رباعیات الحاقی اوحدالدین کرمانی

امروز که یار من مرا مهمان است بخشیدن جان و دل مرا فرمان است نامرد بود که او نسازد با کس آن کس که بساخت…

ای زندگی من و توانم همه تو جانی و دلی ای دل و جانم همه تو تو هستی من شدی از آنی همه من من…

دانم که بتم چو لؤلؤی مکنون است رنگ دو رخش به رنگ آذرگون است قدّ و خد و خال و زلف و اندام و تنش…

سرمایهٔ ما از همه عالم دلکی است آن نیز اسیر دلبر پرنمکی است یک دل چه بود که بوسه ای از دو لبش صد جان…

من بندهٔ آنم که دلی برباید یا دل به کسی دهد که جان افزاید وآن کس که نه عاشق و نه معشوق کسی است در…

از صدق دل مرده جهان بین گردد مر صادق را کار به آیین گردد صدق اریابی به هر بهاییش بخر کان سرّ است که کفر…

با دل گفتم چو از مطر شاد نیی وز بند زمانه یک دم آزاد نیی در تجربه های دهر استادانند شاگردی کن کنون که استاد…

در خاک نگه کند چو با ما نگرد از غیرت آنکه دیده بر ما فکند زان به نبود که ما کنون خاک شویم تا بو…

زنهار در آن دو چشم مخمور نگر واندر لب همچو نوشش از دور نگر بر دست گرفت نور باروی چو ماه یعنی که بیا نور…

من عشق تو را به صد ملامت بکشم گر آه کنم به جان غرامت بکشم گر عمر وفا کند جفاهای تو را آخر کم از…

از عشق تو جان من جنون می بیند در سینهٔ من ازو سکون می بیند در یک حالت دو ضد آرام و جنون جان و…

با دل گفتم صحبت شاهی کم گیر چون سر بنهاده ای کلاهی کم گیر دل گفت تو خوش باش که من آزادم کردی دیکی و…

در عالم دون دلِ کسی یافته نیست کاندر تف غم به سالها تافته نیست تا کی گویی سیه گلیم است فلان مسکین چه کند به…

شوریده دلانیم نه هشیار و نه مست سرگشته و پای بسته و باد به دست یا رب تو بده آنچ همی باید و نیست یا…

لعلش که دو صد گنج نهانی دارد منشور بقای جاودانی دارد زان بر لب او سبزه دمیده است که او سرچشمهٔ آب زندگانی دارد اوحدالدین…

افسوس که اطراف رخت خا[ر] گرفت زاغ آمد و لاله را به منقار گرفت سیماب زنخدان تو آورد غمباد شنگرف لب لعل تو زنگار گرفت…

ای وصل تو مایهٔ تن آسانی من وی هجر تو غایت پریشانی من من خود بروم ولیک هرگز نرود از خاک درت نشان پیشانی من…

در عشق توام هر نفس اندوه تو بس در درد توام دسترس اندوه تو بس در تنهایی که یار باید صد کس کس نیست مرا…

روی تو که مَه را زخود افزون ننهد سر بر خط هیچ کس به افسون ننهد آورد خطی به گرد وی تا خوبی از وی…

مجروحان را دوا و مرهم تو دهی محرومان را ملک مسلّم تو دهی از تو کششی هست یقین می دانم تقصیر زکوشش است آن هم…

آن را که زبان و سینه یکتاست کجاست بر شرع وفا و سیرت راست کجاست آن چشم که عیب دیگران بیند هست چشمی که به…

بر برگ گلت مورچه ره خواهد کرد بر لاله بنفشه تکیه گه خواهد کرد بر آتش رخسار تو می دانی چیست دودی که هزار جان…

درویش چو صابری است کامش بادا مَه چاکر، خورشید غلامش بادا هر درویشی که قوت یومش باشد گر کدیه کند خرقه حرامش بادا اوحدالدین کرمانی

عاشق چه کند چو دل به دستش نبود مفلس چه سخا کند چو هستش نبود ای حسن تو را شرف زبازار من است بت را…

مِهر تو چو مُهر از نگینم نرود سودای تو از دل حزینم نرود من خود رفتم ولیک خونابهٔ چشم تا دامن عمر زآستینم نرود اوحدالدین…

