نه آيد آن، كه در يك شام برخيزى روى از من،

نه آيد آن، كه در يك شام برخيزى روى از من،
تو با من مان، برايت هدیه تخت خسروى از من.
برو انديشهى ناكرده، راهت را نمىگيرم
اگر در صحبتم. يك حرف سردى بشنوى از من.
سخن چون قهوه اصلن، گاه شيرين آيد و گه طلخ
اگر که رفتنى روى قهرت يكروى از من.
بيا، قفل دلم بكشا و روهمرا نوازش كن
به من گلخنده كن. در پاسخ آن پيروى از من.
گهى دورى، گهى نا آشنا، گه خوب، گه مغرور
ز تو غم ديدن و نوشيدن آب جوى از من.
بيا، باران من باغ دلمرا پرطراوت كن
به حاصل بهر تو بخشيدن شعر نوى از من.

Наояд он ки дар як шом бархезӣ, равӣ аз ман
Ту бо ман мон бароят ҳадя тахти хусравӣ аз ман.
Бирав андешае нокарда, роҳатро намегирам
Агар дар суҳбатам як ҳарфи сарде бишнавӣ аз ман.
Сухан чун қаҳва, аслан, гоҳ ширин ояду гаҳ талх
Агарки рафтании рӯи қаҳрат якравӣ аз ман.
Биё, қуфли дилам бикшову руҳамро навозиш кун
Ба ман гулханда кун, дар посухи он пайравӣ аз ман.
Гаҳе дурӣ, гаҳе ноошно, гаҳ хуб, гаҳ мағрур
Зи ту ғам дидану нӯшидани оби ҷаве аз ман.
Биё борони ман , боғи диламро пуртароват кун
Ба ҳосил баҳри ту бахшидани шеъри наве аз ман.

Муҳаммадиқболи Ҷонибек