رباعیات الحاقی اوحدالدین کرمانی

در خاک نگه کند چو با ما نگرد از غیرت آنکه دیده بر ما فکند زان به نبود که ما کنون خاک شویم تا بو…

زنهار در آن دو چشم مخمور نگر واندر لب همچو نوشش از دور نگر بر دست گرفت نور باروی چو ماه یعنی که بیا نور…

من عشق تو را به صد ملامت بکشم گر آه کنم به جان غرامت بکشم گر عمر وفا کند جفاهای تو را آخر کم از…

از عشق تو جان من جنون می بیند در سینهٔ من ازو سکون می بیند در یک حالت دو ضد آرام و جنون جان و…

با دل گفتم صحبت شاهی کم گیر چون سر بنهاده ای کلاهی کم گیر دل گفت تو خوش باش که من آزادم کردی دیکی و…

در عالم دون دلِ کسی یافته نیست کاندر تف غم به سالها تافته نیست تا کی گویی سیه گلیم است فلان مسکین چه کند به…

شوریده دلانیم نه هشیار و نه مست سرگشته و پای بسته و باد به دست یا رب تو بده آنچ همی باید و نیست یا…

لعلش که دو صد گنج نهانی دارد منشور بقای جاودانی دارد زان بر لب او سبزه دمیده است که او سرچشمهٔ آب زندگانی دارد اوحدالدین…

افسوس که اطراف رخت خا[ر] گرفت زاغ آمد و لاله را به منقار گرفت سیماب زنخدان تو آورد غمباد شنگرف لب لعل تو زنگار گرفت…

ای وصل تو مایهٔ تن آسانی من وی هجر تو غایت پریشانی من من خود بروم ولیک هرگز نرود از خاک درت نشان پیشانی من…

در عشق توام هر نفس اندوه تو بس در درد توام دسترس اندوه تو بس در تنهایی که یار باید صد کس کس نیست مرا…

روی تو که مَه را زخود افزون ننهد سر بر خط هیچ کس به افسون ننهد آورد خطی به گرد وی تا خوبی از وی…

مجروحان را دوا و مرهم تو دهی محرومان را ملک مسلّم تو دهی از تو کششی هست یقین می دانم تقصیر زکوشش است آن هم…

آن را که زبان و سینه یکتاست کجاست بر شرع وفا و سیرت راست کجاست آن چشم که عیب دیگران بیند هست چشمی که به…

بر برگ گلت مورچه ره خواهد کرد بر لاله بنفشه تکیه گه خواهد کرد بر آتش رخسار تو می دانی چیست دودی که هزار جان…

درویش چو صابری است کامش بادا مَه چاکر، خورشید غلامش بادا هر درویشی که قوت یومش باشد گر کدیه کند خرقه حرامش بادا اوحدالدین کرمانی

عاشق چه کند چو دل به دستش نبود مفلس چه سخا کند چو هستش نبود ای حسن تو را شرف زبازار من است بت را…

مِهر تو چو مُهر از نگینم نرود سودای تو از دل حزینم نرود من خود رفتم ولیک خونابهٔ چشم تا دامن عمر زآستینم نرود اوحدالدین…

افسوس که دیدهٔ نکوبینت نیست چشمی به عیوب خوش فروبینت نیست در جملهٔ ذرّات جهان از بد و نیک او هست ولی دیدهٔ او بینت…

بر سینه زنان از هوس و جامه دران چون شیفتگان جامه به هر جا مدران رخساره به خون دیده می شوی ولیک مگذار که آلوده…

در مدرسه ها مایهٔ گفتارم نیست در بتکده ها صلیب و زنّارم نیست سرتاسر بازار به هیچم نخرند آخر چه متاعم که خریدارم نیست اوحدالدین…

عشقت صنما مجاور دیدهٔ ماست جز عشق تو هرچه هست بیگانهٔ ماست هرگونه که هست با غمت می سازم زیرا که غمت حریف دیرینهٔ ماست…

نقّاش رخت اگر نه یزدان بودی استاد تو در نقش تو حیران بودی گر داغ تو ای دوست نه بر جان بودی در عشق تو…

آن کس که هزار عالم از رنگ نگاشت رنگ من و تو کجا برد ای ناداشت این رنگ همه هوس بود یا پنداشت او بی…

بس کز تو دوم در به در و کوی به کوی تاریک شدم چون شب و باریک چو موی فی الجمله به هر صفت که…

در می نگرم زنیک و بد هیچ نیم وز جملهٔ این داد و ستد هیچ نیم با من چو تو باشی همه خود می باشم…

عیسی به فلک رسید خر خشم گرفت داود زبور خواند کر خشم گرفت از بیشه به بازار بیامد شیری موشی به دکان پیله ور خشم…

نه ما به سر رشته شدن بتوانیم نه رشته به دیگری سپردن دانیم هر یک به بهانه ای فرو می مانیم قصه چه کنم که…

انصاف بده «اوحد» اگر مرد رهی تا کی باشی حریص را همچو رهی خاک در بی نیاز اگر دریابی بر تارک آرزو بنه تا برهی…

بگذار که تا زلف تو گیرم یک بار یا در کف پای تو بمالم رخسار انگار که سنگ پایمال است رخم یا دست مرا شانهٔ…

در عشق تو دل رفت و زجان می ترسم وز هجر و زمرگِ ناگهان می ترسم گر زار کُشی مرا نمی ترسم از آن بیزار…

عشق تو به عالم دل آمد سرمست صد جام شراب بی نیازی در دست جرعهٔ تو کلاه کفر و ایمان بربود لعل تو قبول زهد…

هر چند که در خورد توام می دانی خون مژه پرورد توام می دانی دلسوختهٔ عشق توام می بینی ماتم زدهٔ درد توام می دانی…