ابیات منتسب – صائب تبریزی

آن که بی شیرازه دارد کهنه اوراق مرا بارها شیرازه دیوان محشر کرده است

چه حاجت است به می لعل سیررنگ ترا؟ نظر به پرتو خورشید نیست سنگ ترا

شکسته رنگی من با طبیب در جنگ است علاج دردسرم حسن صندلی رنگ است

مرغ حسن از قفس خط سیه تنگ آمد پر برآورد (و) کنون شوق پریدن دارد

به فریاد کس از خواب صبوحی برنمی خیزد مگر بر دست و پای آن پریرو آفتاب افتد

خضر نتواند به آب زندگی از ما خرید منصب میرابی سرچشمه آیینه را

شد سیه روز من از چشم کبود او، که هست شعله نیلوفری از شعله ها جانسوزتر

لنگر نکرده ایم چو گوهر درین محیط از بوستان دهر چو شبنم گذشته ایم

تا شرم داشت منصب آیینه داریت گرداندن لباس تو تغییر رنگ بود

دانش آن راست مسلم که به تردستی شرم گرد خجلت ز جبین پاک کند آینه را

سیه گر کرد روزم چشم او، خود هم کشید آخر مکافات عمل را در لباس سرمه دید آخر

موجی است که تاج از سر فغفور رباید چینی که در ابروی تو ای تلخ جبین است

با بد و نیک جهان در دشمنی یکرو مکن تیغ چون خورشید تابان بر همه عالم مکش

چنان که باده کند پشت دار صهبا را ز خط پشت لب افزود نشائه لب او

شود سعادت دولت نصیب اهل قلم هما ز کوچه این استخوان بدر نرود

مکن به حرف طمع تیره زندگانی خویش که روز هم شب تارست بر گدای چراغ

به گرد دامن منزل کجا رسی صائب؟ چنین که عزم ترا پای سعی در بندست

در پرده نمود از عرق شرم تلافی در ظاهر اگر روی تو آتش به جهان زد

سهل باشد بند کردن ناخنی در بیستون پیش برق تیشه من کوه میدان می دهد

می تواند چنگ در فتراک زد خورشید را از تعلق هر که چون شبنم سبکبار آمده

به فریب کسی ز راه مرو یوسف من، اگر برادر توست

در آن گلشن که آید در سخن لعل گهربارش ز شبنم آب حسرت غنچه ها را در دهان گردد

عکس رخ تو آینه را چون نگار بست بر گرد شهر حسن ز آهن حصار بست

گرچه دست سرو کوتاه است از دامان گل سرو بالایی که ما داریم سر تا پا گل است

بهای بوسه اش سر می دهم چون زر نمی گیرد خیالی کرده ام با خویش اما سر نمی گیرد

درین بستانسرا خود را چنان صائب سبک کردم که رنگ چهره گل را گران پرواز می بینم

عیش در زیر فلک با خاکساران مشکل است شهد نتوان در میان خانه زنبور ریخت

نفس در سینه باد خزان می سوخت نومیدی چراغ گل اگر می بود در زیر پر بلبل

از نظر رفتی به راهت چشم حیران باز ماند آنقدر مرغ نگه پر زد که از پرواز ماند

تخم نیکی را زمین پاک، اکسیر بقاست قطره آبی که نوشد تیغ، جوهر می شود

در خوش قماشی از بر رو دست برده ام باریک شو مشاهده کن تار و پود را

شیرینی نشاط، جهان را گرفته است صبح از هوای تر شکر آب دیده است

نفس شمرده زن ای بلبل نوا پرداز که رنگ گل به نسیم بهار برخیزد

افتادگی گزین که دهد فیض بیشتر پهلوی خویش هر که نهد چون سبو به خاک

تشنه معنی تازه است مرا ساغر گوش نتوان کرد مرا خواب به افسانه خط

دلبر چه زود خط به رخ دلستان کشید خطی چنان لطیف به ماهی توان کشید

صائب ز فکرهای گلوسوز من نماند جا در بیاض گردن خوبان روزگار

نکند هیچ یتیم به عسس ساخته ای می کند آنچه در گوش تو در سایه زلف

از رمیدن ها خیال چشم آن وحشی غزال سینه تنگ مرا دامان محشر کرده است

تلاش بیهده ای می کند سر خورشید ستاده (فتاده؟) است بلند، آستان حضرت دوست

روز محشر سرخ رویی از خدا دارم امید نامه اعمال من صائب به مهر کربلاست

فتاده است مرا کار با خودآرایی کز آب آینه از چشم کرد خواب برون

نیست سودی که زیانش نبود در دنبال بار می بندم ازان شهر که بازاری نیست

افزود شوق بوسه مرا از لبان تو صفرای من زیاده شد از ناردان تو

جمعی که زیر چرخ شبی روز کرده اند چون شمع، دل خنک به نسیم سحر کنند

ز ابرو یک سر و گردن بلند افتاده مژگانش کمان پرزور چون افتد خدنگ او رسا باشد

فزود تیرگی خاطر از ایاغ مرا بنفشه گل کند از لاله چراغ مرا

نیست هر چند از لباس گل جدایی رنگ را جامه گلرنگ بر اندام او زیبنده است

اگر این رنگ دارد خنده های شرم بیزارش گل این باغ خواهد بر دماغ باغبان خوردن

چاک در پیرهن یوسف عقل افکندن چشمه کاری است که در دست زلیخای دل است