افسوس که دیدهٔ نکوبینت نیست چشمی به عیوب خوش فروبینت نیست در جملهٔ ذرّات جهان از بد و نیک او هست ولی دیدهٔ او بینت…

بر سینه زنان از هوس و جامه دران چون شیفتگان جامه به هر جا مدران رخساره به خون دیده می شوی ولیک مگذار که آلوده…

در مدرسه ها مایهٔ گفتارم نیست در بتکده ها صلیب و زنّارم نیست سرتاسر بازار به هیچم نخرند آخر چه متاعم که خریدارم نیست اوحدالدین…

عشقت صنما مجاور دیدهٔ ماست جز عشق تو هرچه هست بیگانهٔ ماست هرگونه که هست با غمت می سازم زیرا که غمت حریف دیرینهٔ ماست…

نقّاش رخت اگر نه یزدان بودی استاد تو در نقش تو حیران بودی گر داغ تو ای دوست نه بر جان بودی در عشق تو…

آن کس که هزار عالم از رنگ نگاشت رنگ من و تو کجا برد ای ناداشت این رنگ همه هوس بود یا پنداشت او بی…

بس کز تو دوم در به در و کوی به کوی تاریک شدم چون شب و باریک چو موی فی الجمله به هر صفت که…

در می نگرم زنیک و بد هیچ نیم وز جملهٔ این داد و ستد هیچ نیم با من چو تو باشی همه خود می باشم…

عیسی به فلک رسید خر خشم گرفت داود زبور خواند کر خشم گرفت از بیشه به بازار بیامد شیری موشی به دکان پیله ور خشم…

نه ما به سر رشته شدن بتوانیم نه رشته به دیگری سپردن دانیم هر یک به بهانه ای فرو می مانیم قصه چه کنم که…

انصاف بده «اوحد» اگر مرد رهی تا کی باشی حریص را همچو رهی خاک در بی نیاز اگر دریابی بر تارک آرزو بنه تا برهی…

بگذار که تا زلف تو گیرم یک بار یا در کف پای تو بمالم رخسار انگار که سنگ پایمال است رخم یا دست مرا شانهٔ…

در عشق تو دل رفت و زجان می ترسم وز هجر و زمرگِ ناگهان می ترسم گر زار کُشی مرا نمی ترسم از آن بیزار…

عشق تو به عالم دل آمد سرمست صد جام شراب بی نیازی در دست جرعهٔ تو کلاه کفر و ایمان بربود لعل تو قبول زهد…

هر چند که در خورد توام می دانی خون مژه پرورد توام می دانی دلسوختهٔ عشق توام می بینی ماتم زدهٔ درد توام می دانی…

آن کس که بنا نهاد این ایوان را و این طاق روان گنبد گردان را انگشت شکر در دهن کس ننهاد تا باز نکرد زهر…

خطها که خدت را به مصاف آمده اند تا ظن نبری که از گزاف آمده اند رخسار تو کعبه گشت قومی زحبش پیرا من کعبه…

دل چون دل من غمزده نتواند بود صد واقعه برهم زده نتواند بود تا شربت عالم نشود خونابه قوت من ماتمزده نتواند بود اوحدالدین کرمانی

کامل صفتی راه فنا می پیمود ناگه گذری کرد به دریای وجود یک موی زهست او بر او باقی بود آن موی به چشم فقر…

هجرانت بدان صفت [که] بگداخت مرا جان نستد و رحم کرد، بنواخت مرا چون دید رخ زرد و دل پر غم من کآمد اجل و…

آن شاه که او ملک تواند بخشید جز اشرف دین ملک که داند بخشید شاهی که به سهو می ببخشد شهری از بهر خدا دهی…

تا ظن نبری که من دوی می بینم هر لحظه فتوحی به نوی می بینم جان و دل من جمله بُوی می دانم چشم و…

دل گرچه نه پیداست نهانش نه تویی گیرم که دل من است جانش نه تویی آتش چه زنی در وی، پرخون چه کنی کآخر شب…

عشق آمد و گرد فتنه بر جانم بیخت دل خون شد و عقل رفت و صبرم بگریخت زاین واقعه هیچ دوست دستم نگرفت جز دیده…

هم آه من سوخته کاری بکند وین جور تو را چرخ شماری بکند در[د] دل و آب دیده و آه سحر کاری نکند این همه؟…