تک بیت ها – صائب تبریزی

دارد خط پاکی به کف از ساده‌دلیها دیوانهٔ ما را چه غم از روز حساب است ؟

در آتشم که چوآب گهر ز سنگدلی به کام تشنه چکیدن ز من نمی‌آید

در حسرت یک مصرع پرواز بلندست مجموعهٔ برهم زدهٔ بال و پر من

در سر مستی گر از زانوی من بالین کنی بوسه در لعل شراب آلود نگذارم ترا

در گشاد غنچهٔ دلهای خونین صرف کن این دم گرمی که چون باد بهارت داده‌اند

دریاب اگر اهل دلی، پیشتر از صبح چون غنچهٔ نشکفته نسیم سحری را

دست بر هر چه فشاندم به رگ جان آویخت دامن از هر چه کشیدم به گریبان آویخت

دل بیدار ازین صومعه‌داران مطلب کاین چراغی است که در دیر مغان می‌سوزد

دل سودازده را راحت و آزار یکی است خانه پردود چو شد، روز و شب تار یکی است

یکباره بستن در انصاف خوب نیست دیوار باغ را مکن ای باغبان بلند

دلیل راحت ملک عدم همین کافی است که طفل گریه کنان آید از عدم بیرون

دیدهٔ بیدار انجم محو شد در خواب روز همچنان در پردهٔ غیب است خواب چشم من

رسم است که از جوش ثمر شاخ شود خم ای پیر، ترا حاصل ازین قد دو تا چیست ؟

روزی که آه من به هواداری تو خاست در خواب ناز بود نسیم سحر هنوز

رویگردان نشود صافدل از دشمن خویش آخر آیینه به بالین نفس می‌آید

ز حسن عاقبت عشق چشم آن دارم که صبح وصل شود دیدهٔ سفید مرا

ز زندگی چه به کرکس رسد جز مردار؟ چه لذت است ز عمر دراز، نادان را؟

ز ناله‌های غریبانه منع ما نکنی اگر دل شبی از کاروان جدا افتی

زنده شد عالمی از خندهٔ جان پرور او که گمان داشت وجود از عدم آید بیرون؟

ساده لوحان جنون از بیم محشر فارغند بیم رسوایی نباشد نامهٔ ننوشته را

سراب، تشنه‌لبان را کند بیابان مرگ خوشا دلی که به دنبال آرزو نرود

سیل دریا دیده هرگز بر نمی‌گردد به جوی نیست ممکن هر که مجنون شد دگر عاقل شود

شبنم نکرد داغ دل لاله را علاج نتوان به گریه شست خط سرنوشت را

شمعی بس است ظلمت آیینه خانه را رنگین شود ز یک گل خورشید، باغ صبح

صبح است ساقیا می چون آفتاب گیر عیش رمیده را به کمند شراب گیر

صلح از فلک به دیدهٔ بیدار کرده‌ایم رو در صفا و پشت به زنگار کرده‌ایم

عاقبت زد بر زمین چون نقش پایم بی گناه داشتم آن را که عمری چون دعا بر روی دست

عشقم چنان ربود که دنیا و آخرت افتاد چون دو قطرهٔ اشک از نظر مرا

عنانداری نمی‌آمد ز من سیل بهاران را دل دیوانه را در کوچه و بازار سر دادم

غم بی حاصلی خویش نخوردی یک بار چند در فکر زمین و غم حاصل باشی؟

فرصت نمی‌دهد که بشویم ز دیده خواب از بس که تند می‌گذرد جویبار عمر

فکر شنبه تلخ دارد جمعه را بر کودکان من چسان غافل به پیری از غم فردا شوم؟

کجاست تیشه فرهاد و مرگ دست‌آموز؟ که ماند کوه غم و غمگسار رفت به گرد

کفارهٔ شراب خوریهای بی حساب هشیار در میانهٔ مستان نشستن است

که رو نهاد به هستی، که از پشیمانی نفس گسسته به معمورهٔ عدم نشود؟

گر چاک گریبان ننکند راهنمایی طفلان چه شناسند که دیوانه کدام است

گرانی می‌کند بر تن، چو سر بی جوش می‌گردد سبو چون خالی از می گشت، بار دوش می‌گردد

گفتگوی اهل غفلت قابل تاویل نیست خواب پای خفته را تعبیر کردن مشکل است

لامکانی شو که تبدیل مکان آب و گل نقل کردن باشد از زندان به زندان دگر

ما نه زان بیخبرانیم که هشیار شویم یا به بانگ جرس قافله بیدار شویم

مرا از قید مذهبها برون آورد عشق او که چون خورشید طالع شد، نهان گردند کوکبها

مرا هر کس که بیرون می‌کشد از گوشهٔ خلوت ستمکاری است کز آغوش یارم می‌کشد بیرون

مشو ز وحدت و کثرت دوبین، که یک نورست که آفتاب شود روز و شب ستاره شود

مکن سپند مرا دور از حریم وصال که بیقراری من خالی از تماشا نیست

من و سیری ز عقیق لب خوبان، هیهات خشکتر می‌شود از می‌لب پیمانهٔ من

می‌توان بر خود گوارا کرد مرگ تلخ را زندگانی را به خود هموار کردن مشکل است

می‌کشم تهمت سجادهٔ تزویر از خلق گرچه فرسوده شد از بار سبو دوش مرا

نباشم چون ز همزانویی آیینه در آتش؟ که می‌آید برون از سنگ و از آهن رقیب من!

نرمی ز حد مبر که چو دندان مار ریخت هر طفل نی سوار کند تازیانه‌اش

نفسی چند که در غم گذراندن ستم است همچو گل صرف شکر خنده بیجا کردیم