از این راه خاطره ناخوب دارم

«نمی‌ایی، نمی‌ایی تو دیگر»
به حسرت بگذرد این از دل من.
نباشی تو اگر تاریک و سرد است،
جهان دل، فضای منزل من!

صدای پای تو می‌آید از راه،
چه خوش، امّا صدا بی‌ربط و ناجور،
تو بازم مست می‌آیی به پیشم،
چه سان تدبیر سازم زخم ناسور؟!

مگر باید برای بوسه کردن،
لب لاله، تو باید مست باشی؟
مگر مست نگاه ما نبودی،
تو آیا رفته‌ای از دست باشی؟

چو می‌بوسی لب من، منتخب کن:
لب شیشه؟ و یا لبهای عاشق.
نتانی زیستن بی من، بدانم،
تو پزمان همه شبهای عاشق.

صدای پایی تو می‌آید از راه،
صدای فارم و موزون و دلکش.
بنوش از ساغر لبهای عاشق،
نیابی می مثالش پاک و بی‌غش.

Аз ин роҳ хотира нохуб дорам,
Туро ин ҷода аз ман мерабояд.
Ҳамеша мерава , ман гиря дорам:
«Намеоӣ, намеойи ту, шояд»

«Намеойӣ, намеойӣ ту дигар»
Ба ҳасрат бигзарад ин аз дили ман.
Набошӣ ту агар торику сард аст,
Ҷаҳони дил,фазои манзили ман!

Садои пои ту меояд аз роҳ,
Чӣ хуш,аммо садо берабту ноҷур,
Ту бозам маст меойӣ ба пешам,
Чӣ сон тадбир созам захми носур?!

Магар бояд барои бўса кардан,
Лаби лола, ту бояд маст бошӣ?
Магар масти нигоҳи мо набудӣ,
Ту оё рафтае аз даст бошӣ ?

Чу мебусӣ лаби ман,мунтахаб кун:
Лаби шиша? Ва ё лабҳои ошиқ.
Натонӣ зистан бе ман, бидонам,
Ту пазмони ҳама шабҳои ошиқ.

Садои пойи ту меояд аз роҳ,
Садои фораму мавзуну дилкаш.
Бинўш аз соғари лабҳои ошиқ,
Наёбӣ май мисолаш поку беғаш.Sh.R.