فراق

فراق
مرا فگنده نصیبم چه در بلائی فراق
اسیر و بستۀ هجران و مبتلائی فراق
بدرد عشـــــق بنازم ! چه صـــبر مــیدهــــدم
که جز ء شکیب نباشــــد دلا دوایئ فراق
عـــنایتی به نگاهی ! خدائی احســــاســـــــــم
که قلب خسته رها گردد از جفائی فراق
به عرش میرســد از ســـو ز , ناله های دلش
هر آنکرا که رسد همچو من ســزای فراق
عجب ز عشق بلند اســـت تا دم عرصـــــــات
نوائی رگ رگ جانم ز زخمـــــه هائی فراق
گدائی کوه محبــت بـــــه راه تو نـــگران
نگاه مــهر ببخشــــــا به بیــــنوائی فراق
دمی که با تو فلک واصلم کــــند «واهِب»
به پیش پات دهم جان ز گریه هائی فراق
01-12-2008
هالند –فنلو
Share:

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *