با پنجه‌های درد كشيده به روى تن

از بين پوست‌هاى تن استخوانى‌اش
بيرون كشيده است كسی را به نام من

هر شب به زير هاله‌ی از درد و انفجار
مُردست روى بستر خود سرد و بى‌كفن

مي‌سوزد و تو گويی كه انبار كرده‌اند
در چشم‌های بی‌رمقش دانه‌های شن

آن‌قدر پُر شدست كه جایی نمانده است
لب‌ريز کرده است سكوتش لب و دهن

بیهوده مانده دست دعايش به آسمان
مانند پنجه‌های درختانِ در چمن

هر روز بخيه می‌زند و پينه می‌كند
روحى كه درد دارد و می‌خواهد از بدن…

بايد شكست پنجره هاى خيال را
تا كه پَرد پرنده‌ى زيبای بی‌وطن

پرنيان صديقيان