با درد کمر همره دغدغه به جان دارم

این شعله ز چیست یارب بر سینه ی نارامم؟
کز هر نفسم خیزد دودی که درآن دارم

انگار که سنگ‌سرد در سینه مکان ساخته
انگار به سر ی شانه بار ی دو جهان دارم

در بستر پر دردم یک سایه ی سنگین است
یک هجمه ی کابوسی در خواب گران دارم

دستان نیازم را تا بر در حق بردم
الهامی پدید گردید بر قلب و زبان…دارم

جایی که سخن از درد هر ثانیه بر گوشم
آخر ز چه رو گردم بی آنچه به جان دارم؟

پرورده ی دردم درد در شهر بسی دلسرد
بر دربی که توخالی ست بیهوده فغان دارم

روزی که رقم خوردم چون شاعر هر دردی
صد دردی بجان همره با درد بیان دارم