حکایت از سفر شاعر توانا و دوست خردمندم محترم محمد نعیم پارسا جوهر که بعد از سال ها، دوری از وطن به بهانه دیدار من بکابل آمدن شرح بیشتر را در شعر جستجو کنید.
فصلِ خـــــــزان تـــازه گلِ من نـو بهار شد
تاکه تمـــــاسِ جوهـــــــــرِ من برقرار شد
بعـــــد از سلام و پرسشِ احــــوال یکدیگر
یکشنبـــــه روز از بـــــــرِ دیــــدن قرار شد
من شب تمــام شب به امیدی پگاهِ خوش
یک لحظـــــه انتظار بمن صدهـــــــزار شد
صبـــــح شد روزِ روشن من آفتــــابی بود
اینگــــونه زنــــــدگی ز بـــــرِ من گوار شد
ناگه صــــــــدای زنگ دلــــی پارسا رسید
گفتــــــا بیا که جوهــــــر تــو بیـقرار شد
گفتــــم کجایی ای، اکه ای خوب و مهـربان
گفتــــا که جوهرت به پس کوچــه خار شد
حــــالِ عجیب داشتــــم از دیـــدن رخ اش
قلبـــــــم به آتش نواســــان در فشار شد
بر بست از تنـــم همــــگی غصه های دور
شوقِ وفـــا و دوستـــــی مان استوار شد
چند دوستِ دگر بخودش نیز همره داشت
گشتیــــم معرفـــــی و به من افتخار شد
راهـــی شدیم به همـــــرهی یاران با وفا
تا در اتاق هــــر یکی هــــر جـــای بار شد
پهلو به پهلو هــــر دو نشستیــــم با صفا
اشک خوشی ز دیده ای مـــان جویبار شد
چای صـــداقت و، دل پر مهـر و، روز خوش
این هـــــا همـــــه ز مرحمـت کردگار شد
ناگــــه صــدای آفت دوران به پای خواست
یعنــــی که پیش خانـــه ای ما انفجار شد
جستم ز جای سینـــــه سپر کردم از وفا
شیشه شکسته و در تن ما ذوالفقار شد
در جــــــاده و به کوچه صدا هـای ناله بود
آتش پـــــــــاره ز، هر طـــرف ما قطار شد
دود سیـاه ستـــون خودش تا فلک کشید
پیش نگاه ما همـــــه جــــــا شام تار شد
بر جوهـــــر و؛ بر من و، بر دوستـــان نیک
آن خالق یگانــــــه به مــــــا پرده دار شد
خشکیده شد بر لب ما قصه ای های شاد
اشک خوشـــی به دیده ای مان انتحار شد
آری ز دست نسل بد اندیش و کینــــه توز
هر هموطن به غصـــه و غم سر دچار شد
تنها نه من، بلکه همـــــــه مردمــــــان ما
هـــر روز دام خورده ای این ننگ و عار شد
این واقعیت بُــــد و نبود افسانه ای قدیـــم
محمود دیـــد و بهـــــر شمــــا یادگار شد
یکشنبه 25 عقرب 1393 هجری آفتابی
که برابر میشود به 16 نوامبر 2014 میلادی
سرودم
احمد محمود امپراطور
کابل افغانستان
