تک بیت ها – صائب تبریزی

جان به این غمکده آمد که سبک برگردد از گرانخوابی منزل سفر از یادش رفت

جمع سازد برگ عیش از بهر تاراج خزان در بهار آن کس که می‌بندد در بستان خویش

چگونه پیش رخ نازک تو آه کنم؟ دلم نمی‌دهد این صفحه را سیاه کنم

چنین کز بازگشت نوبهاران شد جوان عالم چه می‌شد گر بهار عمر ما هم باز می‌آمد؟

چه قدر راه به تقلید توان پیمودن؟ رشته کوتاه بود مرغ نوآموخته را

چو نقش پا گزیدم خاکساری تا شوم ایمن ندانستم ز همواری فزون پامال می‌گردم

چون صبح، خنده با جگر چاک می‌زنیم در موج خیز خون، نفس پاک می‌زنیم

چون ماه درین دایره هر چند تمامم از پهلوی خویش است مدارم چه توان کرد

حرف گفتن در میان عشق و دل انصاف نیست صاحب منزل ازو، منزل ازو، اسباب ازو

خاطرت از شکوهٔ ما کی پریشان می‌شود؟ زلف پر کرده است از حرف پریشان، گوش تو

خبر ز تلخی آب بقا کسی دارد که همچو خضر گرفتار عمر جاویدست

خندهٔ کبک از ترحم هایهای گریه شد تا که رادر کوهسار عشق آمد پا به سنگ؟

دارد نظر به خانه خرابان همیشه عشق ویرانه فیض می‌برد از ماه بیشتر

دایم به روی دست دعا جلوه می‌کنی هرگز ندیده است کسی نقش پای تو

در چشم پاکبازان، آن دلنواز پیداست آیینه صاف چون شد، آیینه ساز پیداست

در سپند من سودازده آتش مزنید که پریشان شود از نالهٔ من انجمنی

در گردش آورید می لعل‌فام را زین بیش خشک لب مپسندید جام را

درین بساط، بجز شربت شهادت نیست میی که تلخی مرگ از گلو تواند شست

دست از جهان بشوی که اطفال حادثات افشانده‌اند میوهٔ این شاخ پست را

دل بی طاقتی چون طفل بدخو در بغل دارم که نتوانم به کام هر دو عالم داد تسکینش

دل ز همدردان شود از گریه خالی زودتر وقت شمعی خوش که پا در حلقه ماتم نهاد

یک صبحدم به طرف گلستان گذشته‌ای شبنم هنوز بر رخ گل آب می‌زند!

دندان ما ز خوردن نعمت تمام ریخت اندوه روزی از دل ما کم نمی‌شود

دیدن یک روی آتشناک را صد دل کم است من به یک دل، عاشق صد آتشین رخساره‌ام

راهی که راهزن زد، یک چند امن باشد ایمن شدم ز شیطان، تا توبه را شکستم

ره ندارد جلوهٔ آزادگی در کوی عشق سرو اگر کارند این‌جا بید مجنون می‌دمد

ز آب من جگر تشنه‌ای نشد سیراب چه سود ازین که فلک لعل آبدارم کرد؟

ز چشم بد، خدا آن چشم میگون را نگه دارد! که در هر گردشی مست تماشا می‌کند ما را

ز دست راست ندانستمی اگر چپ را چه گنجها به یمین و یسار داشتمی

ز من به نکتهٔ رنگین چون لاله قانع شو که از برای درودن نکشته‌اند مرا

زندان به روزگار شود دلنشین و ما هر روز می‌شویم ز دنیا رمیده‌تر

زین بیابان می‌برم خود را برون چون گردباد بیش ازین نتوان غبار خاطر صحرا شدن

سر زلف تو نباشد سر زلف دیگر از برای دل ما قحط پریشانی نیست !

سیل درماندهٔ کوتاهی دیوار من است بی سرانجامی من خانه نگهدار من است

شحنهٔ دیده وری کو، که درین فصل بهار هر که دیوانه نگشته است به زنجیر کند!

شود آسان دل از جان برگرفتن در کهنسالی که در فصل خزان، برگ از هوا گیرد جدایی را

شیوه عاجز کشی از خسروان زیبنده نیست بی تکلف، حیلهٔ پرویز نامردانه بود

ضیافتی که در آنجا توانگران باشند شکنجه‌ای است فقیران بی‌بضاعت را

عالم از افسردگان یک چشم خواب آلود شد کو قیامت تا برانگیزد جهان خفته را؟

عشق بر هر کس که زور آورد، من گشتم خراب سیل در هر جا که پا افشرد، من ویران شدم

عمر عزیز را به می‌ناب صرف کن این آب را به لالهٔ سیراب صرف کن

غفلت پیریم از عهد جوانی بیش است خواب ایام بهارم به خزان افتاده است

غنچهٔ تصویر می‌لرزد به رنگ و بوی خویش در ریاض آفرینش یک دل آسوده نیست

فلک پیر بسی مرگ جوانان دیده است این کمان، پشت سر تیر فراوان دیده است

کاش در زندگی از خاک مرا برمی داشت آن که بر تربت من سایه فکند آخر کار

کس زبان چشم خوبان را نمی‌داند چو ما روزگاری این غزالان را شبانی کرده‌ایم !

کنعان ز آب دیده یعقوب شد خراب ابر سفید اینهمه باران نداشته است

گر به بیداری غرور حسن مانع می‌شود می‌توان دلهای شب آمد به خواب عاشقان

گر گلوگیر نمی‌شد غم نان مردم را همه روی زمین یک لب خندان می‌بود

گریه بسیار بود، نو به وجود آمده را خاک زندان بود از چرخ فرود آمده را