو بلند…

شیر از که از آب و هوا خلدوش است دیریست که از زمانه در گیر و کش است محبوب منست اگر چه گردید خراب هرچند…

ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن قطع نظر از عاشق ناشاد مکن جام همه چون صراحی از فیض تو پر ما را به تواضع تهی…

زاهد زورع بر سر هر شی نرسد در مشرب عارفان دل وی نرسد هر چند که او درون خود پاک کند هرگز بصفای شیشه می…

دل کز تو پریچهره مشوش باشد افغان نکند گر چه در آتش باشد گر گفت سگ تو ام مگو او سگ کیست شاید که دلی…

در هجر تو خلق از سر و سامان شده اند سرگشته چو مجنون به بیابان شده اند باز آ که به جمعیت دل باز رسند…

در راه سخن جز به ادب راه مپوی بیشی بسخن زمهتر از خویش مجوی بلبل نشوی که خوانمت هرزه سرا طوطی شو اگر نپرسمت هیچ…

خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود کز زن گذرد فرد و جهان گرد بود گر زن نکنی فرد شوی ای فرزند فرزند که زن…

حکمت ز ره دلیل و برهان آموز عرفان ز رموز اهل عرفان آموز خواهی که حدیث بلبلان فهم کنی اول برو و زبان مرغان آموز…

جان دو جهان ز شخص من در سخنست کان یوسف گمگشته درین پیرهن است کوته نظران کجا شناسند مرا چشمی که مرا شناخت هم چشم…

تا کار بخلقت نفتد یار تو اند چون کار فتد دشمن خونخوار تواند بنشین و بحاجت در احباب مزن کاحباب بوقت حاجت اغیار تواند اهلی…

پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف ما را نبود بغیر غم یار و حریف با اینهمه شادیم بقرآن مجید چون حافظ حال ماست الله…

بی بختم و دست و دل ز اندیشه تهیست شیران همه رفتند و سر بیشه تهیست دوش اینهمه جام می فلک داد بغیر امروز که…

باید دل شه بعفو خواهان باشد میلش بخلاص بیگناهان باشد افکندن صید پیشه شاهین است بخشیدن صید کار شاهان باشد اهلی شیرازی

با حق پدی نا حق در جنگ مزن یعنی بزنا در زدن کس چنگ مزن خواهی که بسنگسار لایق نشوی بر شیشه ناموس کسان سنگ…

ایساقی جان که جای فدای تو بود خوش وقت کسی که خاک پای تو بود آنجا که تویی هزار خورشید فلک سرگشته چو ذره در…

ای مست فرح که ساغرت هست بدست غافل نشوی که غفلتت هست بدست از ساغر دولت نشوی مست غرور کاین جامی می است میرود دست…

ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست گر پاک نیی لاف محبت نه نکوست برخیز و بخون دل برآور غسلی و رنی جنب…

ای برقع ماه زلف همچون شب تو جان بر رخ آب خضر از غبغب تو از رشک قد تو سرو و بر خاک نشست در…

اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو هر چند که گردی بودت در دل ازو تو گلبن خوبیی و او خار رهت چون دست…

آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت کو خوان کرم نهاده باشد همه وقت در سفره چو غنچه گر همه نان تهیست باید که چو گل…

آنان که بخلق از ره معنی نگرند کی خلق خدا چو یکدیگر میشمرند کی باز بود همچو کبوتر بوقار او گوشت خورد کبوترش گوشت خورند…

آن بت که خراب او سامریست او قبله ما بصورت ظاهریست در سجده او مباش کاهل زنهار کاندر ره عشق کاهلی کافریست اهلی شیرازی

از گلشن عیش جام مقصود که جست؟ تا لاله صفت چهره بخوناب نشست چون سیب دل آغشته بخون باش ز دهر بهبود مجو که به…

از بس که دلم پیام او می‌شنود و اوصاف مه تمام او می‌شنود چشم از همه رویی رخ او می‌نگرد گوش از همه گوشه نام…

یاری که بصورت و بسیرت ملکیست آنکس بشناسدش که طبعش محکیست بی دیده پری کند مقابل با او بر بی بصران فرشته و دیو یکیست…

یارب دل کس جز از تو خرم نشود بی لطف تو کار خلق عالم نشود گر نقد مراد هر دو عالم بخشی هیچت ز خزانه…

واقف ز شب سیاه این سوخته کیست جز شمع سحر که دوش تا روز گریست هر کس که شبی در آتش هجر تو زیست دانست…

هر کس که نه سر بپای دلدار نهد مشکل که دهن بر دهن یار نهد چون مشربه هر که از سر خود نگذشت کی لب…

هر چند که فتنه در جهان عشق انداخت بی شمع رخت ز سوز دل کس نگداخت بی حسن تو ساده بود لوح دو جهان عشق…

هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید بویی ز تو از راه شریعت نوزید با اینهمه فضل اگر زدینت پرسند شاید که تو…

من گر چه نمیزنم دم از دانایی صاحبنظرم بدیده بینایی عیش و مزه جهان چشیدم همه عمر در هیچ نبود لذت تنهایی اهلی شیرازی

مست می وصل او اگر شیر بود کار دلش از وی زبر و زیر بود کس سیر نشد ز وصل آن آبحیات از آب حیات…

ما با رخ یار آینه جم چکنیم دور از رخ یار هر دو عالم چکنیم امروز اگر از مستی و غفلت گذرد فردا بخمار غفلت…

گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی در دیده خلق مردم دیده شوی با خلق چنان مزی که گر فعل ترا هم با تو…

گر سوخته نیستی در درد مکوب وین سکه قلب بر رخ زرد مکوب نرم از دم گرم میشود آهن سرد گر بی دم گرمی آهن…

گر خاک رهش بدیده ام گل کردی کی تخم امید میوه دل کردی گر چرخ ز انجم نشدی دانه فشان کی خرمن مهر و ماه…