دلتنگم و در چنگلِ ما و منِ خویشم

در دامنِ طوفان به تقلا شده ام، باز
افتاده تکه پارهٔ کشتیست به پیشم

نی باد موافق نه مرتب رخِ اقبال
از بامِ تباهیست فتاده کم و بیشم

من رهرو سنگلاخ و کتل ها، چه کنم، های-
– تیمار گرِ دلهایِ شکستیده همیشم!

ای دل شده شیرین! به دل کوه چو فرهاد-
– می کوبم و فریاد کشد کوه ز تیشم

وین غربتِ موهوم که در من شده بیدار
چل سال زده پهلویِ امید به نیشم

محمد اسحق فایز

۱۵ سرطان ۱۴۰۰
کابل