ابیات پراکندهٔ مثنوی ها- بحر خفیف – عنصری بلخی

چون برون جست مرز از سوراخ شد سموره بنزد او گستاخ

سنگ بی نمج و آب بی زایش همچو نادان بود بآرایش

مرورا گشت گردن و سر و پشت سر بسر کوفته بکاج و بمشت

او مرآن را در آن یله کرده است مهر او را ز دل خله کرده است

چون مراغه کند کسی بر خاک چون برد خاک او چه دارد باک

شاه غزنین چو نزد او بگذشت چون دویزه بگردش اندر گشت

مرد ملاح تیز اندک رو راند بر باد کشتی اندر ژو

از غم تو بدل گریغش نیست هر چه دارد ز تو دریغش نیست

چون بیامد بوعده بر سامند آن کنیزک سبک زبام بلند برسن سوی او فرود آمد گفتی از جنبشش درود آمد جان سامند را بلوس گرفت…

شد مژه گرد چشم او ز آتش نیش [و] دندان کژدم و کربش

منظر او بلند چون خوازه هر یکی زو بزینت تازه

بارگی خواست شاد بهر شکار بر نشست و بشد بدیدن شار

دل پهلو پسر بساز آورد ساز مهرش همه فراز آورد

صعب چون بیم و تلخ چون غم جفت تار چون گور و تنگ چون دل زفت

مهر ایشان بود فیا وارم غمتان من بهر دو بگسارم