قصیده سی و دوم در مدح اتسز

عارض تو رنگ سیم خام ربوده
طرهٔ تو بوی مشک ناب گرفته

جعد تو همچون شهاب گشته بصورت
ماه ترا در پس نقاب گرفته

طبع تو در مردمی درنگ نموده
خوی تو در دلبری شتاب گرفته

داده مرا بی گنه شراب قطیعت
پس شده، با دیگری شراب گرفته

پیش حریف از حدیث خویش و دل من
هم نمک آورده، هم کباب گرفته

تو بطرب ز خمه بر رباب نهاده
من ز اسف نالهٔ رباب گرفته

وقت درآمد که: با رخ تو ببیند
خیل خطا منزل صواب گرفته

در هوس لؤلؤ خوشاب تو،، از اشک
هر دو رخم لؤلؤ خوشاب گرفته

وز خم و تاب دو زلف غالیه فامت
پشت و رخم خم ربوده تاب گرفته

سنبل پر تاب زیر سایه زلفت
بر زده و طرف آفتاب گرفته

جامه سیه کرده عارض تو بحسنت
تا دل تو راه احتساب گرفته

کسوت عباسیان گرفته و برده
سطوت اولاد بوتراب گرفته

ای دل بد مهر تو ز بهر ضعیفان
صلح رها کرده و عتاب گرفته

آب تو کم گشته در تظلم عشاق
خاک در شاه را بآب گرفته

از فزع روزگار وز جزع خلق
باب خداوند را بآب گرفته

نصرت دین ، خسروی که رکن ضلالت
هست ز شمشیرش اضطراب گرفته

آن ملکی ، کز کف و عقیدهٔ او هست
بخل و ستم بعدو اجتناب گرفته

آنکه ز بیدار پاسبان دل اوست
چشم حوادث همیشه خواب گرفته

دولت او شربت نجات نهاده
صولت او ضربت عقاب گرفته

نیزهٔ او وصلت قلوب گسیده
خنجر او صحبت رقاب گرفته

حاسد بد نام او چو طایر بدبخت
مستقر از عجز در خراب گرفته

دست بغارت گشاده خیل نهیبش
جان و دل حاسدان نهاب گرفته

ای چو نبی گردن و بال شکسته
وی چو وصی دامن ثواب گرفته

از حکمت عاقلان نصیب ربوده
وز کرمت سایلان نصاب گرفته

کف خضیب از فراز چرخ ثوابت
رایت مجد ترا طناب گرفته

از پی دفع مخالفانت سر از کوه
بر نزد صبح جز که خواب گرفته

امر تو در شاگردی رشاد گزیده
کف تو استادی سحاب گرفته

رای تو در کارها مصیبت و ز بیمش
دشمن تو نوحهٔ مصاب گرفته

ای تو چو دریا و از تو ناصح و حاسد
آن همه عذب ، این همه عذاب گرفته

شکر خداوند را که همت و رایت
فوج غنم مرتع ذئاب گرفته

هیچ بود کز کمال عقل و کهولت
بخت رهی رونق شباب گرفته ؟

نام من اندر حساب حاشیهٔ خود
رانده و من عز بی حساب گرفته

وز نم جود تو کشت زار امیدم
درسنة القحط فتح باب گرفته

تا که نبیند بر اوج طارم ازرق
همچو مه مهر کس شهاب گرفته

باد حسود ترا ز دست شقاوت
هم سرو هم دیده خاک و آب گرفته

پای تو اندر رکاب عز و بخدمت
دست زمانه ترا رکاب گرفته

رشیدالدین وطواط