«ا یا مهاجر بی باز گشت شهر شقا یق
که قله ها را با پا ی لنگ پیمو دی
ستیغ و سخره به د ند ا ن و چنگ پیمو د ی
مر ا به سا حل ا سطو ره های سبز مخو ا ن
من از خمو شی آ تشفشا ن هر ا سا نم
ز ا بر قطبی آ تش نشا ن هر اسا نم
به تا بنا کی تا ر یخ اختر ا ن سو گند
ستا ره چین نیم ، اکنو ن ستا ره سو خته ام
د گر ز کو چهٔ شما طه ها گذ ر نکنم
به شهر خا لی آ ئینه ها سفر نکنم
تو می تو ا نی
که از تو لد یک بر گ
و از تنفس یک واژه در سکوت کویر
هزار جرعه تغزل
به خاک تیرهٔ تبعیدیان بیفشانی
و لیک نیستی اکنون
که بنگری
صنوبران صبور
چه سان تبار تبر را سلام میگویند
ایا مهاجر بی بازگشت شهر شقایق
مرا به ساحل اسطوره های سبز مخوان
میان ما و تو ای نخل ارغوان پندار
دو نسل طو طی الکن
دو فصل خشم فرو خورده
دو رود خانهٔ آتش ، دو رود خانهٔ خون،
دو پرتگاه،
دو اردیبهشت، فاصله است»
واصف باختری
