تک بیت ها – صائب تبریزی

دل رمیده ما را به چشم خود مسپار سیاه مست چه داند نگاهبانی چیست

یک عمر می‌توان سخن از زلف یار گفت در بند آن مباش که مضمون نمانده است

دلی خالی ز غیبت در حضورم می‌توان کردن نیم غمگین به سنگینی اگر مشهور شد گوشم

دور نشاط زود به انجام می‌رسد می چون دو سال عمر کند، پیر می‌شود

ربوده است ز من اختیار، جذبهٔ بحر عنان گسسته‌تر از رشته‌های بارانم

روزگار زندگانی را به غفلت مگذران در بهاران مست و در فصل خزان دیوانه شو

ریخت از رعشه خجلت به زمین ساغر خویش ما و دریا نمودیم به هم گوهر خویش

ز جسم، جان گنهکار را ملالی نیست که دلپذیر کند بیم قتل، زندان را

ز رفتن دگران خوشدلی، ازین غافل که موجها همه با یکدیگر هم آغوشند

ز فیض سرمهٔ حیرت درین تماشاگاه یکی شده است چو آیینه خوب و زشت مرا

زمن مپرس که چون بر تو ماه و سال گذشت ؟ که روز من به شتاب شب وصال گذشت

زینهمه لاله بی داغ که در گلزارست داغ افسوس بر اوراق جگر خواهد ماند

سر به گریبان خواب، از چه فرو برده‌ای ؟ بر قد روشندلان، جامه بریده است صبح

سوز پنهانی چو شمع آخر گریبانم گرفت از گریبان سرزند از هر چه دامن می‌کشی

شبنم از سعی به سرچشمهٔ خورشید رسید قطره ماست که زندانی گوهر شده است

شکایت نامهٔ ما سنگ را در گریه می‌آرد مهیای گرستن شو، دگر مکتوب ما بگشا

شیشه با سنگ و قدح با محتسب یکرنگ شد کی ندانم صحبت ما و تو خواهد در گرفت

صفحهٔ روی ترا دید و ورق برگرداند ساده لوحی که به من دوش نصیحت می‌کرد

طی شد ایام برومندی ما در سختی همچو آن دانه که در زیر قدم سبز شود

عشق سازد ز هوس پاک، دل آدم را دزد چون شحنه شود، امن کند عالم را

عمر شد در گوشمالم صرف، گویا روزگار می‌کند ساز از برای محفل دیگر مرا

غافلان را گوش بر آواز طبل رحلت است هر تپیدن قاصدی باشد دل آگاه را

غنچهٔ دلگیر ما را برگ شکرخند نیست ای نسیم عافیت، شبگیر کن از کوی ما

فغان که کوهکن ساده دل نمی‌داند که راه در دل خوبان به زور نتوان یافت

قرب و بعد از طرف توست چو حق نشناسی نسبت نقطه ز اطراف به پرگار یکی است

کسی به خاک چو من گوهری نیندازد به سهواز گره روزگار وا شده‌ام

کمند زلف در گردن گذشتی روزی از صحرا هنوز از دور گردن می‌کشد آهوی صحرایی

کیستم من، مشت خار در محیط افتاده‌ای دل به دریا کرده‌ای، کشتی به طوفان داده‌ای

گر نخواهی پشت پا زد بر جهان، پایی بکوب دست اگر نتوانی افشاند آستینی برفشان

گریبان چاک از مجلس میا بیرون، که می‌ترسم گل خورشید خود را در گریبان تو اندازد

گلی که آفت پژمردگی نمی‌بیند همان گل است که چینند از نظاره گل

ما را گزیده است ز بس تلخی خمار از ترس، بوسه بر لب میگون نمی‌دهیم!

محضر قتلش به مهر بال و پر آماده شد هر که چون طاوس دنبال خودآرایی گرفت

مرا ز کوی خرابات، پای رفتن نیست مگر به خانه برد محتسب به دوش مرا

مشو از صحبت بی برگ و نوایان غافل که شب قدر نهان در رمضان می‌باشد

مکش ز دست من آن ساعد نگارین مرا که خون ز دست تو بسیار در دل است مرا

من که روزی از دل خود می‌خورم در آتشم وای بر آنکس که نعمتهای الوان می‌خورد

می زیر دست خود نکند هوشمند را پروای سیل نیست زمین بلند را

می‌شود قدر سخن سنجان پس از رفتن پدید جای بلبل در چمن، فصل خزان پیدا شود

نارساییهای طالع مانع است از اتحاد ورنه با موی میان یار همتابیم ما

نخوابیده است با کین کسی هرگز دل صافم ز بستر چون دعا از سینه‌های پاک برخیزم

نشاهٔ بادهٔ گلرنگ به تخت است مدام دولت از سلسلهٔ تاک نیاید بیرون

نمی‌بود اینقدر خواب غرور دلبران سنگین اگر می‌داشت آوازی، شکست شیشهٔ دلها

نه همین موج ز آمد شد خود بی خبرست هیچ کس را خبر از آمدن و رفتن نیست

نیست در پایان عمر از رعشه پیران را گزیر بر فروغ خویش می‌لرزد چراغ صبحگاه

نیست ممکن راه شبنم را به رنگ و بو زدن این کشش از عالم بالاست مجذوب مرا

هر که از حلقهٔ ارباب ریا سالم جست هیچ جا تا در میخانه نگیرد آرام

هزار حیف که در دودمان عشق نماند کسی که خانهٔ زنجیر را بپا دارد!

همرهان رفتند اما داغشان از دل نرفت آتشی بر جای ماند کاروان چون بگذرد

هیچ کس را دل نمی‌سوزد به درد ما، مگر در سواد آفرینش، چشم بیماریم ما؟