تک بیت ها – صائب تبریزی

از می، خمار آن لب میگون ز دل نرفت داغ شراب را نتواند شراب شست

آستین بر هر چه افشاندیم، دست ما گرفت رو به ما آورد، بر هر چیز پشت پا زدیم

آمد کار من ورشته تسبیح یکی است که ز صد رهگذرم سنگ به سر می‌آید

آن نفس باخته غواص جگرسوخته‌ام که بجز آبلهٔ دل، گهری نیست مرا

ای خضر، غیر داغ عزیزان و دوستان حاصل ترا ز زندگی جاودانه چیست ؟

ای گل که موج خنده‌ات از سرگذشته است آماده باش گریهٔ تلخ گلاب را

با پاکدامنان نظری هست حسن را تا آفتاب سرزده، در خانه من است

بار بردار ز دلها که درین راه دراز آن رسد زود به منزل که گرانبارترست

بر جرم من ببخش که آورده‌ام شفیع اشک ندامت و عرق انفعال را

بر لب چاه زنخدان تشنه لب استاده‌ام آه اگر از سستی طالع نلغزد پای من!

بریز بار تعلق که شاخه‌های درخت نمی‌شوند سبکبار تا ثمر ندهند

بلبلان در راه ما بیهوده می‌ریزند خار دیده‌ای از دامن گل پاکتر داریم ما

به بوی گل ز خواب بیخودی بیدار شد بلبل زهی خجلت که معشوقش کند بیدار عاشق را

به دشواری زلیخا داد از کف دامن یوسف به آسانی من از کف چون دهم دامان فرصت را؟

به قسمت راضیم ای سنگدل، دیگر چه می‌خواهی خمار بی‌شراب از من، شراب بی خمار از تو

به هشیاران فشان این دانهٔ تسبیح را زاهد که ابر از رشتهٔ باران به دام آورد مستان را

بی محبت مگذران عمر عزیز خویش را در بهاران عندلیب و در خزان پروانه باش

پرده بردار ز رخسار خود ای صبح امید که سیه نامه چو شبهای گناه آمده‌ایم

پیش و پس اوراق خزان نیم نفس نیست خوشدل چه به عمر خود و مرگ دگرانی؟

تا گذشتی گرم چون خورشید از ویرانه‌ام از گرستن گل به چشم روزنم افتاده است

تو ز لعل لب خود، کام مکیدن بردار که به ما جز لب خمیازه مکیدن نرسد

جان می‌دهد چو شمع برای نسیم صبح هر کس تمام شب نفس آتشین زده است

چراغ مسجد از تاریکی میخانه افروزد شب آدینه باشد گوشهٔ محراب روشنتر

چنان گرم از بساط خاک بگذر که شمع مردم آینده باشی

چه ز اندیشه تجرید به خود میلرزی ؟ سوزنی بود درین راه، مسیحا برداشت

چو زلف ماتمیان درهم است کار جهان ازین بلای سیه، دور دار شانه خویش

چون بر زبان حدیث خداترسی آوریم ؟ ترک قدح ز بیم عسس کرده‌ایم ما

چون غنچه این بساط که بر خویش چیده‌ای تا می‌کشی نفس، همه را باد برده است

چون وانمی‌کنی گرهی، خود گره مشو ابرو گشاده باش چو دستت گشاده نیست

حضور قلب بود شرط در ادای نماز حضور خلق ترا در نماز می‌آرد

خاکم به چشم در نگه واپسین مزن زنهار بر چراغ سحر آستین مزن

خط پاکی ز سیلاب فنا دارد وجود ما چه از ما می‌توان بردن، چه با ما می‌توان کردن؟

خودنمایی نیست کار خاکساران، ور نه من مشت خونی می‌توانستم به پای دار ریخت

داغ عشق تو ز اندازهٔ ما افزون است دستی از دور برین آتش سوزان داریم

در بیابانی که از نقش قدم بیش است چاه با دو چشم بسته می‌باید سفر کردن مرا

در دوزخم بیفکن و نام گنه مبر آتش به گرمی عرق انفعال نیست

در سلسلهٔ یک جهتان نیست دورنگی یک ناله ز صد حلقهٔ زنجیر برآید

در مذاق من، شراب تلخ، آب زندگی است شیشه چون خالی شد از من، پر شود پیمانه‌ام

درین دو هفته که ما برقرار خود بودیم هزار دولت ناپایدار رفت به گرد

دست هر کس را که می‌گیری درین آشوبگاه بر چراغ زندگی دست حمایت می‌شود

دل دشمن به تهیدستی من می‌سوزد برق ازین مزرعه با دیده‌تر می‌گذرد

دلبستگی است مادر هر ماتمی که هست می‌زاید از تعلق ما هر غمی که هست

یک دل گشاده از نفس گرم من نشد این باغ پر ز غنچهٔ تصویر بوده است

دلگیر نیست از تن، جانهای زنگ بسته کنج قفس بهشت است، بر مرغ پرشکسته

دو دولت است که یکبار آرزو دارم تو در کنار من و شرم از میان رفته

ذوق نظارهٔ گل در نگه پنهان است ای مقیمان چمن، رخنهٔ دیوار کجاست ؟

رشتهٔ پیوند یاران را بریدن سهل نیست چهرهٔ برگ خزان، زرد از جدایی می‌شود

روشن شود چراغ دل ما ز یکدیگر چون رشته‌های شمع به هم زنده‌ایم ما

ز انقلاب جهان بی‌بران نمی‌لرزند که هر چه میوه ندارد نمی‌فشانندش

ز خال گوشهٔ ابروی یار می‌ترسم ازین ستارهٔ دنباله دار می‌ترسم