تک بیت ها – صائب تبریزی

چه حاجت است به خال آن بیاض گردن را؟ ستاره نقطهٔ سهوست صبح روشن را

چو بید اگر چه درین باغ بی برآمده‌ام به عذر بی ثمری سایه گستر آمده‌ام

چون حباب از یکدلان باده نابیم ما از هواداران پابرجای این آبیم ما

چون طفل نوسوار به میدان اختیار دارم عنان به دست و به دستم اراده نیست

چون نظر بر حاصل عمر عزیزان می‌کنم از دل بی‌حاصلم صد آه می‌آید برون

حسرت اوقات غفلت چون ز دل بیرون رود؟ داغ فرزندست فوت وقت، از دل چون رود؟

خانه بر دوشان مشرب از غریبی فارغند چون کمان در خانهٔ خویشند هر جا می‌روند

خط به اوراق جهان، دیده و نادیده زدیم پشت دستی به گل چیده و ناچیده زدیم

خوش است فصل بهاران شراب نوشیدن به روی سبزه و گل همچو آب غلتیدن

خیرگی دارد ترا محروم، ورنه گلرخان همچو شبنم از هوا گیرند چشم پاک را

دخل جهان سفله نگردد به خرج کم چندان که می‌برند به خاک، آرزو به جاست

در دشت با سرابم، در بحر یار آبم چون موج در عذابم، از خوش عنانی خویش

در طلب، ما بی زبانان امت پروانه‌ایم سوختن از عرض مطلب پیش ما آسانترست

در گوشه فقس مگر از دل برآورم این خارهاکه در دلم از آشیانه است

درین دو هفته که ابر بهار در گذرست تو نیز دامن امید چون صدف واکن

دست ماگیر ای سبک جولان، که چون نقش قدم خاک بر سر، دست بر دل، خار در پا مانده‌ایم

دل خراب مرا جور آسمان کم بود که چشم شوخ تو ظالم هم آسمان گون شد!

دل می‌شود سیاه ز فانوس بی چراغ در روز ابر، بادهٔ چون آفتاب‌گیر

یوسف ما ز تهیدستی خلق آگاه است به چه امید به بازار رساند خود را؟

دو چشم شوخ تو با یکدیگر نمی‌سازند که در خرابی هم یکدلند میخواران

دیوانهٔ ما را نخریدند به سنگی در کوچهٔ این سنگدلان چند توان بود؟

رزق ما آید به پای میهمان از خوان غیب میزبان ماست هر کس می‌شود مهمان ما

روزی که برف سرخ ببارد ز آسمان بخت سیاه اهل هنر سبز می‌شود

ز اخوان راضیم تا دیدم انصاف خریداران گوارا کرد بر من چاه را، از قیمت افتادن

ز خنده رویی گردون، فریب رحم مخور که رخنه‌های قفس، رخنه رهایی نیست

ز سردمهری احباب، در ریاض جهان تمام برگ سفر چون گل خزان زده‌ام

زان پیش کز غبار نفس بی صفا شود لبریز کن سبوی خود از آب جوی صبح

زنهار در دار فنا، انگور خود ضایع مکن گر باده نتوانی شدن، منصور وار آونگ شو

سال‌ها گل در گریبان ریختی چون نوبهار مدتی هم اشک می‌باید به دامان ریختن

سنبل زلف از رخش تا برکنار افتاده است گل چو تقویم کهن از اعتبار افتاده است

سینه‌ها را خامشی گنجینهٔ گوهر کند یاد دارم از صدف این نکتهٔ سربسته را

شراب کهنه در پیری مرا دارد جوان دایم که دارد از مریدان این چنین پیری که من دارم؟

شود جهان لب پرخنده‌ای، اگر مردم کنند دست یکی در گره گشایی هم

صبح بیداری شود گفتم مرا موی سفید پردهٔ دیگر شد از غفلت برای خواب من

طومار زندگی را، طی می‌کند به یک شب از شمع یاد گیرید، آداب زندگانی

عالم بیخبری بود بهشت آبادم تا به هوش آمدم از عرش به فرش افتادم

عشق، اول ناتوانان را به منزل می‌برد خار و خس را زودتر دریا به ساحل می‌برد

عیدست مرگ، دست به هستی فشانده را پروای باد نیست چراغ نشانده را

غفلت نگر که بر دل کافر نهاد خویش هر خط باطلی که کشیدم صلیب شد

فروغ عاریت بانور ذاتی برنمی‌آید که روز ابر باشداز شب مهتاب روشنتر

قانع از قامت یارست به خمیازهٔ خشک بخت آغوش من و طالع محراب یکی است

کاش وقت آمدن واقف ز رفتن می‌شدم تا چو نی در خاک می‌بستم میان خویش را

کشتی بی‌ناخدا را بادبان لطف خداست موج از خودرفته را از بحر بی پایان چه باک؟

کهنه دیوار ترا دارد دو عالم در میان خواهی افتادن به هر جانب که مایل گشته‌ای

گر چه چون سرو تماشاگه اهل نظرم از جهان جز گره دل ثمری نیست مرا

گردبادی را که می‌بینی درین دامان دشت روح مجنون است می‌آید به استقبال ما

گفتم از وادی غفلت قدمی بردارم کوهم از پای گرانخواب به دامان آویخت

لذت نمانده است در آیندهٔ حیات از عیشهای رفته دلی شاد می‌کنیم

مادر خاک به فرزند نمی‌پردازد روی در منزل و ماوای پدر باید کرد

مرا به ساغری ای خضر نیک پی دریاب که بی دلیل ز خود رفتم میسر نیست